Hilde Marijnissen
Op een zonnige maandagochtend na een zwoele nacht konden we weer aanschuiven aan het heerlijke ontbijt in ons hotelletje. Het was al broeierig warm, een voorbode van enkele fikse regenbuien? Die gedachte kon de bende niet weerhouden om aan de uitgestippelde fietstocht te beginnen.
Rond halftien verzamelden we aan de receptie en na een kleine wandeling bereikten we onze fietsen. Daltongewijs schoven we aan om onze prachtige elektrisch aangedreven fiets te ontvangen. Zelfs de kleuren van de E-bike pasten bij onze outfit! We hadden er zin in!
Nog even terug naar het hotel voor een flesje water en hopla… we konden vertrekken. 60 km fietsen rond de Neusiedlersee stond op het programma, maar we moesten nog eerst een overzet wagen met het veer. Een norse kapitein zag ons graag aankomen met een dertigtal zware E-bikes. Gelukkig waren er de Hansjes en ander B-aanhang die hulp boden. Spijtig genoeg kon het onze kapitein niet verleiden tot een glimlach.
Maar één bitse schipper kon onze pret niet bederven en aan een gezapig tempo sputterden we naar de overkant. Op het dek konden we genieten van de mooie uitzichten en af en toe waanden we ons in de Everglades in Florida, gelukkig zonder alligators. In de verte zagen we donkere wolken naderen, de eerste druppels raakten onze wangen, zou het dan toch…?
Rond de middag kwamen we aan het startpunt van de tocht. Eindelijk, klaar om te vertrekken althans dat dachten we. Eén fiets ging geen meter meer vooruit. Gelukkig hadden we René die in één twee, drie de fiets hersteld had.
AND UP WE WENT! Eindelijk!
Met Manu op kop trok de sliert door de Burgenlandse velden en wegen. Graanvelden, druivenranken en zonnebloemen passeerden onze tocht. En met een zuchtje wind en de zon verscholen achter de wolken was het heerlijk fietsen. De donkergrijze dreigende wolken in de verte slaagden er maar niet in om tot bij ons te komen.
De koorleden die voor een wandeling kozen hadden meer pech. Zij kregen wel een verfrissende plensbui te verwerken.
Na een kleine picknick zette we onze tocht verder van Oostenrijk naar Hongarije. De eerste druppels vielen en de regenjasjes werden bovengehaald. Bij een tussenstop bezochten we nog even snel het slot van Esterházy en trokken we verder. Hier en daar werd al wat gepuft en begon de zadelpijn ons parten te spelen.
De laatste sprint werd ingezet. Katrien nam de leiding en trok het tempo stevig op. De lange sliert durfde al wel eens in twee, drie of vier groepjes te breken. We bereikten het meer en er volgden nog een paar pittige hellingen met spectaculaire zichten die ons toch naar de TURBO-knop deden grijpen. Bea (niet elektrisch) kon zich goed staande houden, maar bij de steile hellingen was voor haar een duwtje in de rug zeker welkom.
Met 70 kilometer in de benen bereikten we moe en bezweet Mörbisch. ’s Avonds mochten we nog genieten van een heerlijke maaltijd en kwamen we tot rust in het dorpje ‘Rust’. De regen die ons eindelijk bereikt had, maakte dat we van het dorpje zelf niet echt veel gezien hebben. Maar het bracht ons koelte en verfrissing en ook het meer dat alleen maar bestaat uit het hemelse water, zou er wel bij varen.