Koorzondag 13 februari 2022

Frie Van Rossen

Korte voorbeschouwing…

Een tijdje geleden las ik op sociale media dat de stad Sint-Niklaas een naam zocht voor de digitale stadsmunt die zij in het leven zou roepen. Dat kindje moest een naam krijgen. De stad lanceerde een oproep aan haar inwoners. Zo hoopte ze voor deze new born digital coin een lijstje van namen van eigen bodem te verzamelen, om daaruit de enige echte naam te kunnen kiezen.

Frie made in china 2

Zelf vond ik het ideetje dat mij prompt te binnen schoot nog wel een leuke: ‘Sinnickle’. Het klonk te veel als ‘cynical’, wat me weerhield om mijn idee in te sturen en een poging te doen tot het verzilveren van mijn potentiële uitvindsterstitel van de naam voor deze Sint-Niklase  nieuwkomer van commercieel-economische allure. Uiteindelijk, zag ik op TV Oost, werd de munt boven de doopvont gehouden en kreeg ze de naam “Sengzen”. Dat klinkt best wel zoals het moet klinken voor een munt, geboren en getogen in het Waasland, als onmiskenbaar het Wase dialectwoord voor ‘centen’. Hoewel het mij persoonlijk wel goed in de oren klinkt, ziet de geschreven vorm van het woord er toch wat té Chinees naar mijn zin uit.

Want, er was eens, een virus uit China, dat met zijn pandemische veroveringen van de wereld, zowat alles en iedereen twee jaar lang stevig onder de knoet en in zijn greep hield…Een “horrorverhaaltje” dat ons allen, de ganse mensheid, groot en klein op een soort van tweejarige overlevingstocht stuurde! Niet alleen ons koor werd door dit ‘flauwe grapje’ verhinderd om nog ‘normaal’ te ‘functioneren’…. Sindsdien is mijn enthousiasme over ‘uit China geïmporteerde producten’ of ‘Made in China’ items sterk bekoeld en kan ik enkel nog warm lopen voor een lekkere babi pangang, dim sums, gewokte noedels, gelakte peking eend, al dan niet met “lijst of flietjes”… wat cijfermatig een al te ‘positieve’ stijging uitlokt in de cijfers op de weegschaal… Ik slank dus liever af van alles wat àl te Chinees klinkt. Maar nu dwaal ik af… Waar was ik ook alweer gebleven? Oh ja. Bij Sengzen, de centen!

Mario

Op de algemene vergadering van 27 januari kregen wij een deskundige en uitvoerige toelichting bij ‘de cijfers’, de balans tussen uitgaven en inkomsten van het koor, over de voorbije jaren. We luisterden aandachtig naar bestuursleden Dirk en ontslagnemend penningmeester Mario -die de fakkel of liever de kassa doorgeeft aan Daan Peters- én naar onze steeds toegewijde dirigent, die uitgebreid vooruitblikte naar onze koorreis naar Wenen en omstreken. Wat bleek? Er staan veel plannen op de agenda en met de Sengzen oftewel centen van de koor kas zit alles alsnog “dik snor”. 

Daan

Dat schept moed en geeft nog meer goesting om onze tanden te zetten in dit nieuwe koorjaar. De Acanti bleven zo goed als twee jaar lang verstoken van regelmatige repetities, optredens, en andere om ter plezantste koor- en zangactiviteiten. Op enkele uitzonderingen na, kon sinds begin 2020 maar bitter weinig zoals vanouds, of zoals gepland en voorzien verlopen. Dat deed pijn.

Er waren wel hoogtepunten in de voorbije twee jaren. Zoals het verjaardagsfeest van Nathalie in de Gekke Haan (nog net voor de lockdown), het outdoor sopranenfeest in september 2021 (een blij weerzien, net voor de vierde golf), het opluisteren van de inhuldigingsmis van de nieuwe pastoor Patrick De Baets en de (ja, ja, het werd naar goede en getrouwe traditie toch een) middernachtmis met kerst, het dankbaar in ontvangst  nemen van lekkere attenties, door een mondgemaskerd bestuurslid in hoogsteigen persoon afgeleverd aan de voordeur van ons kot rond nieuwjaar 2020 en met Pasen 2021… verontschuldig me als ik toch nog iets over het hoofd zag? 

Nathalie 2020

Echter, er stond geenszins een stop of een rem op de vele inspannende werkzaamheden en activiteiten, achter de schermen, van een ongelooflijk veel en hard werkend bestuur, inclusief koordirigent. 

Zij deden naarstig voort, en wij zagen dat het goed was! Van hun dappere wapenfeiten is de kooragenda van 2022 het levende bewijs… er is zoveel waarop wij ons dit jaar kunnen verheugen! Om in het komende jaar goed voorbereid en zang klaar te zijn voor de vele en gevarieerde zangactiviteiten en optredens die geagendeerd zijn, konden we dan ook niet béter starten dan met een ware, échte, live koorzondag. En dat deden we, op 13 februari!

Wat heet dan gelukkig zijn ?

Godfried leidde de dag in met een verwijzing naar een vraag uit het editoriaal van Sandra Rosseel, de chef nieuws van De Zondag. “Hoe lang is het geleden dat iemand nog aan jou gezegd heeft dat hij of zij gelukkig is? En hoe lang is het geleden dat je zelf nog tegen iemand hebt gezegd dat jij gelukkig bent?” Best wel twee confronterende vragen in de huidige (post)pandemische tijden, waarin bezorgdheid, ontevredenheid over allerhande thema’s, en vaak ook gevoelens van angst (komt het ooit wel allemaal weer goed?) en irritatie en boosheid, de boventoon zijn gaan voeren. Negatieve gevoelens, niet alleen over de aanpak van de pandemie, maar ook angst en zorgen over allerhande actuele thema’s zoals de stijgende energieprijzen en overheidsschulden (wie zal de rekening nog kunnen betalen?), de dreiging van een oorlog in Oekraïne (en Europa), wilde haat en agressie die we om zich heen zien slaan bij protesten en betogingen tegen de coronamaatregelen, of voor de “vrijheid” (wat dat dan ook moge zijn) bijvoorbeeld bij de massa’s deelnemers aan het Konvooi van de Vrijheid die alles en iedereen letterlijk voor blok zetten… Als wij -en dat is soms ook besmettelijk- te veel gaan focussen op het negatieve, ontevredenheid, irritaties, wat we missen, tekorten en problemen … dan riskeren we enkel dát nog te hebben, te worden, te zijn. 

Wat als we zouden leren om (meer) te voelen, te kennen, te weten, te koesteren, uit te spreken, de vele ‘dingen’ die ons gelukkig stemmen, en méér daarnaar te (leren) streven en anderen daarin mee zouden trekken en daarvoor kunnen begeesteren? Een pleidooi voor een gezond positivisme, met zijn allen meer de nadruk leggen op wat ons gelukkig én gezond maakt…zou ons en onze medemens misschien meer helpen? 

“Om goed te zingen moet je verbinding maken, goed kunnen luisteren, naar wat leeft in jezelf, én de ander,” zo vatte Godfried het ongeveer samen. Een mooie reflectie als kick-off aan het begin van onze koordag. Kwestie van met de juiste geestesgesteldheid te starten! Verbinding is een van de sleutels tot sterke samenzang. Laat verbinding nu net datgene zijn waarin ons koor, ook tijdens en na coronatijden, is blijven uitblinken!

Dit hadden dus ook krantenkoppen kunnen zijn in De Zondag van 13 (of 20) februari.

Niet dus. Laat mij deze dan maar “binnenkoppen” in onze eerste editie van het Akantje!

NA TWEE JAAR KON EN MOCHT HET WEER

Gemengd koor Acantus uit Beveren beleeft een fantastische KOORZON(G)DAG

Zondag scheen het zonnetje. Letterlijk en figuurlijk. Je zag ze stralen, tegen een prille blauwe lentelucht. De zonnestralen priemden door de hoge horizontale reepramen en lieten de repetitieruimte van de Academie baden in een zee van rijkelijk licht. Je hoorde de Acanti weer gonzen en zoemen als bezige bijtjes, vooral na elke pauze of tussenin bij de wissels van partituren. Onze samenzang bracht ons in vervoering alsof we ons in de zevende hemel bevonden, en wij hervonden onze tweede adem!

Het eerste lied dat bij prioriteit werd ingeoefend, was ‘Listen’. Dit lied, gecomponeerd door Kurt Bikkembergs, stond op het programma van de WCG oftewel de World Choir Games die zouden plaatsvinden onder het -o zo toepasselijk- thema van “Sing together, share happiness”. We zouden het gezongen hebben op de WCG 2020, ware het niet dat… tja, de rest weten jullie ook wel, het behoeft geen verdere uitleg!  Wacht maar, … de academische zitting, gevolgd door een échte receptie met alles erop en eraan, is niet zo veraf meer, en dat zal iedereen gehoord hebben! Listen is een lied dat, om het echt helemaal goed te zingen, oproept om écht te leren (be)luisteren. In dit lied hoor je de tenoren dartel fluiten, de sopranen fluisteren als de wind (wat alleszins beter is dan draaien met de wind), de alten en bassen ‘whoahnjen’ of zoiets … Zij begrijpen intussen als de beste wat daarmee wordt bedoeld: klinkerveranderingen binnensmonds ‘gezongen’…, het heeft wat weg van didgeridoo-geluiden die weerklinken over een eenzame Australische hoogvlakte).

Koorzondag 2022

Voor het Requiem van Mozart was een uurtje partieel repeteren wel aangewezen. We oefenden enkele eerste ‘lezingen’ van het Rex tremendae en hernamen nog wat van de Introitus, Kyrie en Dies Irae. Daarna zongen we de delen samen. Hier en daar begon dat soms zelfs al een béétje als muziek te klinken, … maar er zijn natuurlijk nog bakken werk aan de winkel om een en ander qua karakter, toon, en dynamisch-ritmisch helemaal op punt te krijgen en de muziek te laten weerklinken als uit één adem of mond. Maar Übung macht den Meister en we hebben er het volste vertrouwen in dat onze docent-dirigent er weer in zal slagen om het beste uit zijn geliefde koor te halen, zodat het geheel in november zal weerklinken als méér dan de optelsom van alle stemmen, partijen of deeltjes. Welja… hij zal na afloop ongetwijfeld wel weer wat extra grijze haren op zijn hoofd bij hebben…. Je moet er wat voor over hebben, om dirigent te zijn…

Vordering maakten we ook met het aanleren van enkele “geheel natuurlijk aanvoelende maar daarom niet gemakkelijk te zingen ‘notenslingers’ en ‘-loopjes’ van het Te Deum van Charpentier. We hernamen ook Easter, daar waar wij het twee jaar geleden hadden achtergelaten op een punt dat we het toch al goed en wel ‘onder de knie’ hadden… en kwestie van al wat in paasstemming te komen. Van Easter bleek nog het een en ander overeind gebleven in onze muzikale geheugens. Mits we het werkje zingen met de nodige lichtheid, klinkt het al redelijk zoals het moet. Er waren best wel wat hoge noten in de voornoemde werken,… en we waren ook al een hele tijd aan het zingen… dus de koffie- of theepauze kwam op tijd!

Every time I feel the Spirit en Fascinating Rhythm brachten een mooie afwisseling en ontspanning na de opperste concentratie en inspanning in de namiddag en lieten zich prettig zingen als de ideale afsluiters tijdens het laatste uurtje van onze repetitiedag.

Dat het na twee jaar weer kon: een godganse zon(g)overgoten dag, met een bijna voltallig verenigd koor uit volle borst, al dan niet nog met of zonder mondmaskertje op, weer te kunnen zingen… Wat een verademing om die spirit terug te voelen en te beleven… in één woord: heerlijk! Tussendoor aan de koffiekar keuvelend bij een beker lekkere koffie of thee, met een muffin, stukje cake of mignonetteke tussen de kiezen. ´s Middags samen tafelend aan een liefdevol (!) gedekte dis, babbelen, lachen… in alle gezelligheid, bij kraakverse pistoletjes, met ham en kaas, préparé en kip curry,… voluit kunnen vertellen over ons alledaagse wedervaren… wat hadden we ook daar allemaal naar uitgekeken! Achteraf de vele handen die licht werk maken, aan de afwas en de opruim, echt(e) teamgeest(ig)heid die nog steeds loopt als een trein… zo prettig! Nee, nee, we zijn het nog niet verleerd. Het was goed om wat nostalgie terug naar het heden te halen en we krijgen stilaan weer meer vertrouwen in de toekomst. What a bliss! Genoeg om een hele week op een roze wolk te vertoeven…

Hebben wij (her)ontdekt en beleefd wat ons blije gemoed vervult en ons gelukkig stemt, in schril contrast met het gevoel van gemis waarin wij -ja, da’s waar- al te lang moesten volharden? Hebben wij verbinding gevoeld met ons binnenste en alles en iedereen daarbuiten? En of! 

Wij hebben onze harten kunnen ophalen, onze zangstemmen hervonden, en flink wat kunnen bijtanken van dat geluksgevoel. 

Ik denk dat ik niet alleen voor mezelf spreek, maar voor alle koorleden, wanneer ik zeg dat al een dag vóór 14 februari ons liefdesvuur voor zang en muziek ferm is aangewakkerd en weer opgelaaid, tijdens onze meer dan geslaagde koorzon(g)dag, een geweldige start van ons feestelijke 75-jarige jubileum koorjaar!

Dank aan iedereen die zich daarvoor heeft ingezet en die daartoe heeft bijgedragen. 

Op naar nóg en méér van dat!