Marja van Kooten
En wat een jaar was dat, dat jubileumjaar van Acantus!
Zelf was ik er gedurende dit feestjaar bij vier gelegenheden getuige van en wel bij de enorm leuke en gezellige quiz, het koortreffen in de prachtige, even eerbiedwaardige Spiegeltent, bij de altijd vrolijke “Hemel” en tenslotte zat ik dit keer in het publiek bij het absolute hoogtepunt van dit feestjaar het indrukwekkende en zeer overtuigende Requiem-concert.
Ik ga deze evenementen niet meer afzonderlijk beschrijven, dat is al op eerdere meer relevante momenten door anderen gedaan, maar wat ikzelf steeds weer ervaar is het warme gevoel van “thuiskomen” bij jullie; het koor is zoals jullie weten al die jaren mijn familie “in den vreemde” geweest. Dat voelt nog steeds zo en daar ben ik heel blij om, hoewel ik zelf andere wegen ben ingeslagen (waarover later meer).
Het moet toch wel tot grote dankbaarheid stemmen dat dit koor nog altijd zoveel leden telt, ondanks de voorbije ongekend bevreemdende “c”-jaren; al zijn we ze bijna weer vergeten, het was een uitzonderlijke periode van een nooit geziene omvang en met verstrekkende gevolgen. Dit waren jaren waarin zeer velen hebben afgehaakt bij allerhande verenigingen. Ontstellend veel groepen, koren en muziekkorpsen hebben grote moeite om het hoofd boven water te houden en gaan vaak door op karakter, wilskracht en het gewoon domweg niet op willen geven, maar ook vaak met grote twijfels naar de toekomst toe in verband met hun voorbestaan. Het is een hele aderlating als muzikanten, zangers en (jonge) mensen vertrekken naar andere bezigheden en het is uitzonderlijk moeilijk gebleken om nieuwe, gemotiveerde mensen blijvend aan te trekken.
Dat Acantus na al deze hindernissen nog steeds breeduit op vier goedgevulde rijen staat, is een formidabele prestatie. De motivatie om steeds door te gaan, om niet op te geven, omwille van de muziek, om elkaar, om de toekomst, om samen manieren te zoeken om verder te gaan, het is jullie wonderwel gelukt, YES you can! Jullie hebben het doorstaan, gedaan en hebben “overwonnen”. Een hele dikke proficiat en “pluim op de hoed” daarvoor, zeer zeker persoonlijk aan Godfried, maar ook aan het hele bestuur en aan alle koorleden, zonder welke het koor er niet zou zijn en waardoor de zorg om het voortbestaan van Acantus vermoedelijk nooit echt aan de orde is geweest. Dat is een onvoorstelbare rijkdom. Dan is zo’n feestjaar als dit wel extra bijzonder met ook nog eens het jubileum van Godfried met zijn 40 jaar dirigent. Nogmaals een welgemeende proficiat! Dat daarbij ook niet aan kwaliteit werd ingeboet, dat de allerhoogste tonen en de allersnelste 16e loopjes en de allerrapste teksten tot achter in de kerk duidelijk te volgen waren, is ronduit TOP!
Bravo Acanti
