Mijn naam is Marleen 

Gaat een mens eens bij een koor, want … van zingen word je vrolijk. Welgeteld 2 repetities heeft die vrolijkheid geduurd. Dan kwam Corona langs. Kan je die Corona alsjeblieft aan de deur zetten?

Ondertussen toch even voorstellen:

Ik ben Marleen, geboren en opgegroeid in Sint-Niklaas.

Ik droomde ervan om, nà mijn opleiding Secretariaat-Moderne Talen, secretaresse te gaan spelen voor een belangrijke baas ergens in een groot bedrijf.

Maar dat was zonder de ooievaar gerekend. Liefst 4 keer is hij langs geweest en bracht ons twee meisjes en twee jongens, nu ergens tussen 36 en 23 jaar oud. Ondertussen is die clan al aangegroeid met drie partners van- en 4 kleinkinderen. Mijn job werd er dus een van wassen en plassen, koken, taxi spelen… Toegegeven, als je thuis blijft om voor man en kinderen te zorgen blijft er toch nog wat tijd over om af en toe eens een goed boek te lezen of hier en daar een cursus te volgen in het volwassenenonderwijs. Als ik het nu zo bekijk, voor een stuk toch weer ten dienste van het gezin: koken, kleren naaien, bloemschikken, …  Die drang om nieuwe dingen te leren zit er trouwens nog altijd in.

We hebben ook heel wat afgereisd, mijn man en ik met ons tweetjes, of samen met het ganse gezin. Dichtbij of verder weg, sportief of minder sportief (wat dan eerder lui kan genoemd worden). Onze familie-favoriet blijft toch Italië. Daar heb je het allemaal: zon, cultuur, lekker eten, …

Nà bijna 30 jaar werd Temse Centrum ons een beetje te eng en verhuisden we naar het landelijker Sint-Pauwels. Zalig, die rust!

Jammer genoeg sloeg het noodlot hier toe: na een korte, intense strijd tegen kanker is mijn man overleden.

Hier zit ik dan, met een nest dat part-time leeg is, en zo veel tijd om te vullen. Tijd voor iets nieuw. Pianospelen, of zingen bv, want daar word je vrolijk van … 

Marleen Heyndericks