Nicole De Laet
Afscheid als zingend koorlid
Maart 1982: Een collega op school vroeg of ik geen zin had om in het Sint-Martinuskoor te komen zingen. Zij wist dat ik vroeger nog in een koor gezongen had.
En ja, dat had ik wel, ik had het koor al gehoord, maar wist niet hoe ik daar kon bijkomen. Toen kende ik nog niet zoveel mensen in Beveren. En dat was de start.
Maart 2020: Covid-19 gooit roet in het eten. De hele wereld valt zo goed als stil, zo ook het koorleven.
En daartussen exact 38 jaar.
Zeggen dat het koor in al die jaren een zeer belangrijke plaats in mijn leven heeft ingenomen is een understatement. Zonder het Sint-Martinuskoor, later Acantus zou alles er zeker helemaal anders hebben uitgezien.
Ook toen was er al een C-ploeg (voor niet ingewijden: de caféploeg), en na de eerste repetitie vroeg Jef Londoz of ik niet mee nog iets ging drinken. Het Balanske lag tussen het Gildenhuis (repetitie) en mijn woonst, dus waarom niet. Zo kende ik na die eerste keer toch al een aantal mensen. Dat het koor ook in die tijd al meer was dan een groep zangers was al vlug duidelijk. Van die groep van begin 1982 blijven er nu nog drie over: Gerd, Hugo Daems en Chris.
Ja, in het koor leerde ik Chris kennen (de meesten van jullie weten dat natuurlijk wel). En dat veranderde mijn leven echt. Wij trouwden in 1984 en het koor was erbij om deze dag op te luisteren. Tot nu zongen wij steeds samen in het koor. Dat dit heel wat uurtjes babysit heeft gevraagd voor onze twee kinderen is wel duidelijk. Maar geen van ons beiden heeft er ook maar een ogenblik aan gedacht om thuis te blijven. Onze kinderen zijn met het koor groot geworden, ze waren er ook heel veel bij. Annelies weet goed dat ‘den hemel’ even oud is als zij. Wij brachten er dan ook heel veel uren door samen met onze kinderen die zo vlug ze mochten veel geholpen hebben. Annelies zei ook al vroeg dat ze later zeker in het koor zou gaan zingen. Dat heeft ze dan ook gedaan. Twaalf jaar heeft zij samen met ons deel uitgemaakt van het koor, maar al die tijd bleef ze de jongste. Spijtig dat er niet meer jonge zangers bijkwamen.
Ik ben ook heel blij en dankbaar dat ik zoveel jaren heb mogen deel uitmaken van deze fantastische groep. Eerst zong ik tien jaar als sopraan, maar de hoge noten waren op een bepaald moment toch té hoog en de volgende jaren sloot ik dan met heel veel plezier aan bij de alten.
Alle mooie reizen die we hebben gemaakt naar plaatsen waar we anders waarschijnlijk nooit gekomen waren zijn onvergetelijk. Ik denk alleen al aan onze eerste grote reis naar Polen in 1990. Zelf zouden we waarschijnlijk nooit naar Polen gereisd zijn. Het feit dat over deze reis nog steeds gesproken wordt wil zeker zeggen dat die een enorme indruk en zelfs blijvende vriendschappen heeft nagelaten. Zo goed als alle reizen waren we erbij, Denemarken en Praag uitgezonderd. En aan zo goed als al deze reizen hebben we zeer mooie herinneringen overgehouden. De vele concerten op zoveel grote plaatsen vergeet ik nooit: de Notre Dame in Parijs, Sint-Pieters in Rome, Assisi, Reims, Straatsburg, … te veel om op te noemen.
Zingen is natuurlijk de allerbelangrijkste hoofdactiviteit van een koor, maar er is zoveel meer bij Acantus. Dat maakt voor mij ook voor een groot stuk de sterkte van de groep uit, de betrokkenheid van de partners van de koorleden bij andere activiteiten: reizen, de concerten, den Hemel, de koorfeesten. Op veel van deze momenten leer je iedereen wat beter kennen omdat er dan ook meer tijd hiervoor is. Het koor is voor mij meer dan een koor, het is ook een vriendengroep. Dat zoveel mensen al heel veel jaar in het koor blijven is, denk ik ook een gevolg daarvan. Zelf vond ik dat altijd heel belangrijk.
Op een bepaald ogenblik wordt het dan tijd om afscheid te nemen. We worden altijd weer wat ouder en het zal steeds een heel moeilijke beslissing blijven. Nog een jaartje erbij of niet, … . Maar zo blijf je bezig. Daarom dat ik nu toch de knoop doorgehakt heb. Na een half jaar stilte opnieuw beginnen zou het niet makkelijker maken. Dat is de beslissing weer vooruit schuiven en ooit moet het er toch van komen.
Ik zal jullie allemaal missen, maar ik zal er uiteraard nog wel eens bij zijn. Chris blijft nog zingen. Ik kan nog altijd lid worden van het B-koor!
Veel lieve groeten,
Nicole
