Annemie Anné, Gerd Wenmeekers
Wat doe je zoal als bijna iedereen van het koor op fietstocht trekt, over de grens naar Hongarije nog wel, en ons (Gerd en mij) verweesd achterlaat? Wij gaan WANDELEN rond de Neusiedlersee!
Door het mooie weer van de vorige dagen kwam Gerd op het lumineuze idee een bootje te huren. Zalig op het water in een bootje, wat rondvaren en -dobberen, heerlijk toch? Er moest natuurlijk een kapitein gevonden worden. Mario, die ook niet mee fietste was direct bereid die rol op zich te nemen. Dus waren we al met z’n drieën. Uiteindelijk sloten Trees, Kris en Isabelle ook nog aan. Piet moest helaas vlug weer afhaken.
Zo gezegd, zo gedaan. Terwijl de ’sportievelingen’ hun e-bikes gingen ophalen, vertrokken wij op zoek naar de aanlegplaats van huurboten! Die hadden we al snel gevonden, maar helaas: ‘GESLOTEN wegens té lage waterstand’. Droogte, klimaatverandering speelt ons hier ook parten! Dus namen we noodgedwongen de overzet Mörbisch-Illmitz. Onweerswolken schoven langzaam dichterbij, maar tussen de rietkragen voeren we richting zon en Seebad Illmitz.
Vol goede moed begonnen we aan onze tocht. We trokken richting Illmitzer Zicksee, waar we dachten een mooi picknickplaatsje te vinden. Het pad was vrij eentonig, rechte weg, rietkragen en na enkele kilometers ook wijngaarden… Een leuke afwisseling waren de Acantus-e-bikers die ons vrolijk wuivend voorbij fietsten.
Door de dreigende onweerswolken besloten we rechtsomkeer te maken. Een goede beslissing, zo bleek even later! We vonden een overdekt terrasje en onder de gietende regen genoten we van een gezellig onderonsje, met als toemaatje flitsende bliksemschichten en rollende donder. Het had in maanden niet geregend, vertelde de vriendelijke ober verontschuldigend. Als troostprijs kregen we een (lekker?) glaasje sekt aangeboden. Annemie besloot de bloemetjes te laten meegenieten van het dan toch niet zo heerlijke vocht, uit dankaarheid hieven ze hun kopjes en hoorden we hen jodelen … of was dat eerder het effect van de sekt op ons?
Onze terugtocht verliep gelukkig probleemloos: er was nog net genoeg water in de Neusiedler See om ons weer naar Mörbisch te brengen, en de hemelsluizen bleven gesloten. In de tuin van het hotel zat Piet iedereen op te wachten, benieuwd naar de nieuwtjes van de dag.