Oostenrijk 5 juli 2022

Danielle De Meulenaer

Godfried en Denisa

Gerd vroeg mij de tweede dag heel lief om een verslag, Mario vroeg mij om een gedetailleerd verslag. Volgens het reisboekje vertrekken we op 5 juli om 9.00 uur in de ochtend. Maar onze chauffeur Christian denkt daar anders over en start de motor om 9.13 uur. Der Christian is zeer ervaren, kan goed achteruit ‘dazen’ en keert die grote bus in een minuut. Om 9.14 uur rijden we weg naar Bratislava.

Daar wachten twee gidsen. De onze, Denisa Vitekova, heeft ‘The biggest smile of Slovakia’ en zij gidst ons doorheen de mooie stad. De regen valt met bakken uit de hemel. De goedkope paraplu’s uit de toeristenwinkel trekken op niks.

Bratislava

Intussen wijst Denisa ons op historische gebouwen, somt vlotjes alle data op die nodig zijn om onze historische kennis van Slowakije bij te spijkeren, vertelt over de geschiedenis van de mooie kerken en zoekt telkens een groot portaal, afdak, overkapping waar we kunnen schuilen. Het autovrije historische centrum is gezellig en origineel. Ik  denk aan die figuren die naar boven kropen uit de kasseien. Op het einde van ons stadsbezoek is iedereen zeiknat.

Bea en Lieve

De regen brengt het slechtste, maar ook het beste in de mens naar boven. Zo is er Lieve. Zij heeft een groot hart en deelt zoals de heilige Sint-Martinus haar mantel, in haar geval is dat een fijn gileeke, met hare kletsnatte honnepon.

Niemand van ons kent de taal van het land: dus blijkt ‘een glas rosé’ in ons beste Engels, in het Slovaaks een karaf met water en vier glazen .

Daan, de zorgzame secretaris, doet alle rekeningen kloppen, betaalt alles nauwkeurig, het bestuur van Acantus is er gerust in. Hij ontpopt zich als een gehaaide onderhandelaar en een gulle schatbewaarder die zijn troepen trakteert. Maar zijn kamernummer zijn we niet te weten gekomen.

Terug in Oostenrijk maakt iedereen zich op voor het laatste avondmaal. Liedjes worden nog gerepeteerd, teksten ingeoefend, de hele ceremonie wordt overlopen.

Het diner bespreek ik, het ritme van het personeel indachtig, zeer snel: lekkere wijnsoep, vis of gegrild vlees, een licht dessert met gigantische porties en obers die alle borden meepikken van zodra je even niet oplet .

Doop Marleen

Nadien is het beroemde doopcomité aan zet voor de doop van de alt Marleen. We hebben genoten en gelachen met het improvisatietalent van Bea en de hele familie Von Trapp. Kindermeisje Marleen doet wat van haar verwacht wordt: ze heeft een geschenkje mee voor de koorleider, ze zingt mee met het doremi- lied, het nonnenlied en het
ontroerende ‘goodbye, farewell’. Marleen wordt gedoopt, gevolgd door haar plechtige eedaflegging. Opmerkzaam is wel voor een buitenstaander, het belang dat het hele Acantuskoor hecht aan een simpel potlood.

We vertrekken naar het hotel, Trees ramt dan de deur, zij kan steunen op het medische team van het koor dat haar keurig verzorgt. 

Deze mooie dag is weer afgelopen.

Kookaburra

Nog te vermelden: een ornithologische waarneming in dit rustieke dorp. De ‘Lachende Hans’ wordt gespot. Deze kookaburra (Novae Guineae) of Australische bosijsvogel, is de grootste ijsvogelsoort die er bestaat en die oorspronkelijk uit Australië komt. Deze vogel noemt men de lachende Hans omdat zijn geluid erg lijkt op een menselijke lach. Het geluid, de lachende roep, is overal ter wereld bekend, zo ook in Oostenrijk.

 

PS Leve team blauw!