Frie Van Rossen
Laat me
mijn zinnen
aan jou stillen
zoals zeilen
die wind willen
vol en bol
komen te staan
om ergens
en nergens
heen te gaan.
Laat me
wel of niet
vragen of
jij mij, ik jou
kan dragen
als krachtig en stil
maar diep water,
even of altijd,
nu of later.
De boot
doorklieft
haar die zich
voor hem uitstrekt,
en zeult zuchtend
een zog
achter zich,
houdt koers,
soms jachtig
dan vertragend,
rust zoekend,
samen, alleen,
kalm en sereen.
Laat ons
dobberen,
stranden,
aanmeren,
een veilige haven
om weer te verbinden,
elkaar terug te vinden,
laten wij samen
de hemel zien,
het dagen en vallen
van dag en nacht,
alle kleuren,
gradaties van grijs
in plooien van water
en spiegels van lucht,
rimpeling,
glinstering,
schittering,
waar alles
in elkaar vervloeit
en wegschuift
in het donker.
Onder
sterren en maan
laat ons
voelen en weten
traag maar zeker
langzaam aan
dat wij
worden en bestaan.