Vrijdag 1 juli

Verzamelen aan het station in Sint-Niklaas of Beveren.

Zaterdag 2 juli

Ontbijt.

Zondag 3 juli

Ontbijt.

Maandag 4 juli

Ontbijt.

Dinsdag 5 juli

Ontbijt.

Hotel Urpí

Avda. 11 de Setembre 40 Sabadell

Tel: +34 93 724 40 00

Enkele bezienswaardigheden

Het stadhuis

Dit gebouw werd tussen 1871 en 1872 gebouwd en diende eerst als school voordat het in 1880 werd gekocht door de stad Sabadell. Later werd de originele binnenplaats van de school veranderd in het huidige Plaça de Sant Roc, beter bekend als het Stadhuisplein.

Bij de ingang zijn twee ijzeren lantaarnpalen bewaard gebleven. De rozekleurige voorgevel van het gebouw is ontworpen door de gemeentelijke architect Juli Batllevell i Arús. Het stadhuis is gebouwd in neoklassieke stijl.

Watertoren

De watertoren van Sabadell is één van de symbolen van de stad. Deze toren bevindt zich in het oosten van de stad en werd in 1918 gebouwd om het water van de rivier Ripoll op te slaan en drinkbaar te maken voor de inwoners.

Het gebouw was in werking van 1922 tot het einde van 1967 en is een van de 100 ‘Elementen van het Industriële Patrimonium van Catalonië’ door de kenmerkende bouwstijl van gewapend beton.

De toren van 50 meter hoog werd ontworpen door de architecten Lluís Homs i Moncusí en Josep Renom i Costa en de industriële ingenieur Francesc Izard i Bas. Sinds 2000 is de watertoren 's nachts verlicht. Men kan elk jaar met het Festa Major (eerste weekend van september) een rondleiding door de toren maken.

Gebouw van Caixa Sabadell

Het gebouw van Caixa Sabadell (een bekende Catalaanse spaarbank) is een voorbeeld van het Catalaans modernisme aan het begin van de 20e eeuw. Het werd gebouwd in 1915 en is het werk van Jeroni Martorell. Het meest opvallende van dit gebouw zijn de voorgevel, de binnenplaats Turull en de ‘aktezaal’. Naast het gebouw van Caixa Sabadell bevinden zich enkele tuinen, die ook wel

Maandagavond zingen we in het auditorium van ‘Antiga Fundació Caixa de Sabadell’ een dubbelconcert.

Eglésia de la Trinitat

De oorspronkelijke kerk werd gebouwd in de periode 1867 - 1873.

In 1936, tijdens de Spaanse Burgeroorlog, werd de kerk vernietigd. Pas in 1945 is men begonnen aan de wederopbouw van de kerk.

Hier zingen we een mis gevolgd door een eerste dubbelconcert met Coral Catasons.

Castellfollit de la Roca

Het klifdorp Castellfollit de la Roca is één van de mooiste dorpen in Catalonië!

Op de top van de steile basaltkliffen geboetseerd door de rivieren Fluviá en Toronell, ligt het pittoreske dorpje Castellfollit de la Roca, één van de kleinste dorpjes in de provincie Gerona in de regio Catalonië. Het beeld van de kerk en de huizen, gemaakt van vulkaansteen en gelegen hoog op de onmogelijk steile basaltkliffen die uitkijken op de rivieren, is werkelijk spectaculair.

De meeste huizen, waarvan sommige nog stammen uit de middeleeuwen, liggen aan de rand van de rots waardoor het net lijkt alsof ze er elk moment af kunnen vallen. Het is leuk om even door de straten van dit middeleeuwse dorp te zwerven en te genieten van het prachtige uitzicht.

Castellfollit de la Roca is ook de toegangspoort tot het natuurreservaat ‘Zona Volcánica de la Garrotxa’. Dit natuurgebied is ongeveer 12 000 ha groot en herbergt zo’n 40 oude kegelvormige vulkanen en 20 verschillende lavastromen. Dit met eiken- en beukenbossen begroeide wandelgebied is vrij toegankelijk en er groeien planten die in de rest van Spanje niet of nauwelijks voorkomen.

Església de Sant Salvador de Castellfollit de la Roca

Op de rand van de basaltklif staat de oude Sant Salvadorkerk. Ze dateert uit de 13e eeuw.

De van oorsprong Romaanse kerk heeft heel wat veranderingen ondergaan als gevolg van aardbevingen (XVe eeuw) en door de verwoesting tijdens de Spaanse Burgeroorlog. In 1936 ontstond er een brand waardoor het dak instortte.

Tijdens de jaren 1980 werd de oude kerk grondig gerestaureerd en werd ze omgevormd tot een cultureel centrum. Het oorspronkelijke laat-romaanse raam in de zuidelijke gevel is bewaard gebleven. Bij de restauratie werden een groot aantal oorspronkelijke stenen hergebruikt in combinatie met ijzer en glaspartijen. Vanop de klokkentoren heeft men een panoramisch uitzicht over het oude stadscentrum en de Fluviávallei.

Besalù

Met zijn mooie steegjes en een overvloed aan oude gebouwen is het schitterende stadje Besalú een monumentaal voorbeeld van de Catalaanse Middeleeuwen. De stad ligt op de laatste uitlopers van het oostelijk deel van de Pyreneeën van Girona. Vanaf de doorgaande weg is het authentieke stadsbeeld, gedomineerd door de enorme romaanse brug, al te zien. De versterkte brug over de Riu Fluvià dateert uit eind 11e- begin 12e eeuw.

Omdat men gebruik heeft gemaakt van natuurlijke rotspartijen in de rivier maakt de brug een bijna haakse bocht.

Deze natuurlijke rotsen dienden als stabiel fundament. De brug geeft een mooi uitzicht op de oude stad.

In de middeleeuwen leefden er in Besalú naast de grootste groep katholieke burgers ook een belangrijke groep van Joden: zo'n 20% van de toen 1.000 inwoners was Joods. Uit overgebleven documenten blijkt dat de verstandhouding tussen beide bevolkingsgroepen goed was, er was sprake van handelsovereenkomsten en er was geen sprake van een afgescheiden woonbuurt voor Joden tot 1415.

In 1415 werd de Joodse buurt ‘Call Jueu’ gecreëerd in de belangrijkste straten van het dorp, en vandaag de dag kunnen de resten van de belangrijkste gebouwen uit die tijd bezocht worden.

Het ‘Ritueel Bad’ of de ‘Mikwe’ van Besalú werd in 1964 toevallig door Esteve Arboix gevonden. Hij was de eigenaar van het terrein dat boven de zaal van de Mikwe ligt en wou er een waterput laten aanleggen. Toen hij echter het gat in het terrein maakte, merkte hij al vlug dat hij wat bijzonders gevonden had. In 1965 kwamen er 2 rabbijnen uit Frankrijk om de vondst te bekijken, en zij bevestigden dat het hier om een Mikwe ging. Op dat ogenblik was het de derde in zijn soort die in Europa ontdekt werd (vandaag de dag zijn dat er 10). In Spanje is het nog steeds de enige Mikwe die gevonden is.

Recente opgravingen brachten de resten van een Synagoge aan het licht, net naast de Mikwe die al vele jaren eerder ontdekt was.

Montserrat is een berg. De naam van de berg is afgeleid van de Catalaanse woorden mont, ‘berg’ en serrat, dat in het Catalaans ‘gezaagd’ betekent. Zowel het Spaanse sierra, als serrat komen oorspronkelijk van het Latijnse serra, dat ‘zaag’ betekent. De letterlijke naam van de berg is daarmee ‘gezaagde berg’. Het dankt deze naam aan het bijzondere geomorfologische uiterlijk van de berg, dat doet denken aan zaagtanden.

Klooster van Montserrat

Geschiedenis

De oorsprong van het klooster is niet goed bekend. Volgens een legende zagen enkele pastoors op een zaterdagmiddag in het jaar 880 een sterk licht neerdalen uit de hemel, vergezeld door een mooi lied. De zaterdag erop herhaalde dit visioen zich. De vier volgende zaterdagen vergezelde de burgemeester van Olesade de pastoors en hij nam hetzelfde waar. Oorspronkelijk was het klooster een priorij afhankelijk van de Abdij van Ripoll, die dankzij het diplomatische talent van Marc van Vilalba omstreeks 1410 door paus Benedictus XIII tot een volwaardige abdij, onafhankelijk van het moederklooster werd verheven.

Toen de bisschop hier notie van kreeg, organiseerde hij een bezoek aan de berg waarbij een grot gevonden werd, waarin een schilderij van de heilige Maagd verscheen. Toen men dit schilderij wilde transporteren naar Manresa, bleek het te zwaar en konden ze het niet bewegen. De bisschop veronderstelde dat het de wens van de Maagd was op de berg te blijven en hij liet een kapel bouwen. In 1011 beklom een monnik van het klooster in Ripoll de berg, om er een heilige plaats te stichten. Hij stuitte hierbij op de kapel uit 880 ter ere van de Maagd Maria. Dat vormde het begin van een touwtrekken van de verschillende heersers van Catalonië. Omdat geen van de omliggende heersers de berg en het heiligdom wilde opgeven, werd er hevig strijd gevoerd om de berg en zijn heilige status.

Toen in 1493 het beheer over Montserrat door Ferdinand II in Castiliaanse handen viel, besloot een lid van het klooster Christoffel Columbus te vergezellen op zijn ontdekkingsreizen om de heilige status van de Montserrat te verspreiden. Toen Columbus dat jaar het Caribische  eiland Montserrat ontdekte, noemde hij het naar de bijzondere berg uit zijn thuisland.

 

 

In 1925 werd het klooster geheel gerenoveerd door Josep Puig i Cadafalch. Het klooster heeft een belangrijke rol gespeeld in de Catalaanse beweging, vooral in de periode van de Franquistische dictatuur (1939-1975). Ofschoon het klooster het Catalaans ondanks het verbod bleef gebruiken in de eredienst en wetenschappelijke publicaties bleef publiceren in het verboden Catalaans, durfde de bijgelovige Franco niet optreden tegen deze burcht van verzet.

 

Llibre de Vermell de Montserrat

 

Het ‘Llibre Vermell de Montserrat’ (Catalaans voor Rood boek van Montserrat) is een verzameling middeleeuwse teksten, verzameld rond het heiligdom van de Zwarte Madonna van Montserrat.

Het manuscript bevat liturgische, informatieve en instructieve teksten rond de Mariaverering in Montserrat. De teksten zijn verzameld tussen 1396-1399. Oorspronkelijk telde het manuscript 137 folio's (= 274 bladzijden), waarvan er echter in de loop van de tijd ruim 30 verloren zijn gegaan. Het wordt het Llibre Vermell genoemd (rode boek) naar de rode fluwelen band die de folio's van het manuscript sinds de 19de eeuw samenbindt. Het boek is het bekendst vanwege de folio's 21v tot 27, waar een tiental liederen inclusief muzieknoten staat genoteerd.

Zwarte Madonna van Montserrat

De Zwarte Madonna van Montserrat is een beeld van de Maagd Maria dat zich bevindt in het klooster van Montserrat op de gelijknamige berg. In het Catalaans wordt dit beeld liefkozend 'la Moreneta', ‘de Bruine’ genoemd.

Volgens de legende werd het eerste Mariabeeld in 880 door een aantal herders-jongens gevonden in een grot. Toen de bisschop dit hoorde, probeerde hij het beeld naar Manresa te verplaatsen. Dit bleek echter onmogelijk omdat het beeld te zwaar was. De bisschop interpreteerde dit als een wens van de Madonna om te blijven op de plaats waar zij gevonden was en hij liet er de hermitage van de Heilige Maria bouwen, het huidige klooster.

De Zwarte Madonna die tegenwoordig wordt vereerd is een Romaans beeld dat volgens koolstofdatering in de 12e eeuw moet zijn gesneden. Ze verbeeldt de Madonna met het kind op haar schoot. In haar rechterhand houdt ze een bol vast die het universum symboliseert; het kind heeft zijn rechterhand opgeheven met een gebaar van zegening en houdt in zijn linkerhand een dennenappel vast, teken van vruchtbaarheid en eeuwig leven. Het beeld is ongeveer 95 centimeter hoog en afgezien van het hoofd en de handen volledig vervaardigd uit goud. Het zwarte gelaat van de Madonna is waarschijnlijk het resultaat van de veroudering van de vernis door de tijd heen, veroorzaakt door de rook van kaarsen die eeuwenlang aan haar voeten werden gezet ter verering. Op 11 september 1881 verklaarde paus Leo XIII de Zwarte Madonna van Montserrat tot officiële beschermheilige van Catalonië. Haar feestdag wordt op 27 april gevierd.

Sinds de Catalanen volgens de legende het beeld van de Maagd Maria in de heilige grot Santa Cova zagen, is de berg omgeven door spiritualiteit. Naast het klooster bevinden zich op de berg ook een aantal kleinere kerkjes en kapelletjes, waarvan sommige verlaten zijn.

Escolanía de Montserrat

La Escolanía, of het jongenskoor van Montserrat, is één van oudste jongenskoren van Europa. Vandaag zingen de knaapjes dagelijks in de schitterende basiliek van Montserrat voor honderden pelgrims en bezoekers van over de hele wereld. Het koor wordt gevormd door meer dan vijftig jongens tussen negen en veertien jaar. De koorleden krijgen allemaal een muzikale vorming van topniveau. Het koor geniet internationale faam en prestige, geeft concerten over de hele wereld en beschikt bovendien over een zeer groot repertoire.

Je kan gratis naar het optreden luisteren in de basiliek, iedere dag om  13 uur  met uitzondering van de kerstvakantie, de maand juli en enkele andere feestelijke periodes gedurende het jaar.

Vermits we maar enkele uren in Barcelona vertoeven geven we enkel wat uitleg bij de 2 bezoekkeuzes.

Palau de la Música Catalana

Het ‘Palau de la Música Catalana’ is een concertgebouw in Barcelona en werd ontworpen door Lluís Domènech i Montaner, een van de architecten die aan de basis stonden van het Catalaans modernisme

De bouw begon in 1905 en werd voltooid in 1908.

De opdrachtgevers waren een groep muziekminnende Catalaanse textiel-industriëlen, georganiseerd in een koorgemeen-schap, Orfeó Català, met haar oorsprong op verschillende plaatsen in het oude deel van Barcelona. De Orfeo was eind 19e eeuw onstaan uit de behoefte om populaire Catalaanse liederen met klas-sieke muziek te verbinden.

Ook wilde ze de beste klassieke muziek uit heel Europa naar Barcelona brengen. Met bijna 1400 leden in 1905 vond de gemeenschap het tijd voor een centrale plaats voor vocale kunst en legde de eerste steen van het Palau.

De buitenmuren zijn van rode steen, gesteund door pilaren, die net als de gevel versierd zijn met mozaïek. Op de hoek hangt een groot beeld van Miquel Blay, 'het Catalaans Volkslied'. Verder staan er bovenaan de façade drie bustes van Palestrina, Bach en Beethoven.

Het gebouw beschikt over grote ramen en een omgekeerde gebrandschilderde koepel, die de zaal van natuurlijk licht voorzien, een unicum voor Europa. Boven het podium hangen grote orgelpijpen en beelden van Richard Wagner en Josep Clavé.

In 1997 werd het gebouw door de UNESCO samen met Hospital de Sant Pau uitgeroepen tot werelderfgoed.

 

Binnenin is het één en al licht en kleur. De gedrongen bogen, die doen denken aan de Catalaanse gotiek, geven het gebouw een wat meer ingetogen karakter. Niettemin kan niets u voorbereiden op de grote zaal, bestaande uit stalles en twee gaanderijen, met samen ongeveer 2000 zitplaatsen.

 

Sagrada Familia

 

De Basílica i Temple Expiatori de la Sagrada Família, of kortweg de Sagrada Família is een basiliek in Barcelona, naar een ontwerp van Antoni Gaudí. De naam betekent ‘Heilige Familie’.

Sinds het leggen van de eerste steen in 1882 wordt bijna voortdurend aan de kerk gebouwd. Alleen gedurende de Spaanse Burgeroorlog heeft de bouw enkele jaren stilgelegen. De huidige officiële opleveringsdatum is voorzien in 2026. De bouwdirectie houdt het erop dat het gebouw ‘klaar zou kunnen zijn ergens in het eerste derde van de 21ste eeuw’. De snelheid waarmee de bouw vordert, is voor een groot deel afhankelijk van de giften die bezoekers binnenbrengen. De bouw duurt inmiddels zo lang, dat reeds voltooide gedeelten al gerenoveerd moeten worden. Dit was overigens niet ongebruikelijk bij de bouw van kerken van dit formaat.

Hoewel de kerk nog niet klaar is, werd zij op 7 november 2010 door paus Benedictus XVI tot basiliek gewijd.

Antoni Gaudí i Cornet, architect

 

Antoni Gaudi (Reus, 25 juni 1852 –Barcelona, 10 juni 1926) was een Catalaanse architect.

Hij ontwierp markante gebouwen en objecten, vooral in Barcelona, waarvan de Sagrada Família het bekendste is.

Zijn werk valt onder de art nouveau/jugendstil. In Catalonië is deze stijl het Catalaans modernisme. Zijn vader, Francesc Gaudí i Serra, was een onbemiddelde kopersmid. Sinds zijn kindertijd leed Gaudí aan reuma.

Op zijn zeventiende trok hij naar Barcelona om er architectuur te studeren aan de Escola Superior d´Arquitectura (Hogeschool voor de Architectuur). Om in zijn levensonderhoud te voorzien had hij bijbaantjes bij architecten in de stad. Gaudí was geen goede student, maar viel op door zijn eigenzinnigheid. Zo tekende hij bij zijn afstudeerproject ’voor de sfeer’ een volstrekt irrelevante lijkwagen op een bouwtekening van een poortgebouw van een begraafplaats.

Tussen zijn twintigste en dertigste was Gaudí lid van de vrijmetselarij, maar na de herontdekking van zijn katholieke geloof, distantieerde hij zich formeel van dit lidmaatschap, vanwege zowel het kerkelijk verbod op vrijmetselaars-lidmaatschap als het sterk ‘antichristelijke karakter’ van de Spaanse irreguliere tak van de vrijmetselarij.

Bij zijn diploma-uitreiking in 1878 zei directeur Elie Rogent: ‘He aprobado a un loco o a un genio’, Ik heb een dwaas of een genie laten slagen.

Vergeleken met de architecten van zijn tijd was Gaudí opvallend praktisch ingesteld. Hij was vaak in de weer met maquettes om bv. de sterkte van een constructie te testen. Zijn werkwijze daarbij was om maquettes ondersteboven uit te voeren als constructies van hangende touwtjes. Het idee was dat de touwtjes de kettinglijn aannemen, en vrij zijn van zijdelingse krachten. Als de maquette dan nauwgezet als staande constructie wordt gerealiseerd, zal deze constructie vrij zijn van spatkrachten en met minimaal gebruik van materiaal kunnen worden gerealiseerd. Een geniale benadering die door Gaudí veel werd toegepast, zoals voor de zuilen, de torens en het gewelf van de Sagrada Família en het dakpaviljoen op Casa Milà. Tijdens de bouw ontwikkelde hij veel van zijn ideeën, vaak na overleg met de arbeiders. Omdat hij over zijn theorieën en principes vrijwel niets op papier zette, werd hij na zijn dood relatief weinig nagevolgd.

Op 7 juni 1926 wandelde Gaudí over de Gran Via de les Corts Catalanes in Barcelona. Hij stak de Carrer de Bailén over, dicht bij de Plaça de Tetuan. Een tram reed hem aan maar stopte niet en Gaudí bleef bewusteloos achter. Het was duidelijk dat hij zwaargewond was en men bracht hem naar een eerstehulppost aan de Ronda de Sant Pere. Taxichauffeurs weigerden Gaudí naar een kliniek te brengen wegens zijn sjofel voorkomen. Uiteindelijk belandde hij in het Hospital de la Santa Creu de Barcelona, toen het armenhospitaal.

Omdat hij niet kwam opdagen op zijn werkplaats begonnen zijn medewerkers aan een zoektocht. Monseigneur Gil Parés en de architect Domènec Sugrañes i Gras vonden hem in het hospitaal. Hij weigerde naar een kliniek te worden overgebracht, zeggende: ‘Mijn plaats is hier, tussen de armen’. Gaudí stierf in het hospitaal op 10 juni, om vijf uur in de namiddag. Hij was 73 jaar oud geworden.

Barcelona en Gaudí zijn eeuwig met elkaar verbonden.

De architect Antoni Gaudí (1852-1926) realiseerde zeven bouwwerken in of nabij Barcelona: Parque Güell, Palacio Güell, Casa Milà, Casa Vicens, de gevel en crypte van de Sagrada Familia, Casa Batlló en de Crypte van de Colonia Güell.

Ze getuigen van Gaudí's uitzonderlijk creatieve bijdrage aan de ontwikkeling van de architectuur en bouwtechniek in de laat 19e en vroeg 20e eeuw. De monumenten tonen een eclectische en tegelijkertijd zeer persoonlijke stijl die vrijelijk werd toegepast bij het ontwerp van tuinen, beelden, decoratieve kunsten en architectuur. Gaudí's werk getuigt van de culturele en artistieke stromingen in zijn tijd, vertegenwoordigd door het modernisme van Catalonië.

Zeven bouwwerken ontworpen door de Spaanse architect Antoni Gaudí, staan op de werelderfgoedlijst van de UNESCO. Zes van de bouwwerken staan in Barcelona en één in Santa Coloma de Cervelló.

De UNESCO prijst Gaudí vanwege zijn creatieve bijdrage aan de ontwikkeling van de architectuur van de late negentiende eeuw en vroege twintigste eeuw. Een overzicht van de zeven bouwwerken van Gaudí die op de lijst staan:

Naam bouwwerk	Op UNESCO lijst	Plaats	Afbeelding
Park Güell	1984	Barcelona
Palau Güell	1984	Barcelona
Casa Milà	1984	Barcelona
Casa Vicens	2005	Barcelona
Gaudí’s werk aan de Sagrada Família	2005	Barcelona
Casa Batlló	2005	Santa Coloma de Cervelló
Cripta Colónia Güell