Maar ook het venster op de wereld werd wijd open gegooid. We verkenden zowat heel Europa samen en zongen in gerenommeerde kerken en kathedralen. We genoten altijd van die gezamenlijke koormomenten!
En toen we in 2004 niet direct een koor vonden om uit te wisselen, trok ik mijn stoute schoenen aan en reisde in mijn eentje naar Slovenië op zoek naar een geschikt koor. Het was mijn eerste deelname aan een Europa Cantat week, en ook hier ging een nieuwe wereld voor mij open. Ik leerde heel wat interessante mensen kennen, in binnen- en buitenland, en iedere volgende zingweek was een rijke, boeiende ervaring. Ook hiervoor ben ik het koor zeer dankbaar.
Daarnaast heb ik jarenlang als bestuurslid mogen meewerken aan de uitbouw van het koor, onder 6 verschillende voorzitters, en met maar één dirigent! Ik ben en blijf – terecht – fier op alle verwezenlijkingen die we gezamenlijk bereikten.
En tenslotte, in september 1988 zag ons eerste San Martinootje, later omgedoopt tot Akantje, het levenslicht. Samen met wisselende redactieleden hebben we het volgehouden op regelmatige basis over het wel en het wee van ons koorleven te getuigen. Dank voor de fijne samenwerking, al die jaren! En ik zou zeggen: doe zo verder!
Maar mooie liedjes blijven niet duren, en ik heb begin 2023 besloten een punt te zetten achter mijn rijkgevuld koorleven. Vanaf nu zal ik Acantus vanop de zijlijn blijven volgen, en één van de eerste afspraken zal de Paasmis zijn in de Carolus Borromeuskerk in Antwerpen.
Voor 2024 wens ik iedereen een jaar vol warmte, liefde, kracht en hoop, vrede en geluk!