Godfried Van de Vyvere
door de ‘robijnen’ dirigent-jubilaris
Robijntje en het wonderjaar 2022
Op een ochtend, nog niet zo héél lang geleden, het was maandag 21 november van het jaar 2022, ontwaakte Robijntje met een lichte waas in het hoofd. Na de gebeurtenissen van de dag tevoren had hij immers nog een heerlijk flesje champagne gekraakt en met een licht katergevoel begaf hij zich naar de ontbijttafel.
Een golf van melancholie, weemoed, emotie, overviel hem. Zo intens, dat lichte traantjes opkwamen. “Wat was dat toch allemaal gisteren, en het hele voorbije weekeinde? Is dat allemaal echt gebeurd?” Ja, het was allemaal echt gebeurd. “Zijn er werkelijk meer dan duizend mensen komen luisteren naar ons concert? Zijn die allemaal recht geveerd en hebben zij ons met applaus bedacht?” “Het lijkt wel een sprookje”, sprak Robijntje met zowaar gebroken stem. Maar neen, het was geen sprookje, het was allemaal echt gebeurd. Maar wat echt gebeurt, kan ook zó mooi zijn dat het op een sprookje lijkt.
Wat hadden Robijntje en zijn zangers intens naar dit weekeinde toegeleefd. Dat koorweekeinde in Lier gaf een echte turboboost aan het concertprogramma, de weken erna bruiste het van muzikale intensiteit, de ene week in een wat lagere stemming, de andere week weer mooi op toon. Robijntjes maatje van vroeger, Erwin, steunde de zangers én de dirigent voortreffelijk en had er zelf bijzonder schik in. En ja hoor, die intense oefenstonden leidden tot een intense concertweek. Robijntje zelf was vooral heel tevreden over het tweede concert, waarin hij zich vrijer voelde op het podium en hij zich daardoor beter en sterker in zijn muzikale sas voelde, de nukkige eerste cellist en de ‘weirdo’-fagottist ten spijt. Jammer dat het tweede concert niet was opgenomen, mijmerde Robijntje dan toch een beetje ongelukkig. Robijntjes zondag werd nog heel persoonlijk ingekleurd door de ontmoeting met familieleden, een nicht en haar dochter, die al meer dan 30 jaar uit het spreekwoordelijke zicht waren verdwenen. Een emotioneel en blij weerzien. Het maakte het allemaal nog meer bijzonder.
Robijntje en zijn vrouwtje lieten het die ochtend allemaal rustig de vrije loop, en de emotierijke voormiddag werd bekroond met een gezellig en rustgevend etentje onder hun tweetjes, waarna Robijntje toch nog aan de bak moest in de muziekacademie. De dag erna, een volle dag les in Leuven, dat zag Robijntje echt niet zitten. De concerten, de maandenlange voorbereiding, het hele jaar en de voorbereidingen daarop, nog in volle coronatijd trouwens, wogen te zwaar op zijn gemoed, en hij liet zijn oortjes en pootjes wat hangen. Een dagje rust zou deugd doen, dacht hij.
Even terug naar die maandagmorgen 21 november. Toen Robijntje en zijn vrouwtje het bij het ontbijt hadden over het net voorbije sprookjesweekeinde, realiseerde Robijntje zich dat niet enkel het concertweekeinde, maar eigenlijk het hele jaar een sprookje was geweest. En weer vloeiden de traantjes rijkelijk.
Robijntje en zijn maatjes Wilfried, Gerd en Piet schreven immers een prachtig boekje bij elkaar. Even kwam daar een Smetpiet wat roet in het eten gooien, door te zeggen dat niemand van ons in staat was een deftige tekst te schrijven en we misschien beter op zoek zouden gaan naar een ghostwriter. Robijntje was toen wel eventjes op zijn pootjes getrapt, en hij begon te oefenen en te oefenen, en zijn teksten gingen van germanist naar germanist, de ene versie volgde de andere versie op. Het hele team werkte meer dan een half jaar onverdroten, en het resultaat mag gezien en gelezen worden. Er zouden wel nog wat meer boekjes aan de man mogen worden gebracht.
Robijntje blikte ook weemoedig terug op die zondagochtend in februari. Hij dacht terug aan dat heldere licht, aan die ruime, mooie nieuwe zaal. Er waren grote foto’s van Siegfried en van Willy, en Michael vond dat ook Robijntje in de PowerPoint mocht. Robijntje dacht ook terug aan Mieke in haar gele jurkje, en aan Fio en Erwin en Hera. Ze waren er allemaal. Hoe mooi was dat. Mieke zong, voor alle mensen, maar ook voor haar pépé Robijn. In de zaal vrienden en kennissen van Acantus. De notabelen gaven ook present. Burgemeester Marc wou twee minuten voor elf reeds de vergadering openen, maar daar stak Robijntje een pootje voor. “Hela burger, wacht eens even, het is eerst aan onze voorzitter Hugo.” Er werd mooi gesproken en mooi gezongen en gespeeld. Als apotheose musiceerden Mieke, Erwin, Fio, Hera, Robijntje en het hele koor Acantus samen in Listen van Kurt Bikkembergs. Tous ensemble. Acantus verbindt, had Robijntje nog gezegd.
Robijntje pinkte een traantje weg bij de herinnering aan zoveel schoons.
Ook ‘schoon’ vond hij die avond in de Boerenpoort in Melsele, met de quiz van Bea en Lucia. Een prachtig werkstuk, gretig meegespeeld door de koorleden. Prachtig vormgegeven, uitgewerkt en omkaderd.
Dan begon Robijntje te mijmeren over het spiegeltentweekeinde. Ja ja, dat heeft een duit gekost, Robijntje heeft soms een dure smaak, maar hoe mooi was dat alles alweer. Robijntje wreef in zijn pootjes dat hij toch maar weer lekker zijn zinnetje had gekregen met zijn tent. En alles was perfect gelukt en geslaagd. De koren van Beveren gaven het beste van zichzelf voor een onverhoopt talrijk publiek. Alle mensen waren zo blij. Robijntje verwisselde wel eens links met rechts in Northern lights, maar daar kraaide nauwelijks een haan naar, hoogstens een tenor met een hoge mi. En grupo pimenton dan. Zij kleurden de feestmaaltijd met Zuid-Amerikaanse klanken en ritmes. En de koorleden veerden recht en begonnen te dansen. Zo ook Robijntje die in vuur en vlam schoot. Hij geraakte niet meer tot op zijn stoel. En allen dansten mee in het rond. Zalig genieten was dat.
Onder impuls van vooral Hilde in combine met ene Cera, kregen de mensen van het vaccinatiecentrum een sympathiek ontbijtje voorgeschoteld, onder muzikale begeleiding van talenten van de academie en onze eigenste pianiste Nathalie.
De receptie op zondag was tegelijk bekroning en ontlading. Robijntje was in zijn element. Twee keer een opzwepend optreden met zijn koor. Toen de frietjes op waren en zelfs Luc G. tot bedaren was gekomen, werd alles opzij geschoven en losgekoppeld, om de tent weer te kunnen afbreken. Robijntje deed ’s avonds laat, toen het al donker was, nog een toertje rond zijn Cristal Palace, zoals hij vroeger deed aan het eind van de kermis of het circus. Met een tevreden lachje keek hij in het rond, zag dat het goed geweest was, en knorde stilletjes van blijdschap. Het leek wel alsof het jubileumjaar alleen maar hoogtepunten kende, en er moest nog heel wat komen.
Robijntje was zo gelukkig dat hij met het koor naar Burgenland kon reizen. Hij had die mooie streek reeds ontdekt in 1984 dankzij zijn Hongaarse vriendje Feri, die niet verder over de Hongaarse grens durfde of mocht. Robijntje voelt zich altijd gelukkig aan of in de Neusiedler See, bij de Esterhazys, bij Haydn in Eisenstadt, en toen hij even verderop in Bratislava zijn vriendinnetje gids Denisa terugzag kon de pret niet op. Zijn oogjes glommen, zijn oortjes krulden, zijn staartje kwispelde blij. Hoe zalig was het zingen op het hoogzaal van Joseph Haydn himself. Met Fio aan het Haydnorgel. Zalig om een concert te geven met zijn oud-studente Linde. Dit was weer een heel mooi koorreisje, vond Robijntje. Eigenlijk hebben wij alleen nog maar mooie koorreizen gehad, zo dacht hij. Een sprookje binnen een sprookje, begonnen in Parijs en Polen.
Het jubileumjaar begon nu wel vooruit te gaan. De hemel lokte een massa volk, na twee hemelloze jaren. Robijntje zei tegen zijn vrouwtje hoe gelukkig hij wel was dat het terras helemaal vol zat en stond, en dat hij nog nooit zoveel mensen opzij op de stoep had zien staan. En hoewel de Smetfred liever wat meer klassiekers had gehoord, zongen de mensen toch vrolijk mee met het gevarieerde programma. De hemel was alweer de grote inspanning meer dan waard.
Bij al dat fraais had Robijntje in de zomer ook een groot verdriet. Na elf jaar ruilde zijn elfje Hera Beveren voor Sint-Niklaas. Al sinds haar elfde zat zij geborgen onder Robijntjes muzikale pootjes. Het afscheid viel hem erg zwaar.
En toen was er Lier, en het Charpentier-Mozartconcert, en zo kwam Robijntje uit bij het begin van dit sprookje. Hij zuchtte nog eens diep, kon het nog steeds niet goed vatten dat dit allemaal echt was gebeurd, en dat alles zo succesvol en geslaagd was. Samen met zijn vrouwtje roemde Robijntje het werk van zijn hele team, de werkers en werksters van het eerste en het laatste uur. Ze vonden het fantastisch om met deze ploeg te mogen werken, en hoe fantastisch deze ploeg deze fantastische dingen wil en kán realiseren. En nu was dat jubileumjaar plots helemaal voorbij, klonk het bij een volgend traantje over Robijntjes wangetjes. Volgde enkel nog de kerstmiddernachtmis als afsluiting van het wonderjaar 2022. Een jaar om dank u te zeggen aan allen die meewerkten aan het welslagen ervan.
Robijntje klonk gelukkig omdat het allemaal goed blijft draaien in het koor. In juli 2009, in Portugal aan het winkeltje van de pasteis de Belem, zei B-koorlid J.V.C. “het koor wordt oud”. Robijntje krulde toen zijn oortjes, en dacht, wat ongelukkig…”oei”. “Is dan stilaan het einde van het Acantussprookje nabij?” Maar kijk, het blijft allemaal draaien, en hoe. Als je zo’n Requiem kan zingen, en als je het Requiem nog zó kan zingen…
Tijd om de bladzijde van 2022 zachtjes om te slaan, dacht Robijntje weemoedig. 2023 brengt ons alweer nieuwe uitdagingen. 75 jaar Acantus en 40 jaar Robijn, als je dat optelt geeft het 115. 1 + 1 + 5 geeft het heilig en volmaakte getal 7. Dat was vorig jaar wel duidelijk. Maar dat is nu voorbij. Het is nu 2023: 2 + 2 + 3 is…. ook zeven! Dat biedt nu reeds een gunstig perspectief. En tenslotte nog eentje voor de kenners van Robijntje en zijn getallenfascinatie: Robijntje en zijn vrouwtje zullen in 2023 samen 129 jaar zijn. 1 + 2 + 9 geeft…12. Ik zei het, voor de kenners. Met deze getallen in de sterren, kan het volgende jaar niet meer stuk.
Samen met zijn vrouwtje wenst Robijntje u allen een vreugde- en vooral vredevol nieuw jaar. Een jaar vol liefde en warmte, vol vriendschap en vertrouwen, vol inzet en muziek. Dank voor het wonderjaar 2022, en alle heil voor 2023.
(Opgetekend te Beveren, voorgelezen door de auteur te Vrasene op 7 januari 2023)