Het roept voor mij ook iets op van de sfeer van één van mijn geliefkoosde gedichten van Robert Frost, Stopping by the woods, dat ik graag wil delen met wie het nog niet zou kennen:

Stopping by Woods on a Snowy Evening BY ROBERT FROST  

  

Wat ‘gebeurt’ –en kan gebeuren- wanneer we lezen, zingen, schrijven, sporten, mediteren, yoga beoefenen, een goeie film zien, musiceren, dansen of in onze kookpotten staan te roeren als we graag koken, of wanneer we passioneel met iets -of soms ook met niks- bezig zijn, is dat we even ‘verdwijnen’ en toch hier en nu ten volle ‘aanwezig zijn’. Voor mij lijkt het dan alsof ik overal en nergens ben, maar vanuit één plek en een moment of aaneenschakeling van momenten op een deugddoende manier doordrongen geraak van het “hic et nunc”…

Wij leven en werken op een -vaak onhoudbaar- hoog tempo, in het algemeen jachtige, soms verwarrende en veeleisende tijden. We worden onophoudelijk bestookt met massa’s informatie en vaak heel negatieve en sombere nieuwsberichten. Soms is het moeilijk of lijkt het haast onmogelijk om, al was het maar voor heel even, uit de “ratrace” te stappen, ze voorbij te laten razen en te laten voor wat ze (niet) is. Maar wanneer het ons lukt om te vertragen, te consuminderen -look who’s speaking!-, écht om ons heen te kijken, ons te verbinden met gelijkgestemde zielen, dan is dat heerlijk en ontspannend. Dat draagt bij aan ons geluk(sgevoel) en onze gezondheid.

De feestdagen boden gelegenheid om tijd te maken voor verbinding, met familie en vrienden, …licht, gezelligheid en vredevolle momenten te beleven in intieme kring, met familie of mensen die ons nauw aan het hart liggen… Dit om 2019 al vierend achter ons te laten en 2020 al feestend in te dansen…

Geluk en gezondheid, we wensten het elkaar toe, gul en genereus, zeer van harte, tijdens de geslaagde nieuwjaarsreceptie die als vanouds op de eerste zaterdag van het nieuwe jaar in OC ’t Klooster plaatsvond.

Al wie ongeluk of ziekte heeft ervaren, weet dat dit ‘cliché’ oh zo belangrijk is. Dat het leven zonder die twee cruciale ‘ingrediënten’ een pak donkerder en zwaarder is.

2019 is een jaar dat we met alle Acanti in dankbaarheid voor alle belevenissen samen als koor mochten afsluiten. Het bestuur zorgde wederom voor een uitstekende organisatie. We konden genieten van de projectie van de film (met en zonder klank) van ons concert met Ishtar in Kallo, met een hapje en drankje ter hand, in goed gezelschap, een beetje als één grote familie. De versiering was stemmig, de stemming top, en er werd goed en “down to earth and to the point” gespeecht, door Hugo, Godfried én Marja.

Werkgroep Amuze had helaas Sad News “ten berde te zingen” omtrent de afzwaai van Annelies, Marja en Juanita. Als wij dan toch afscheid moeten nemen van graag geziene en gewaardeerde koorgenoten, doen de Acanti dit - met wat hulp van Amuze - altijd graag in stijl, en met enige - maar ook niet al teveel - sérieux.

Ook dat is het leven: altijd weer (op)nemen en terug (af)geven, winnen en verliezen, verwelkomen en uitwuiven, een traan en een lach, heel vaak afscheid nemen en misschien vaker nog, heel lang blijven nakijken. Herinnerend weer tegenwoordig stellen, plannen maken, en zijn, hier en nu.

Ook ABBA was te gast en trad op, als zestal in plaats van viertal. Ze zongen niet speciaal maar toch ook niet zo banaal, aan de piano virtuoos begeleid door Nathalie. Ze gaven woorden en klank aan de dankbaarheid om de muziek die alle Acanti in 2020 samen zullen zingen,… Minder of geen subsidies meer, we blijven ervoor gaan met Acantus, allen samen, één voor allen. Nu de Balkan Express een boeiende en behouden reis heeft gereden, ontsteken we alvast het Olympische vuur van de World Choir Games! Wat ABBA gezongen heeft is waarheid: dankbaarheid primeert. Thank you for the music, in 2020! Toch veel waarde- en waarheidsvoller dan ‘the winner takes it all’, niet ? 


Onze verkleedpakjes en sterrenschijters brachten het nodige Amuze-ment, maar ook, wat ‘achter de schermen’ gebeurde, in de voorbereidende aanloop, naar onze 2020 Amuze nieuwjaarsreceptie act, was heel amuz(e)ant.

Het schrijven zelf van de liedjesteksten, rond de grote tafel thuis bij Hilde, was meer dan memorabel. De jongste amuzenaar van de bende kwam op de proppen met de legendarische zin: “geef ons wat drank voor een betere klank”, wellicht alsnog de beste oplossing voor mochten we als koor in het zak-maar-flink-in-toon-bedje ziek zouden blijven.

Daan en Tim doken samen in de verkleedkoffer, op zoek naar een outfit die hen een zo hoog mogelijk Benny en Bjorn gehalte kon geven. De dames konden eens echt losgaan met hun make-up, enkele zwierige pruiken, wijde-pijpenbroeken of een strakke legging, een glittertop of kleurrijke haarband. En wie zet nu eens niet graag een jaren tachtig bril-van-formaat op haar neus?

Er was Bea die, ondanks gerommel in maag en darmen, van de partij bleef en aanstekelijk enthousiast meedacht over het draaiboek-wie-wat-waar-wanneer-hoelang-en-in-welke-volgorde én die gelukkig, ondanks de microbenaanval, erg goed bij stem bleef. Nathalie gaf ons zonder aarzeling haar ja-woord om ons te begeleiden op de piano. We hadden een oefenzangstonde bij Nathalie thuis, die pas terug van vakantie kwam all the way from Normandy. Daar oefenden wij monter en dapper, in een vriendschappelijke schare verzameld rond Nathalie’s prachtige vleugelpiano. Nadien gingen we verder met oefenen, rond de tafel die rijkelijk voorzien was van allerlei lekkers. Delicatessen uit Frankrijk: om je vingers bij af te likken! Er was gerookte zalm met blini’s en slagroom met dille, lekkere pâté en croûte, scampi’s diaboliques van chef-kok Daan en als toetje en last but not least ook nog eens echte driekoningentaart mét frangipanne of met appeltjes. Onze dorst lesten wij met cava en échte Acantuswijn, jaja…!