Het was een vrijdag, nog in volle lockdown periode, toen Nicole in de voormiddag, en Mieke in de namiddag, meldden dat zij hun actieve zangcarrière wensten stop te zetten. Twee ‘hondstrouwe’ alten verliezen op dezelfde dag, dat hakte er even in.
Nicole, door haar gestalte steevast op de tweede rij, Mieke, ook door haar gestalte, steevast op de eerste rij, allebei ‘eersterangs’-leden van het Sint-Martinuskoor, nu Acantus. Altijd aanwezig, altijd erbij, altijd honderd procent betrokken en begaan, vergroeid met het koor, gegroeid met het koor.
Nicole van net voor de dirigentenscharnier, Mieke net erna, dus beide dames met een koorcarrière van om en bij de 40 jaar.
Nicole was ook een tijdje bestuurslid. Ik herinner me nog de vergaderingen op haar appartement, aan de Donkvijverstraat. We voelden en zagen er de romance met Chris aankomen… Later ruimde Nicole in het bestuur baan voor haar echtgenoot Chris, wegens ‘statutair onverenigbaar’.
Maar Nicole bleef altijd zeer aanwezig. Zoals gezegd, ‘hondstrouw’ op repetities en uitvoeringen. En waar zij zich daar bovenop nóg kon engageren, deed zij dat ook. Zo bijvoorbeeld bij ons tijdschrift San Martinootje, later omgedoopt tot Akantje, waar zij zich manifesteerde als auteur en bij de redactie.
Naast het zingen was Nicole misschien wel het meest zichtbaar in de hemeltent, en intussen ook al een aantal jaren als beheerder, behoeder, ja bijna moeder, van de partituren. En dat alles met de precisie en de nauwgezetheid van een leerkracht wetenschappen.
En wat zijn we allen blij dat Nicole haar engagement voor de partituren wil blijven verderzetten. Bovendien zegde zij onmiddellijk toe te willen fungeren als ‘externe coördinator’ van de repetities onder de bijzondere covid-maatregelen.
Zoals gezegd, is ook Mieke zo’n lid dat ‘er altijd was’, al was je daar door haar bescheidenheid niet altijd zeker van, maar toch toch, Mieke was er. Repetities, concerten, koorreizen… Mieke genoot ervan met volle teugen, regelmatig haar blijdschap uitend dat zij deel mocht uitmaken van ons koor. Het was heerlijk om haar te zien en te horen genieten.
De liefde voor ons koor en de (koor)muziek in het algemeen, deelde ze met haar man Marc. Regelmatig deden zij mij melding of verslag van een concert dat ze hier of daar hadden bijgewoond. Als Acantus een concert plande, werden meteen een aantal cd-uitvoeringen opgezocht of aangeschaft. Muziekliefhebbers in hart en nieren. Van het kantoor van echtgenoot Marc mochten wij ook vele, vele jaren financiële steun genieten.
Ook aan Mieke kon je niets misvragen om hier of daar bij te springen. Mieke was een lieve, zachte vriendin voor ons allen.
Nicole en Mieke, we zullen jullie missen in het koor, de alten in het bijzonder.
Van harte dank voor jullie bijdrage aan de groei, de ontwikkeling, het muzikale en sociale wezen van ons koor. Dank voor jullie onverdroten inzet. Dank om zovele jaren, decennia lang zelfs, deel van ons te zijn, en een stuk van jullie leven met Acantus te delen.
Dank voor alles, en tot ziens!