Godfried Van de Vyvere
Het was in de Kerkstraat te Sint-Gillis-Waas. We woonden pal in het centrum. Onze winkel wàs het centrum, want je kon er terecht voor ‘geschenken’ (tin, keramiek, schilderijen en etsen, Maria’s onder een glazen stulp…), schoolgerief, wenskaarten, alle gelegenheidsdrukwerk waarvoor mijn moeder de teksten opstelde, begrafenisonderneming, en zelfs een postzegel. De winkel heette Sint-Guido, genoemd naar de Heilige Guido van Anderlecht, patroon van de kosters. Iedereen kende de koster (want: iedereen ging toen nog naar de kerk, en hoorde ons vader zingen en orgel spelen), iedereen kende Eliane van de koster en natuurlijk hun kinderen, de ‘kosterkes’.
Door het winkelraam hadden we zicht op alles wat er gebeurde in het centrum van het dorp. De kermismolens die arriveerden, de vrachtwagens van de botsauto’s (de ene kermis Heyninck, de andere De Clippeleyr, we hielden het nauwkeurig bij) de wagens van de circussen die traag voorbij gleden, de lange platte wagen met de tent, de wagens met de wilde dieren toen die nog mee mochten doen. We gingen kijken hoe alles werd opgesteld. In mijn langst vervlogen tijden werden voor het circus nog palen in de grond geslagen. Meestal geschilderd in twee kleuren: braaf blauw-wit, of iets uitdagender rood-geel. Een magisch moment was wanneer het zeildoek werd gehesen en gespannen. Met die kenmerkende geur…Er even onder lopen was heel bijzonder. Of aan het eind de ring, cirkelvormig, netjes afgebakend, met zand bestrooid. En hoera, als we een affiche voor het raam hingen, kregen we enkele vrijkaartjes! De kermismolen met de dieren (we noemden die toen ‘de beestenmolen’) was mijn favoriet. Een beetje ouderwets, heel authentiek. Aanvankelijk rond, met echt zeildoek. Met de modernere versie later, vergleed mijn interesse wel, ik werd ook al wat ‘groter’… Ik keek hoe men het grondplan legde, met houten blokken eronder om min of meer ‘pas’ te liggen. En dan die planken erop. Het geluid van het schuiven van die planken uit de camion, en vervolgens de plof toen ze op hen plek gelegd werden. Alles paste perfect. Magisch.
Op ons koertje stond een oud houten tafeltje, wellicht nog uit het café van mijn grootvader. Ik maakte een eenvoudige constructie met latten en oude, dubbele draperieën (gestreept, met zilvergrijs en rood!) en had zo een tent. Mijn bed had een hoog hoofdeinde en een laag voeteneinde: het laken erover spannen, en ik had een tent. ’s Vrijdags na school speelde ik circus op ons koerke. Er was dan gepoetst en opgeruimd, en toen…begon onze Godfried weer alles ‘uit te halen’. De ring netjes afgebakend. Ik had het allemaal goed bekeken.
Een leven later, dinsdag 17 mei 2022, ging ik dinsdagmorgen (want geen les in Leuven die voormiddag, gelukkig!) een kijkje nemen op het oud atletiekplein van Beveren. Daar stond een prachtige, gestroomlijnde vrachtwagen, met daarop in gouden krulletters: Het Spiegelpaleis. Met daarin ‘onze’ tent, onze Cristal Palace. En net als toen met ‘de beestenmolen’ zag ik de metalen latten van het grondplan klaarliggen, op de houten blokken en ja, even later werden de planken (de vloer) uit de vrachtwagen gegleden, en met een plof op hun plaats gepuzzeld. Het echode mooi op dit plein, aan vier zijden door weerkaatsende gebouwen omzoomd. En het paste allemaal perfect. Natuurlijk. Zo stond aan het eind van de dag -na de namiddag in Leuven ging het quasi onverwijld naar het atletiekplein- onze feesttent te blinken in de zomerzon, in het droge ‘steppegras’ en omgord door bomen. Mooier kon ze niet staan. De geur van hout en canvas, het geluid van de voetstappen op de houden plankenvloer, de echo’s van A- en B-leden die de binnenkant in gereedheid brachten voor onze festiviteiten…een sprookje in hout, zeildoek, glas in lood, spiegels, landschapsschilderijtjes, gebouwd in 1947, precies in het jaar dat ons koor ontstond. Wat een mooi toeval. (?)
En, ’beminde Acantusleden’, het werd me daar nogal een feestje in de tent. Vrijdag was het best wel spannend. Zouden licht en geluid in orde zijn? Er waren in enkele koren -ook bij ons- nog covid-gevallen waardoor we zangers moesten missen, hoe zou de akoestiek zijn met 200 man publiek erbij… Met Willkommen, bienvenue, welcome in Cristal Palace, gevolgd door Singing all together staken we de tent meteen in vuur en vlam. Het sloeg aan bij het publiek, je voelde het enthousiasme, de sfeer, voor deze unieke viering in dit unieke kader. We ontmoetten heel wat oud-koorleden, heel fijn. Ook de burgemeester en schepenen eerden ons met hun aanwezigheid. Elk koor gaf het beste van zichzelf, na twee jaar coronaleed, met covid-afwezigen, in een niet zang-favorabele akoestiek. De samenzang werd door het publiek uitbundig meegedaan. Na de pauze kwam Acantus met een fel ‘Sing we now merrily aanzetten’. Swingend met Ev’rytime I feel the spirit en Fascinating Rhythm. Opzwepend met de Istanbul hasap kavasi. En met begeleiders Fio en Erwin. Ja, net zoals met de academische zitting, waren ze opnieuw van de partij. Heerlijk. De vele genoegens waren wederzijds. Resolut was een prettige, pittige afsluiter, nog gevolgd door een driedimensionale surround twaalfstemmige canon door alle koren. Stoelen aan de kant, en nog wat nakaarten. Heerlijke avond. Tevreden publiek. Tevreden koren. Het feestweekeinde was met brio geopend.
De Cristal Palace glom kristalhelder in het duister dankzij het licht dat zachtjes gloeide door het kleurige glas in lood. De échte diamant van ons feest.
Zaterdag- en zondagvoormiddag was het gezellig, met de traktatie aan de vrijwilligers van het vaccinatiecentrum. Acantus verbindt, weet je nog wel. Er werden bescheiden ontbijtjes geserveerd, prachtig ‘gedresseerd’ door onze eigen mensen, je kon een koffie of iets anders komen drinken. Leerlingen van de kunstacademie en onze eigenste Nathalie zorgden voor een streepje muziek. De zangers van de afdeling lichte muziek, zondagochtend, deden dat met verve. Heerlijk gezellig Frühschoppen dus.
Zaterdagavond stond de tent alweer klaar voor ons eigenste koorfeest. De uitnodigende ronde tafels waren feestelijk gedekt in de cirkel (de ‘ring’) van onze tent. We werden verwelkomd met een glaasje mousserend en enkele frisse, uitstekende hapjes. De sfeer was opperbest, iedereen had er schik in, iedereen voelde de magie van een bijzonder evenement in onze koorgeschiedenis. Daar zal in het volgende boek nog over geschreven worden… Muziek mocht natuurlijk niet ontbreken. Daarvoor zorgde Grupo Pimentón, met geheel Latijns-Amerikaans pigment, vol gloed, ritme en passie. Zangeres Elise was in bloedvorm, de muzikanten hadden er veel zin in, ze genoten van ons dansen, van de bijzondere sfeer van de spiegeltent, van de goede klank ook. Wat een optreden, wat een sfeer, wat een avond. En neen, er kwam geen bruisende feestnacht, waarnaar ik wel wat had uitgekeken. Zondag moest er alweer ontbijt geserveerd worden, en in de namiddag wachtte nog de afsluitende receptie met korte optredens door onszelf.
De receptie was meteen al het laatste wapenfeit van ons feestweekeinde. De mensen sijpelden goed binnen, namen plaats in de ‘boxen’, gingen gezellig in ‘de ring’ staan. Er waren oud-koorleden van een ver en een meer recent verleden, vrienden, familie, kennissen, sympathisanten, ere-deken Etienne en de eerste ereburger van Beveren, nonkel Jeroom Heyndrickx. Gezelligheid alom. Onze tent werd geprezen, ook over de koorontmoeting van vrijdagavond werd nog enthousiast nagekaart. Acantus verzorgde twee korte maar pittige optredens, de stress was weg, er werd vrij en uitbundig gemusiceerd, zalig.
En dan….moest alles opgeruimd en afgebroken worden. Met man en macht werd alles opgeborgen of klaargezet voor transport. En dan: frietjes en drank! Tot ook de lichten moesten gedempt worden, de elektriciteit moest uitgeschakeld worden.
In de Kerkstraat in Sint-Gillis-Waas, een leven eerder, ging ik ook tussen de molens lopen als ze werden afgebroken na de laatste kermisavond. Ik liep er dan verdrietig bij, melancholisch, omdat al dat moois, dat doek, die planken, die grondplannen, weer uit elkaar werden gehaald om in de camions te worden geladen.
Ik bleef tot de laatste op het atletiekplein, mijn band met de Cristal Palace was heel innig. Ik had haar al leren kennen in Duitsland, en nu had ik er een kleine week in mogen rondlopen, in mogen feesten, in mogen optreden. De klank van mijn hakken op de houten vloer, de geur van het zeildoek, de kleurenpracht van het glas in lood, de houten podiumvloer… Bij het finale afscheid was het donker, de lichtjes glommen niet meer door het glas in lood. De volgende ochtend was haar lot definitief beschoren.
Ik was er niet om 7 uur in de ochtend om de prachtige trailer te verwelkomen. Maar in de loop van de voormiddag kon ik het toch niet laten om iets van de ontmanteling bij te wonen. Ik ontmoette er baas Rik Klessens, en had met hem, samen met voorzitter Hugo, een gezellig gesprek over de geschiedenis en de werking van de firma. Boeiend, intrigerend. Zijn personeel zijn schrijnwerkers, lassers, hijzelf maakt het glas in lood en slijpt de spiegels. Authentiek Vlaams ambacht uit Malle. Spiegeltenten blijken een even Belgisch ‘product’ als frietjes, bier en chocolade. En evenals de laatst genoemde producten, staan de spiegeltenten van Rik Klessens wereldwijd opgesteld, 15 stuks.
Zo kwam een eind aan dit fantastische koorweekeinde. We hebben er zowat een jaar aan voorbereid. Mag ik het in uw aller naam een erg geslaagd feestweekeinde noemen? Geen kers maar een ware diamant op de taart, een diamant voor 75 jaar fantastische koorwerking.
Dank aan allen die meewerkten aan de realisatie, aan de voorbereiding en de uitwerking. Er is met man en macht aan gewerkt en het heeft geloond. Acantus met al zijn ‘ploegen’ heeft maar weer iets moois gerealiseerd. Proficiat!
Eerder hadden we reeds onze geslaagde academische zitting en werd ons boek boven de doopvont gehouden. Wat echter de échte start van het jubileumjaar had moeten zijn, moest node verdaagd worden door een korte corona-opstoot en -pauze: de quiz! De grote Acantus Jubileumquiz! Op vrijdag 6 mei was het dan eindelijk zover. Bea (‘zij die geluk brengt, de gezegende’) en Lucia (‘het licht’) konden eindelijk hun werkstuk presenteren waaraan zij maandenlang hadden gewerkt, gezwoegd, geslepen, verfijnd, geschaafd. De hele quiz was zelfs getest, het kon niet anders dan een succes worden. Inderdaad, de stemming zat erin in de mooie zaal van O.C. Boerenpoort, alles was tot in de puntjes georganiseerd. Zoveel items uit onze koorgeschiedenis passeerden de revue. We hoorden stemmen van oud-koorleden, we hoorden fragmenten van onze concerten, we zagen alle kooruniformen, vele oh’s en ah’s over de vele ditjes, datjes, weetjes uit onze bonte geschiedenis. De quiz van ‘de gezegende en de verlichte’ was een parel. Uit de spannende strijd tussen de zeven ploegen, kwam ‘Ishtar’ als winnaar uit de bus, de ploeg van Annemie, Gerd, Jan VC, Daan en Nathalie T. Onvergankelijke roem én een fles Acantus-wijn waren hun deel. Proficiat aan Bea en Lucia, wat hebben jullie dat schitterend gedaan. Dank aan allen die hielpen om er een echte feestavond van te maken, met hapjes, drank, versiering….Topavondje! Ze kunnen dat daar bij Acantus.
Tijd om wat te bekomen van deze exclusieve meimaand was er, ‘Acantusgewijs’, niet. De Heilige Geest wenkte ons met zijn rechtervleugeltje al voor het nakende Pinksterfeest en ook de optredens in Oostenrijk lonkten. Zo bestond het dit koor om op Hemelvaartsdonderdag én de verjaardag van zijn dirigent toch maar te repeteren, met aan het eind van de avond een verjaardagsdrink.
Ging dit hoofdstuk ‘Wat was’ voornamelijk over onze jubileumfestiviteiten, dan vermelden we toch nog even de opluistering van de diensten van de Goede Week en Pinksteren. Acantus kwam daarin goed voor de dag, met een levendige mis van Flor Peeters en een uitbundige Močnik. Handels Hallelujah, Christ the Lord, Easter, Love leadeth me en Lord, make me an instrument of thy peace kregen een fraaie, verzorgde, stralende uitvoering. (In tegenstelling tot de kerstnachtmis: zonder mondmasker. Eindelijk!)