Vertragen, langzamer leven, in een lagere versnelling, elastieken tijd, op minder volle toeren, zeeën van tijd, allemaal kreten met dezelfde boodschap: stuk voor stuk aansporingen om het toch vooral eens rustiger aan te gaan doen in het leven. De feel-good en lifestyle bladen staan er vol van. De Flow, de Happinez, ik lees ze heel graag want er staan altijd prachtige beelden, spreuken en verhalen in waar ik dan mooi bij weg kan dromen. Onveranderlijk steekt er dan een soort verlangen de kop op om mijn leven ook weer eens onder de loep te nemen en er een kritische blik op te werpen. Tegelijkertijd realiseer ik mij dat het allemaal niet zo simpel is en ook dat dit soort bladen een deadline van verschijnen hebben en de schrijvers dus waarschijnlijk minder relaxed zijn dan het lijkt. Toch vraag ik mij ondanks al het lezen al lang af hoe dat moet, vertragen, want dat het dringend nodig werd was mij wel duidelijk. Maar het lukt me nooit, op één of andere manier heb ik altijd tijd tekort. Veel zaken interesseren mij, ik blijf altijd vragen stellen, ben steeds op zoek naar van alles en nog wat, ik ben nooit klaar, misschien wil ik wel gewoon teveel.
Maar ineens is het onwaarschijnlijke gebeurd, de wereld is werkelijk stil komen te staan. Ergens heeft iemand aan een zeer grote hendel getrokken, zo één waar de spoorwissels mee omgezet werden in een niet zo ver verleden. Piepend en krakend is de hele wereld tot stilstand gekomen door iets waar niemand ooit eerder van gehoord had. Toen het hier bij ons voor het eerst ter sprake kwam zaaide het al volop dood en verderf aan de andere kant van de wereld en zagen wij beelden van een uitgestorven miljoenenstad, waar de sporadische passant steevast schuilging achter een mondkapje, wat toch maar een raar gezicht was.
Corona. Je wilt het er niet over hebben, maar je moet wel. Twee maanden nadat ik er hier in mijn zandkasteel voor de eerste keer over hoorde als berichten uit het verre China, viel het eerste dodelijke slachtoffer in Graauw. Ik kon ab-so-luut niet bevatten hoe zoiets op slechts twéé maanden tijd vanuit China de wereld kon veroveren en bedreigen om op twee kilometer van mijn deur een slachtoffer te maken. De bewuste persoon was een hooggewaardeerde dorpsgenoot van 81 jaar, waarvan de weduwe zelfs niet naar de uitvaart mocht wegens besmettingsgevaar. Ook kreeg zij geen troostende arm om haar heen of een knuffel. Een hartverscheurend drama voor deze mensen. De meedogenloosheid, de snelheid en de kennelijke willekeur waarmee dit alles gepaard ging, is ronduit verpletterend. Die eerste paar dagen heb ik toch wel een onbekend soort angst ervaren, wat is dit, in wat voor wereld zijn we nu terecht gekomen. Ineens is er een onbekende vijand die volstrekt willekeurig rondwaart en een soort Russische roulette speelt, jij wel, jij niet, als in een zeer slecht filmscript. Bizar.
Helaas heeft iedereen er intussen zijn en haar eigen ervaringen mee opgedaan en er tot op zekere hoogte mee leren leven, want we moeten wel. Telewerken, online lesgeven, virtuele koorzang, het is echt onwaarschijnlijk wat voor werk er verzet is door zeer velen, zoveel ideeën er gerezen zijn, zoveel alternatieven er bedacht zijn, zoveel initiatieven er op gang gekomen zijn. Ze betekenen vooral dat wij mensen zeer creatief zijn in het leggen en onderhouden van contacten met anderen, ook al is het dan anders dan voorheen, want we komen iets cruciaals tekort als we dat niet doen. In ieders leven zullen de gevolgen merkbaar blijven en er is ook geen weg terug. Er is een streep getrokken door de tijd, een streep door vele levens, door veel rekeningen, door veel families, vriendengroepen en werksituaties. De gevolgen op allerlei gebied zijn nog nauwelijks te bevatten of te overzien en gaan waarschijnlijk nog jaren aanslepen. Er zal altijd een vóór en na-tijdperk zijn.
Zelf ben ik niet in de gelegenheid om thuis te werken, dus moet ik uit werken. Omdat ik dan ook een soort streep moet passeren heb ik daartoe een vignet in mijn auto liggen en een werkgeversverklaring, die zegt dat ik een essentieel beroep uitoefen. Hiermee kan ik legaal de landsgrens passeren, want daar gaat het natuurlijk over. Plotseling liggen er weer landsgrenzen om de hoek. Ik voel me echt bekeken en bijna crimineel als ik met mijn gele plaat tussen de witte rijd, terwijl ik niks illegaals doe. Wonderlijk hoe je gaat reageren. Zodra ik een politiecombi zie verschijnen, gaat mijn hartslag omhoog, dubbelcheck ik mijn snelheid en probeer ik niet op te vallen, wat lastig is met zo’n autokleur. Als ik op de grens aangehouden word zijn het steeds uiterst vriendelijke, vrouwelijke politieagentes. Met de handen in haar zij zegt ze kordaat: “Aaaah, zijde gij gaan werken madammeke” “Hm-hm, jawel, alstublieft”, want ik laat intussen geroutineerd alle papieren zien, en met een wuivend gebaar mag ik verder, “Dankuwel en fijne dag nog”.
De enige grens in de nabije omgeving die niet geblokkeerd is, is die tussen Kieldrecht en Nieuw-Namen in het dorp zelf bij grenspaal 271. Mijn normale grensovergang is gesloten, dat is een polderbaantje die de Koningsdijk kruist. Nu staan er afwerende hekken met verbodsborden erop waar aan mijn kant een grote smiley op getekend staat. Ik ben er een paar keer heen gereden om de veranderingen op te volgen en om deze foto’s te maken bij wijze van memento. Dat kan, omdat de voorwaarden in Nederland wel toestaan om naar buiten te gaan. En omdat het nu eenmaal zeer rustig is in de polder, zien wij hooguit een paar mensen vanop een ruime kilometer afstand.
Het is onthutsend om te zien hoe er in een stil en afgelegen dorp als Prosperpolder twee grote containers brutaalweg dwars over twee smalle polderweggetjes neergepoot zijn. Ik vind het schokkend om dit soort verregaande maatregelen toegepast te zien worden. Men heeft op bevel van hogerhand met die containers een klein polderdorp en een gemeenschap in tweeën gehakt. Beveren verbindt, staat erop, maar nu even niet. Het komt heel afwerend en onprettig over, “wegblijven jij”, terwijl er in zo’n dorp voor 90 % enkel lokaal verkeer is. Je vraagt je toch af of dit soort maatregelen echt wel nodig zijn. Een Berlijnse Poldermuur. Voor de mensen ter plekke moet het een hoogst onaangename ervaring zijn en onpraktisch bovendien. Kennelijk vinden zij dat zelf ook, want bij één van de blokkades is op vastberaden wijze een bypass door de berm gecreëerd. Dat vind ik dan weer sympathiek.
En dus zitten wij nog steeds grotendeels thuis, ik zelf nu helaas ook wegens een nekhernia. Gelukkig kan ik naar de teruggekeerde zwaluwen kijken waar ik nooit genoeg van krijg. Ik kan altijd mijn tuin water geven als het droog is deze zomer. Ik kan precies volgen wanneer welke bloemen in bloei komen. Ik zal niet op vakantie zijn als dit jaar mijn Acanthus hopelijk besluit om eens te gaan bloeien. Ik was al even bezig mijn blokfluitenverzameling uit te breiden en deze gaat nu van de schattige Garklein tot en met de stoere Bas, erg blij mee. Ik heb een oude droom afgestoft en een kleine Keltische harp gehuurd. Dit was allemaal al geregeld en ik had geluk, want een uur nadat ik hem in huis gehaald had ging de lockdown in. De privélessen konden niet doorgaan en dus ben ik op eigen houtje bezig waarbij vooral de Fa-sleutel én de linkerhand een uitdaging vormen. Het scherpt de geest en het is ook gewoon leuk om iets nieuws uit te proberen.
Maar de grootste uitdaging blijft toch om mijn gedachten eens een keer écht tot rust te laten komen en ook te houden. “Keep an open mind, it’s the only way new things can get in”, staat er ergens in mijn agenda. Nieuwe ideeën hebben tijd en rust nodig om te rijpen en tot volle bloei te komen. Bij deze crisis is wel gebleken hoe creatief mensen worden in het zoeken naar oplossingen. Het stemt tot nadenken en dat doen velen dan ook, dit is een tijd van reflectie geworden. Wat nu, hoe moet het nu verder, met het leven zoals we dat kenden. Het móet anders dan we gewend waren… ieder zal er zijn en haar eigen invulling aan moeten gaan geven. En terwijl het haar mij sluik voor de ogen begint te vallen, bedenk ik dat ik toch eens een keer tijd moet gaan maken voor die andere droom, dat boek….
Langs deze weg wil ik jullie allemaal veel sterkte maar ook succes toewensen, ieder in zijn of haar eigen situatie voor nu en in de toekomst. Waar de éne deur dichtgaat, gaat een andere weer open, misschien niet helemaal zoals verwacht, maar er zijn altijd meer wegen dan je denkt, die verrassend genoeg ook goed kunnen werken. En je kunt meer dan je denkt! Dat het ieder van jullie goed mag gaan!
Hartelijke groeten,
Marja van Kooten
