Godfried Van de Vyvere
Klusserdeklusserdeklus….het wordt een hele klus om dit artikeltje te schrijven, want het vorige verschijnsel dateert reeds van 23 februari …. Dat eindigde toen zo:
Choralmesse Bruckner, Fiddler man, Dry your tears Africa, Meridian, Benedictus (Armed man), stukjes Carmina Burana, Chanson d’amour, Music was my first love, … allemaal nieuw voor ‘t nieuwe jaar!
Om te zingen altegaar!
Bovengenoemde stukken zijn intussen gezongen, en o wee, al bijna staat een nieuw jaar voor de deur. Laten we eerst even terugblikken.
Wat was
We bereidden ons voor op het programma met de harmonie en het concert met het Vokalensemble Ton in Ton dat ons op 27 mei zou bezoeken. Helaas, net als onze Portugese vrienden destijds, is het Oostenrijkse koor niet gekomen. Net als bij de Portugezen bleek het probleem financieel te zijn. We moesten dit concert dus jammer genoeg uit ons jaarprogramma schrappen.
Dra kwam het paastriduüm eraan. De Witte Donderdagviering werd muzikaal ondersteund door wat ik in de vorige editie omschreef als het CVBK: het Conglomeraat der Verenigde Beverse Koren. Geen tafel meer in het midden van de kerk, het koor in zijn gewone hoek, geen specifiek thema. Het was ‘anders’. Mijn oproep om op Goede Vrijdag met meer mensen aanwezig te zijn dan het jaarlijks ‘clubje van 15 Goede Zielen’, werd gelukkig goed opgevolgd.
Orgelpunt van de driedaagse was, evident, de paaswake. Vorig jaar zong ik de zeven tussenzangen met het covidvirus in de keel, dit jaar klonk het op zijn minst gezonder. We zongen de Choralmesse van Bruckner, Looft de Heer van Vic Nees, en Nu moet gij allen vrolijk zijn. Om 23.15 u werden we vergast op een glaasje wijn (met vrije bijdrage), na een best te pruimen muzikale opluistering.
Geen Ton in Ton op de vooravond van Pinksteren. Alle hens aan dek voor de pinkstermis dus. Anton Bruckner was opnieuw van de partij, en het ‘goede ouwe’ Nu bidden wij de Heilige Geest.
De zomer wenkte, dat betekent voor Acantus ‘De Hemel’. We lieten 15 augustus opnieuw aan ons voorbijgaan om een beter hemelprogramma te kunnen brengen. De zomer had al flink gekwakkeld, het was bang afwachten naar de hemelse zondag. En ja, een straaltje zon, een streepje blauw, het zou helemaal goed komen. De goden leken ons goed gezind!
Het kwam niet echt helemaal goed. De geluidsman had ons flink geflikt door niet op tijd op de afspraak te zijn. Soundcheck om 11 u, maar de micro’s moesten zelfs nog geplaatst worden. Er waren geen monitors. Verwelkoming publiek door de dirigent: geen geluid. Waar zit die technicus? Ha, verstopt achter de tenoren in zijn camion. Handig.
Het was wel heerlijk musiceren met ‘onze’ Fio. Wat een muzikale duizendpoot, van alle markten thuis. En inderdaad, net als vorig jaar, had ons programma wat meer ‘body’: een muzikale wereldreis door alle continenten, gehoord door alweer een bijzonder talrijk opgekomen publiek, enthousiast, gretig. Wat fijn. De aanwezigheid van een groep Oekraïense vluchtelingen, getooid in hun nationale vlag terwijl wij hun nationaal volkslied zongen, gaf een bijzonder pigment. Verbonden en verbroederd door muziek. Stilaan begonnen zich toch donkere wolken samen te pakken boven de vroegere Unic (later Carrefour; nu slechts een lelijk ijzeren hek; later appartementen zoals de rest van Beveren?).
En ja hoor, de hemel kon zich niet meer inhouden… de incontinentie was een feit. Op het eind van Tutira mai, met onze fantastische heupwiegende vrouwen, voelden we nattigheid. Paraplu’s vouwden open. Toch nog gauw een liedje? Vlaanderen mijn land … in de gietende regen (“En nergens valt de regen zo mals en ruisend neer”) … we zongen het uit. Toen stopte plots ook de piano! Een abrupt eind van ons concert dat we toch voor 99 % hebben kunnen uitvoeren. Iedereen verdrong zich in het kleine tentje. Er moest ook nog gegeten worden. En wonder boven wonder: nadat de kaasblokjes, de vleesplakken en de bonte fruitmengeling waren opgeschept, stopte de regen, kwam er terug een flauw zonnetje piepen, en kon iedereen op het hemelterras zijn kaas- of vleesschotel nuttigen. Globaal genomen heeft De Hemel het nog net gered. Daarvoor is het natuurlijk ook … De Hemel.
Nog enkele weken, en ons jaarlijks koorweekeinde was weer daar. Het was weerom goed, voorwaar. Heel goed, nietwaar? Zaterdag stipt om 10 u begonnen! 😊 Twee dagen ijverig gestudeerd, afgewerkt en nog nieuwe muziekjes geleerd: Chanson d’amour, O Fortuna uit Carmina Burana, Music was my first love. We gingen stevig door op de Genesis suite, en ja, het kwam goed! Nog een maand, en het concert was daar. Maar na dit weekeinde zagen we het helemaal zitten, we zetten flinke stappen voorwaarts. Dank aan onze repetitoren, aan de zangers voor hun onverdroten inzet, aan de leden die organisatorisch en logistiek zoals steeds weer het beste van zichzelf gaven!
De eerste repetitie met de harmonie viel, muzikaal gesproken, mee. Genesis ging er in één geut meteen helemaal door. Amaje! Yeah! Het was een lange zit, zo twee en een half uur rechtstaan. De volgende repetities graag een stoel om de ledematen even te laten pauzeren.
Een week later kwam de eindmeet dan helemaal in zicht. In de kerk, op het sublieme podium, klankman Simon werkend aan balansen, richtingen, decibels, monitoren, oortjes, shaker, aftoppen, wat bijgeven … Op de generale, een dag later, viel alles stilaan netjes in de muzikale en akoestische plooien en konden we met een redelijk gerust hart uitkijken naar de beide concerten.
Het werden twee succesvolle uitvoeringen. Het koor zong gedreven, met zijn gekende passie en inzet. De harmonie speelde kleurrijk en muzikaal, de batterij slagwerkers maakte indruk. Er was een mooie synergie gegroeid tussen het vocale en het instrumentale ensemble, niet alleen muzikaal maar ook amicaal.
Omwille van de klankverhouding tussen beide groepen was het een bangelijke onderneming. Maar eind goed al goed, mits de technische ondersteuning en de oren en de ervaring van Simon. Voor het koor was het best een uitdagend programma, maar we kwamen, we zongen en we overwonnen. Bovendien konden we ervaren hoe goed dit Harmonieorkest Beveren georganiseerd is en werkt.
Bravo Harmonieorkest, bestuur en muzikanten. Bravo dirigent Gert. Bravo Simon. Bravo Acantus!
Wat komt
November, en dus zal het alweer gauw Kerstmis zijn. Eerst feesten we nog samen met de tenoren op de échte ‘oer’-feestdag van ons koor, Sint-Martinus, 11 november. We sluiten 2023 af met de-middernachtmis op 25 december.
In januari volgen de nieuwjaarsreceptie en de algemene ledenvergadering. Daarna is het vooral uitkijken naar Pasen. Het programma is zich volop aan het ontwikkelen, er wordt gewikt en gewogen, besteld en bestudeerd. Het wordt meer dan waarschijnlijk een mis met koperkwartet. Vermits we dat programma op zondag brengen in de Sint-Carolus Borromeuskerk in Antwerpen, zullen we dat ook brengen in de paaswake in Beveren. Al gaat daar dan eerst een ‘uitgebreide woorddienst’ aan vooraf.
Het is zeker ook uitkijken naar ons reisje naar Normandië, helemaal uitgestippeld en uitgewerkt door Nathalie.
Addendum
Wie was en wie ging
Op de receptie na het concert van zondag 15 oktober kwam men mij melden dat Gerd na het concert meteen het koor zou verlaten. We leefden allen in de waan dat dat pas aan het jaareind zou zijn, maar dat was buiten de waard(in) gerekend. Toch een domper op de feestvreugde.
Wij zullen hopelijk nog de kans krijgen om Gerd langs de grote poort uit te wuiven, in plaats van via dit achterdeurtje. Zij heeft dat immers meer dan verdiend. Haar betekenis voor ons koor is van niet te onderschatten belang. Wij zullen haar koorcarrière passend belichten en haar in de bloemen en het spreekwoordelijke zonnetje plaatsen.