Paul Ghyssaert
In Eisenstadt heb je de Bergkirche, een raar gebouw. De eerste maal dat je er komt moet je eventjes op verkenning gaan. Precies of je langs de achterdeur de kerk binnengaat. Dat komt omdat je aan de voorkant een monumentale kapel hebt met de bijhorende trappen.
We ontmoetten daar een stralende Linde met baby Bauer op haar schoot.
Dus, ’t was tijd om in te zingen, het orgel en het koor vonden de balans, en Fio, hij voelde zich een beetje Haydn. De B-ploeg liet ons gerust en trok naar het park van de Esterházy’s, zij passeerden de orangerie, de Leopoldinentempel en bezochten een buurtcafeetje.
We lieten de volle kerk tijdens de misviering kennismaken, niet met één van Haydns 27 missen, maar met de Vlaamse Flor Peeters met zijn Missa in honorem Sancti Josephi (tiens… Haydns voornaam!). Een rijke, mooie en aangename lichtgalmende muziek weerklonk in de roze Kirche. Enkele B-ers waren op tijd bij het kruisteken, de meesten strompelden binnen tijdens het Kyrie, de wandelafstand en beklimming was ietsje onderschat.
Baby Bauers fonkelende oogjes gingen telkens open bij het horen van O’Hara, Willcocks, Myskínís etc… maar tijdens de preek was het tijd voor zijn slaapje, ook voor tenor Mario. We gaven het beste van onszelf. Godfried hield zich nog juist recht toen kleuter Bauer hem eventjes passeerde met zijn zakje eetwaar, toen een in ‘Lederhosen’ geklede meneer met een dreigende lange stok, ook met een zakje (centen?) zijn weg baande.
Na de mis gaven we voor de enthousiaste kerkgangers nog een kort optreden met een Bikkembergs, een Gjeilo en een spiritual.
Na wat plichtplegingen, speechjes en groepsfoto’s van soorten, bezochten we Haydns rustplaats. We kregen uitvoerig uitleg in een gemengd Engels, Duits, Vlaamse versie van kerk en leven van Haydn. De rare Bergkirche bevatte ook donkere doorgangen en grotten met wel 24 kruiswegstaties in levensgrote beeltenissen en wel 300 engelen, enfin onze engelen niet meegerekend. De opgaande en afd(w)alende terugtocht verliep moeizaam: een op de grond liggend figuur met gebroken voeten, een zwetende Luc met zijn polders hoofddeksel, de talrijke potdichte uitgangen…. . Toch vond de sympathieke gids nog een achterpoortje om ons te verlossen en uitgeleide te doen.
We daalden af richting de paardenstallen van de Esterházy’s, nu restaurant Henrici, om nog na te genieten bij spijs en drank.
Een bezoek aan het Esterházypaleis mocht niet ontbreken. We werden begeleid naar de ‘Haydnsaal’ met zijn prachtige fresco’s en muur- en plafondschilderingen, naar mooie zalen met rijke collecties aan zilverwerk, portretten enz… . In de kapel van het ‘Schloss’ konden we genieten van het Sanctus en Agnus Dei uit Haydns Paukenmesse. Godfried en ik hadden eventjes oogcontact bij het beluisteren. Spontaan riep Godfried: ‘De Paukenmesse, da’s voor 2024!’
Tijd nu om met de bus en auto (met Piet en drie flessen acantuswijn) naar Mörbisch te rijden.In de Evangelische Kirche gingen we samen met Vokalensemble Ton in Ton van Linde concerteren. De B(ende)-koorleden hadden uiteraard weer tijd en weer dorst, en laafden zich in de grote tuin van het hotel, de verlokking van het warme weer! Maar… ze waren op tijd op onze afspraak voor Roads.
In een volle kerk opende de gracieuze Linde met haar Vokalensemble het dubbelconcert. Zij zongen een prachtig programma met veel lef en durf. Wij moesten even wennen aan haar vloeiende dirigeerstijl toen we allen samen Northern Lights lieten horen, maar dat lukte bijzonder goed. Acantus zong een afwisselend repertoire, dat bij het publiek zeer in de smaak viel. Lord, make an instrument of thy peace en het door Ton in Ton gezongen Peace maakten indruk in deze woelige tijden. Lindes piano, Fio’s bongo, Riks fluitje en wij deden het bij Listen. Samen eindigden we met Mögen sich die Wege en May the road rise to meet you afwisselend gedirigeerd door Linde en Godfried. Het bracht ons publiek (ook onze B-ers) in ontroering… .
Het applaus en de dankwoorden na het concert waren oprecht, de drie flessen acantuswijn en de geschenken bezegelden ook de onderlinge vriendschap.
We hadden veel tijd om nog na te kaarten bij een etentje met Ton in Ton in restaurant Sommer. We zaten beiden wat afgezonderd aan de tafels ‘om praktische restaurantreden’, maar Godfried zou Godfried niet zijn om daar qua sfeer een gezellige avond van te maken. De eerste drank door Ton in Ton getrakteerd, werd met een Buvons bien geapprecieerd en… de wagen ging aan het rollen. Je weet wel, afwisselend zongen we de avond vol, we kregen er niet genoeg van. Ton in Ton wist telkens te remonteren dat het een lieve lust was. De grote baas en wijnboer van ’t restaurant en Weingut Sommer had evenzeer genoten van het concert en de ambiance van de avond. Een pakket van zes flessen van zijn goede wijn werd ons vriendelijk overhandigd.
Mooie liedjes duren niet lang (zeg, daarmee konden we toch al zingend eindigen?). Bij het afscheid kwam er uiteraard nog eens de uitnodiging om Lindes koor te ontvangen in Beveren (met een berg van 8 m hoog). We kijken ernaar uit!
Ik kreeg de toezegging om de zes flessen in (verzekerde?) bewaring te nemen, waarom?
Voila, neergepend op dinsdag 19 juli bij 38°C
PS Bitte schießen Sie auch nicht auf diesen Pianisten, wenn es Fehler gibt in dieser Geschichte.