Dat de wereld vierkant draait en barst van polarisatie, machtsmisbruik en geldgewin is een open deur intrappen.
Denk maar aan de conflicten in het Midden-Oosten, de armoede in Noord-Afrika, de verdere nucleaire bewapening van de Noord-Koreaanse dictator Kim Yong-un, de hegemonistische ambities van grootmachten China, Rusland met hun autoritaire systemen en last but not least de VS met zijn narcistische, racistische, eigengereide president Donald Trump.
De wereld is in de ban van terrorisme, migratie, maar ook in die van het klimaat en de opkomende nieuwe virussen. Meer dan ooit hebben we nood aan een geweldloze en rechtvaardige samenleving, meer dan ooit hebben we sinds de uitbraak van Covid-19 nood aan sociale contacten.
Dit actuele thema zette menig man aan tot nadenken en niet in het minst mijn geliefde broer, Hans. Maatschappelijke problemen en opkomen voor de zwakkeren hebben hem van kindsbeen af steeds aangegrepen. Ik herinner me nog levendig de vele discussies die hij samen met zijn vier oudere zussen voerde aan de ontbijttafel in de Jan-Breydellaan te Kortrijk, waar we samen zijn opgegroeid.
Dit lag aan de basis voor de – reeds vroege – keuze die hij maakte om zich in te zetten voor gedetineerden. Hij studeerde criminologie, werkt al 30 jaar in het gevangeniswezen en vervult momenteel zijn maatschappelijke rol als directeur in de gevangenis van Oudenaarde.
Zijn inspanningen zijn niet onopgemerkt gebleven. Op 10 december 2020, de internationale Dag van de Mensenrechten, werd hij door Pax Christi online gehuldigd als Ambassadeur voor de Vrede. Apetrots was ik op mijn broertje, voor zijn titel die hij mijns inziens terecht verdient.
In het artikel in Kerk en Leven op 8 december 2020 (zie www.kerknet.be) verwoordt hij de main quote van zijn missie: “verbinden wat verscheurd is”.
Hans pleit voor een samenleving waarin mensen bevrijd worden van de honger naar geld en elkaar en hun omgeving opnieuw kunnen waarderen. Mens word je immers pas ten volle door de ontmoeting met anderen. Zo wordt vrede in het klein gemaakt.
Annemarie Gielen, directeur van Pax Christi, lauwerde twee projecten waarin zijn maatschappijvisie wordt geconcretiseerd: een betere strafuitvoering enerzijds en de verklaring van 30 november 2019 anderzijds.
Om de gedetineerden nieuwe kansen te geven, richtte hij in 2010 vzw De Huizen, op. De vzw streeft naar kleinschalige, gedifferentieerde detentievormen die beter verankerd zijn in het maatschappelijk weefsel. “Een samenleving die mensen probeert bijeen te houden, moet instrumenten ontwikkelen om wat hen verdeelt, weer samen te brengen”, dixit Hans in zijn opiniestuk in de Morgen op 13 oktober 2020.
“Niet enkel het gebouw, maar heel de mentale constructie errond, is het symbool van een samenleving die grote conflicten liever onopgelost laat. Achteraf is gebleken dat re-integratie na zo’n opsluiting sucks. Opsluiten zonder oog te hebben voor oorzaak en gevolg is een redelijk zinloze en eerder een gevaarlijke praktijk. Het opbouwen van een sociaal netwerk tijdens de vrijheidsberoving is cruciaal als dam tegen mogelijk herval.”
Hans stichtte tevens een internationale beweging Rescaled (www.rescaled.org) waarin hij streeft naar de realisatie van dit concept. Het eerste pilootproject is ondertussen succesvol gestart in Mechelen.
Anderzijds prees Pax Christi zijn gedreven inzet bij de uittekening van zes krijtlijnen voor een leefbare wereld in de ‘verklaring van 30 november 2019’, waarin samenwerking en verbinding centraal staan.
Mensen met uiteenlopende achtergronden zijn in de afgelopen twee jaar samengekomen om een nieuw verhaal uit te dokteren hoe de SAMENleving er zou moeten uitzien om de diverse crisissen (klimaat, terrorisme, migratie) aan te pakken en in te dijken. (www.globalsharedvision.com)
Hans is een artistiek-creatieve duizendpoot. De thema’s van vrede, verbinding, sterfelijkheid en zin geven aan je leven komen ook terug in zijn talrijke beeldhouwwerken en poëziebundels. Het dichten zit ons duidelijk in het bloed…
In de eerste editie van deze jaargang van het Akantje kruip ik niet zelf in mijn pen maar laat ik jullie proeven van twee gedichten uit zijn 10de dichtbundel ‘Ik heb u lief tot in de dood’ (uitgeverij P, Leuven). De vernissage van dit boek en de prijsuitreiking door oud-minister van Cultuur, Bert Anciaux, konden op 7 november 2020 spijtig genoeg niet doorgaan in de Walburgakerk in Oudenaarde omwille van de pandemie.
Vorig jaar kon het koor door de coronamaatregelen jammer genoeg niet SAMEN Kerst vieren noch de vredesboodschap van de deken ontvangen. In naam van de ambassadeur van de vrede wens ik dit nu aan alle Acanti
Bea Claus