Frie Van Rossen
Spiegeltje, spiegeltje aan de wand,
wie is dé mooiste 75-jarige van het land ?
Dat is Acantus, of course!
Elke kermis, elk feest, is een geseling waard. Zo zegt mijn moeder het. Er is wel wat van! De laatste weken voel ik me eerlijk gezegd een beetje uitgeblust, opgebrand. Ik krijg geen of moeilijk toegang tot wat ik ‘mijn creatieve bron’ noem en worstel emotioneel en mentaal met wat angst en vrees over de vaststelling dat ik er nog maar weinig of niks uit kan putten, deze dagen. Dat stemt me wat lastig. Droevig ook.
Het lang weekend van Onze-Lieve-Heer-Hemelvaart doorbrengen in Nieuwpoort-aan-zee, is voor mij dan ook -dringend- aan de orde. De nood om een beetje te stranden is hoog. Een beetje ‘Vitamine Sea’ zal me deugd doen! Ik ben dan ook blij dat dit artikeltje opborrelt uit de creatieve helft van mijn brein (linker- of rechter helft, ik laat dat nu graag even in het midden), waarvan ik de laatste weken vreesde dat hij, indien niet verschrompeld, dan wel verlamd was of vroegtijdig op non-actief was geraakt.
Dat dit schrijfmoment zich voltrekt terwijl de meeste Acanti vlijtig aan het zingen en repeteren zijn, op donderdagavond 26 mei, stemt me een beetje droevig -omdat ik het zingen mis-, maar ook blij -er is tenminste toch iets dat me vanavond “in the flow” brengt en waarmee ik de tijd op een zinvolle manier kan slijten, ook al is het niet het zingen in goed gezelschap van de Acanti. ☹
Four seasons in one day,… tegenstellingen en rollercoaster-soortige ups-and-downs… typeren mij de laatste weken wel wat, gemoedsgewijs, én ik voel me veel vaker moe dan energiek! Misschien kondigt ‘de overgang’ – ik haat dat woord – zich aan (?), willens nillens, of is het eerder de weerslag van de twee barre coronajaren waarin we vooral ‘vol hebben gehouden’, of toch wat nasleep van mijn covid-besmetting in de ‘Paasvakantie’, of – wat ook kan – wellicht speelt de impact van alle (emotionele) stress uit aan werk en familie gerelateerde ‘toestanden’, … bon, wie zal zeggen wat de oorzaak van mijn dip is…, ik kan er zelf de vinger niet op leggen, ‘the answer my friend, is blowing in the wind’… of zoiets. Het is wat het is, te nemen of te laten, daarmee moet ik het doen, of stellen. Ik probeer ‘het’ te aanvaarden, er me er vooral niet tegen te verzetten, zet me in ‘go with the flow’ modus, Zonder al te veel oordeel over zwak of (niet) sterk te willen vellen…
Feestblues… Mogelijk lijd ik daaraan? Kan zeker! Nostalgie, melancholie zijn me -helaas of gelukkig- niet vreemd. In ’t Portugees zou men zeggen: ‘estou com saudades’. Moeilijk vertaalbaar. Ik doe een poging: ‘Ik heb (letterlijk: ik ben met) heimwee’, ‘een smachtende smart’, ‘smartelijk smachten om’ of ‘een gevoel van gemis van iets dat of iemand die veraf en (tijdelijk) onbereikbaar is of (voorgoed) verdwenen is (uit mijn leven)’. De fado staat er bol gezongen van…. Een schipper op de lange vaart. Een verloren of nooit helemaal weg gegane (jeugd)liefde. Een droom die zich (nog) niet realiseerde. Een geliefkoosd familielid, een vriendin of vriend, die uit je leven verdween of zou kunnen verdwijnen. Een moment dat was, maar verloren is gegaan, vervlogen in de tijd, enkel nog nagalmend in gevoel en herinnering. Iemand die gezond was, maar nu (progressief) ziek, zonder kans om genezing, enkel nog het vooruitzicht naar aftakeling.
Er zijn weinig activiteiten die me zoveel energie en levenslust brengen als musiceren en zingen. Gelukkig vormen ze een rode en gouden draad doorheen mijn leven. Vanavond ben ik in warme gedachten bij het koor, dat vandaag, deze avond, as I am writing, alweer staat te zingen en te repeteren, geestdriftig op weg om de volgende hoofdstukken in het 75-jubileum-feest-jaar-boek van Acantus te schrijven: de opluistering van de Pinkstermis, de koorreis naar Wenen/Eisenbach/Mörbisch in juli… de zangactiviteiten in augustus, de uitvoering van het oh zo mooie Requiem van Mozart in november. Het feestweekend in ‘onze’ Cristal Palace is nog niet ‘koud’ of het koor warmt zich alweer op voor haar volgende avonturen.
Ik mis je zo, ik mis je meer en meer… Wat een heerlijk, fantastisch, in alle opzichten superlatief feestweekend hebben wij toch mogen beleven in die schitterend mooie, prachtig glanzende, heerlijk op (identieke) leeftijd (als die van koor Acantus) maar er nog steeds verleidelijk en prima uitziende, magnifieke spiegeltent of zeg maar -paleis, met de welluidende naam: ‘Cristal Palace’. Acantus is geslaagd, in alle opzichten, in zijn missie van ‘verbinden’, koorleden en koren en mensen en sympathisanten en familieleden en alle andere kooraanverwanten samenbrengen en zijn 75-jarig bestaan vieren, met K(h)oorklanken op vrijdagavond, de ontbijten met en voor de vrijwilligers van het vaccinatiecentrum op zaterdag- en zondagochtend, het bruisende feest met het tongstrelende diner en ‘oorstrelende’ én aanstekelijke, ritmische, doorleefde (dans)muziek van Grupo Pimenton met zalig zwoele en pittige Latino vibes zaterdagavond en de heerlijk warme (letterlijk en figuurlijk) receptie onder koorleden, familieleden en sympathisanten op een zwoele, warme zondagnamiddag. Daarbij ook vooraf, tussendoor en achteraf: alle teamwork om een en ander te realiseren.
De wereld is, wat mij betreft en tussen alle Oekraïens oorlogsleed en global warming worries (want vergeet niet dat het grondwaterpeil historisch laag staat en er weer recordhoogtes in temperatuur genoteerd zijn in Spanje, India, België, enfin zowat overal ter wereld), toch weer een beetje beter geworden in het weekend van 20-22 mei, op het Beverse Oude-Atletiek-plein waarvan het gras onder en rondom de spiegeltent de allures had van een of andere hooglandse dorre steppe.
Cristal Palace stond er, lang uitgestrekt, in volle pracht en praal, en vijf volle dagen lang was ze onze thuis en onze heimat, de plaats die het koor en zijn leden, als feesteling, jarige, jubilee verwelkomde. Daar mogen we dankbaar om zijn. Als iets goed geweest is, dan is het volstrekt normaal dat het pijn doet om weer afscheid te nemen, afstand te doen,… maar deze farewell is er eentje die ons niet berooid of beroerd achterlaat, die geen leegte slaat, integendeel, hooguit een gemis nalaat, een verlangen opwekt naar de herhaling van een ervaring die ons vervulde met iets van onschatbare waarde, een gebeuren, een belevenis om nog lang te koesteren, om nog heel lang na te kijken, en om nooit meer te vergeten.
Mijn hoofd kijkt steeds weer om, mijn hart is wat verloren aan dat feestweekend, maar intussen begint het ook te kriebelen, en kijk ik vooruit en uit naar de koorreis. Laat juli maar snel komen! Dat juni maar snel voorbij gaat! Laat het licht worden, met Pinksteren, en dan, laat ons onze vleugels spreiden,… spread your wings and fly up high, … het vliegtuig nemen, en koers zetten, richting Oostenrijk. Wat kijken we ernaar uit! Naar de herhaling van een mooi, belevenis- en betekenisvol samenzijn! Godfried heeft de programmaatjes al gemaild… de toekomst krijgt vorm, weldra zullen we weer de ziel uit én in het lijf zingen.