De koorleden die voor een wandeling kozen hadden meer pech. Zij kregen wel een verfrissende plensbui te verwerken.
Na een kleine picknick zette we onze tocht verder van Oostenrijk naar Hongarije. De eerste druppels vielen en de regenjasjes werden bovengehaald. Bij een tussenstop bezochten we nog even snel het slot van Esterházy en trokken we verder. Hier en daar werd al wat gepuft en begon de zadelpijn ons parten te spelen.
De laatste sprint werd ingezet. Katrien nam de leiding en trok het tempo stevig op. De lange sliert durfde al wel eens in twee, drie of vier groepjes te breken. We bereikten het meer en er volgden nog een paar pittige hellingen met spectaculaire zichten die ons toch naar de TURBO-knop deden grijpen. Bea (niet elektrisch) kon zich goed staande houden, maar bij de steile hellingen was voor haar een duwtje in de rug zeker welkom.