Godfried Van de Vyvere
A true story
Vorig jaar rond deze tijd mocht ik ter gelegenheid van mijn 40 jaren koorleiding bij en voor Acantus tijdens de algemene ledenvergadering een mooi geschenk in ontvangst nemen. Het was een grote en vooral ook een fijne verrassing, namelijk een geschenkbon of ‘cadeaukaart’ van Fnac en Vanden Borre.
Als muzikant een Fnac-bon krijgen, dan denk je in een eerste flits aan cd’s. Maar ik heb er intussen zo een duizendtal, om nog te zwijgen van flink wat meters vinylplaten. Boeken zijn natuurlijk ook aantrekkelijk, maar ik heb er nog flink wat ‘in te halen’. We zouden wel zien. En in de Fnac is ook heel wat andere apparatuur te verkrijgen. Een nieuwe gsm misschien? Of zo een soundbar? En o ja, de bon is niet alleen geldig in de Fnac, maar ook bij Vanden Borre. Mogelijkheden genoeg dus ter verzilvering. We lieten het wat sluimeren, wat rijpen. Ik wou niet meteen 25 nieuwe cd’s gaan kopen, of een nieuwe ijskast, als dirigent. Tijd zou raad brengen. Er zou wel eens een ‘behoefte’ of een ‘goesting’ de kop opsteken, niet forceren.
In een verloren (of beter: gewonnen 😊) uur in de examen- of deliberatietijd sprong ik in Leuven wel al eens binnen in de Fnac. En stilaan begonnen de koffiemachines mij wel aan te trekken en rijpte geleidelijk aan de idee om mijn bon te besteden aan zo’n koffiemachine. Ik ben namelijk verlekkerd op zo’n heerlijk klein sterk espressootje, zeker om een maaltijd mee af te sluiten. Dessert meneer? Neen, dank u, wel graag een espresso. En als je er bij de Italiaan en ook bij de Albanese of Kosovaarse ‘Italianen’ dan nog een amaretto of een limoncello bij krijgt, is de afsluiter compleet.
Tijdens een terugreis uit Leuven hoorde ik op Klara enkele fragmenten uit een toen nieuwe cd, ‘Beauté Barbare’ met muziek zoals Telemann die gehoord zou kunnen hebben in zijn wijde omgeving, Centraal-Europa, dus met Roemeense, Hongaarse, Poolse en andere invloeden. Ik was zo enthousiast dat ik meteen aan mijn Fnac-bon dacht. Yes, dat doe ik!
Maar eerst nog enkele reisjes. Voor ons 25-jarig huwelijksjubileum gingen we met de kinderen enkele dagen naar de Bourgogne, de streek van Vézelay. Bijzonder fraai verblijf, met… een koffiemachine. De goesting werd weer aangewakkerd. Enkele dagen nadat we Stefanie en Arne weer thuis gedropt hadden, vertrokken we naar de streek van Bordeaux. Prachtig huis tussen de wijngaarden, en ja… een koffiemachine. Maar nu een kleintje met padjes. Fijn, maar daar zouden we niet voor kiezen. Teveel afval.
Eind juli. We gaan naar de Fnac in Antwerpen, Groenplaats, om mijn Acantus-bon een eerste keer te gebruiken voor de Telemann-cd en al eens te kijken naar de koffiemachines. Registratie, zo’n klein kaartje wordt uit de bon gedrukt, een aantal dingen invullen, de mevrouw van de kassa was wel wat guitig maar ook druk, maakte olijke grapjes over mannen en vrouwen, enfin, mijn bon was vertrokken. Ik stopte hem samen met mijn nieuwe cd (jochei!) in mijn schoudertas. (Je kent die wel, die van leder, Hongaars handwerk, gekocht in Szentendre, maar dus over mijn schouder, het is geen ‘handtas’.) Blij als een kind kom ik thuis, leg mijn aangesneden bon (what’s in a word… zal verder blijken) weer op de hoek van de kast en zet meteen mijn nieuwe cd op. Wow, zo mooi… Feestje dus. Wijntje d’ erbij… Cd nog maar eens helemaal…
In diezelfde periode speelde ik met mijn klarinet mee op het volksdansfestival in Sint-Gillis. Om mijn schoonzusje te bedanken dat ik mocht meespelen, wou ik haar diezelfde cd ook cadeau doen. En nu komt de story helemaal op gang. Terug naar de Fnac en maar weer eens gaan kijken naar de koffiemachines. Maar toen kwam ik thuis op het briljante (sic!) idee om eens naar de Fnac en Vanden Borre in shoppingcenter Wijnegem te rijden. Bij Vanden Borre in Sint-Niklaas krijg je amper of geen uitleg: het eerder lusteloos personeel leest alleen de kaartjes voor, alsof je zelf niet kan lezen. Meer kunnen ze of weten ze niet. De machines bij Groenplaats hadden we al gezien. Op naar Wijnegem dus, voor misschien een ander assortiment. Je merkt het, ook voor een koffiemachine gaan wij niet over één nacht ijs. Zucht.
Wijnegem episode 1: de Vanden Borre is hier niet meer!
Wijnegem episode 2, het ‘drama’ voltrekt zich!
Bij Fnac kijken we naar de schaarse koffiemachines maar die kunnen ons niet echt bekoren of vallen buiten ons budget. Dan maar snel de cd kopen voor mijn schoonzusje. Even rommelen in het beperkte en slecht geschikte assortiment. ‘k Heb hem! Naar de kassa. Ik toon triomfantelijk mijn bon.
Euh meneer, waar is dat kaartje? Welk kaartje?
Awel, dat kaartje dat hier in moet zitten.
Mevrouw, dat kaartje zat daar niet meer in.
Zeg meneer, dat kan iedereen hier komen zeggen hé.
Ja maar echt mevrouw. Ik dacht dat het rekeningetje met het nieuwe saldo, de barcode en het nummer wel zouden volstaan. Ik dacht dat ze dat kaartje in de winkel bijgehouden hadden.
Nee meneer, zonder dat kaartje kunt ge met deze bon niets doen.
Maar mevrouw, ik heb dat sinds de eerste aankoop niet meer gezien.
Ik kreeg het warm. Ik wist zeker dat we dat kaartje niet meer gezien hadden. Maar we zouden thuis toch nog eens grondig zoeken, tegen beter weten in. Ik betaal de cd en we gaan onthutst en ontdaan iets eten. Viel wat zwaar op de maag.
Toch waren we onze moed nog niet helemáál kwijt, en dus reden we naar Vanden Borre in Deurne. Daar kregen we zeer goede informatie, de specificaties werden naast elkaar gezet enz, enz. Prima winkel. Maar we gaan eerst die zaak van dat kaartje oplossen.
Thuisgekomen kijken we onder de kast, achter de cimbalom, in mijn oude portefeuille, in mijn nieuwe portefeuille, in alle vakjes van mijn schoudertas (die lederen, ja… die), in de wagen tussen de zetels, in alle spleten, onder de mat. Geen kaartje. Ja, dan maar trachten op te lossen bij Fnac Groenplaats.
Enkele dagen later reeds, want het zaakje maakte ons wel wat nerveus, het was immers een zeer waardevolle bon, naar Fnac Groenplaats, op een drafje snel heen en weer met de tram.
Wat dacht je? Gesloten wegens stroompanne.
Tsjakkaah! Ik na het weekeinde opnieuw naar Antwerpen.
Aan de kassa.
Ik leg de zaak omstandig uit aan de mevrouw, en dat ik in Wijnegem niets mocht kopen.
Misschien ligt mijn kaartje hier nog?
Nee meneer, dat kan niet. Wij hebben het altijd gedaan hé. Zonder dat kaartje kan je hier niets mee kopen.
Maar mevrouw, echt, wij hebben dat kaartje niet meer gezien sinds de registratie.
Zeg meneer, iedereen kan hier zo een showke komen opvoeren hé.
Zeg mevrouw, ik voer hier helemaal geen show op.
Tja meneer, wij hebben een stroompanne gehad (ja, dat wist ik ik), onze verantwoordelijke is daar nog mee bezig, er is nu niemand die eventueel kan helpen.
En bij Vanden Borre misschien?
Oei meneer, zeker niet, want daar zijn ze nog veel strenger.
Misschien is onze verantwoordelijke straks terug. Kom binnen een goed uur nog eens langs.
Met hangende oortjes en pootjes naar buiten. Uit arren moede en in stil verdriet iets drinken op de Groenplaats.
Een goed uur later nog eens proberen.
Meneer, onze verantwoordelijke is hier nog niet.
Weet ge, als ge nu iets koopt, kan ik wel iéts doen voor u.
Ja maar mevrouw, ik wil eigenlijk een koffiemachine kopen bij Vanden Borre.
Ho meneer, zoals ik al zei, dat gaat daar zéker niet lukken.
Hier kan ik íets voor u doen als ge nú hier iets koopt.
Bot gevangen. Alweer. Nu was ik de moed wel kwijt. En hoe moet ik dat ooit aan Hugo vertellen?
En kijk, in de meeste prangende levensfasen is (soms) de redding nabij. Martine!
Martine trok haar bekende stoute schoenen aan, nam de telefoon en belde naar de klantendienst van de Fnac. Daar kreeg zij de raad om een mail te sturen naar de webshop, met daarin ook een foto van de bon, de barcode, de registratie van de eerste aankoop.
Met de moed der wanhoop, en eigenlijk ook nog een klein stukje hoop, zette ik mij aan de computer.
Ik legde de hele zaak uit. We waren intussen begin oktober.
En ik (Godried) kreeg al gauw antwoord:
Dag Godried Van De Vyvere,
Hartelijk dank voor uw bericht.
Inderdaad een vervelende situatie.
Ik heb uitzonderlijk voor u een nieuwe kaart geactiveerd.
Kaartnummer : 1700069782511282141
Vervaldatum : 07/10/2024
Op vertoon van deze mail kan u het saldo gebruiken.
Ik zal de fysieke kaart ook voor u klaar leggen aan het onthaal van de winkel indien u ze liever in kaartvorm heeft.
Ik cross de trappen op. Martine, Martine! Het is gelukt!
Dank u wel, lieve mevrouw de commercieel assistent!!!!!!! U hebt mijn hachje gered tegenover mijn koor, en voor mijn espresso!
Met dank aan Martine voor haar moed en doorzettingsvermogen.
Ik alweer naar de Groenplaats om mijn nieuwe kaart op te halen. Voorzichtig. Ik zie het kleine kaartje en koester het. Lief kaartje, blijf.
Tadaa. En nu gaan we voor de koffiemachine!
Zoeken, vergelijken, reviews bekijken.
Op zaterdag 13 januari, een ‘vrije dag’, is het D-day! Ik druk mijn verzamelde info af en bekijk alles samen met Martine. We vinden de machine van onze voorkeur, met nog een mogelijk alternatief.
We laten er nu geen gras meer over groeien. Ik kijk en voel of het kaartje nog aan de bon zit. Jawel.
Met de tram naar de Groenplaats. Het zal nu rap beklonken zijn.
Wat denk je? GESLOTEN.
De Fnac verhuist volgende week naar de Meir, en Vanden Borre stopt hier.
Daar stonden we voor de zoveelste keer aan de grond genageld aan Fnac Groenplaats.
Maar we waren moedig en vastberaden. Ze kregen ons niet voor de zoveelste keer klein. Met de tram naar Vanden Borre Deurne. De klassieke muziek in metrohalte Opera als zoet toetje.
En eurekaaaaaaaaaaa! Daar stond onze machine!
Een verkoper, Khalil, gaat met ons aan zijn desk met pc zitten. Wat kijken, opzoeken, vergelijken… . Goede kerel, behulpzaam, zoekt. Khalil belt met Mo. De machine is niet binnen maar Mo vindt dat er nog 9 op stock zijn. Niet dralen, ze kunnen vandaag nog verkocht zijn. Er is veel volk op de been.
Bestellen Khalil!
Betalen met mijn gloednieuwe bon. Met kaartje! Hier geen gezever over een showke opvoeren.
Besteld, betaald, en jawel, de avond vóór het schrijven van deze saga geleverd en morgen afgehaald! Maar opgelet, het staat hier nog niet hé…
It’s espresso time! Or latte, americano, doppio, cappuccino?
End of the story. Bon.
Zucht. Aaaaaaaaaaaaah.