Frie Van Rossen
Stapje-Hapje-Tapje, Sopranenfeest 4 september 2021
Het is al bijna twee jaar geleden dat de bassen in Brouwerij Den Anker in Mechelen de wisselbeker voor de organisatie van het jaarlijkse feest voor alle Acanti en hun partners, aan de sopranen doorspeelden. Toeval of niet, … de beker belandde toen in mijn handen. Dat betekent dan dat je de kar trekt voor de organisatie. Ik zat al meteen met een bang hartje! Wat een geluk dat ik in deze niet de enige kartrekker ben geweest, maar de ganse schare van sopranen de kar vooruit heeft doen bewegen. Met een gezond aantal gemotiveerde sopranen konden we brainstormen, vergaderen, ideetjes uitwisselen en uitwerken. Nu moet het wel gezegd: de oefening om een leuk sopranenfeest te organiseren was best wel een langgerekte oefening. Eentje die we meermaals moesten maken. Ons concept hebben we noodgedwongen moeten bijsturen omdat “C” onze contreien veroverde en wel anderhalf jaar lang ons doen, maar vooral ons laten heeft gedicteerd.
Wat waren we BLIJ dat het FEEST EINDELIJK, na twee keer uitstel, kon doorgaan op 4 september 2021. Plaats van het gebeuren was het bescheiden – maar oh zo fijne erf van Gilbert Cant, gelegen aan de Perstraat in Haasdonk.
Waar de dag nog grijs en vochtig begon, stemden de weersverwachtingen van het KMI ons optimistisch toen we met een handvol sopranen om 9.30 uur op de plaats van gebeuren verzamelden om alle voorbereidingen te treffen: tafels zetten, schikken en decoreren, drank aanslepen, glazen en dranklijstjes klaarzetten, koffie- & theecorner inrichten, …. We lieten ons niet afschrikken door het gure ochtendweer, stroopten de handen uit de mouwen – samen met enkele bereidwillige mannelijke B-leden – en stoomden de plek in een mum van tijd klaar tot een soort van tuin van Eden, met prachtig en complementair teamwork. Wij waren voor de middag al klaar om alle Acanti die zich hadden ingeschreven, met veel warmte en liefde te ontvangen. Team work makes the dream work! Ja, 4 september was daar zeker het bewijs van!
Of we ernaar uitkeken ? Ja, oh, ja. Zonder twijfel. Natuurlijk: de D-day-repetitie-zonder-mondmasker met aansluitend bubbels (van de goede soort: sprankelend ;-)) zonder al te veel fysieke afstand was fantastisch geweest. De repetitie van 2/9 voelde aan als de kick-off van een écht koorjaar. Zo vrij en vrank kunnen zingen en horen dat het toch stukken beter klinkt zonder mondlapjes, wat dichter kunnen samen zijn, was een verademing voor allen en een mooi voorsmaakje van wat zaterdag ons kon brengen.
Ook al hadden bestuur noch koorleden allesbehalve stilgelegen en waren er tal van initiatieven om achter de schermen de werking verder te zetten en vérder te kijken dan onze coronaneuzen lang waren, toch keken we ernaar uit om terug écht samen te zijn, in een sfeer van gezelligheid, gemoedelijkheid en verbinding.
We waren klaar voor een volledige corona-detox! Toen alles was opgesteld, zagen we dat het goed was. Enkel de zon moest nog gaan schijnen. Het was dus fantastisch om te zien hoe de zonnestralen rond 14 uur de grijze hemel omtoverden tot een helder hemelsblauw gewelf én de prachtige bloemen en grasveld van de Cant-site extra kleur gaven. Wat waren de weergoden ons goed gezind!
De namiddag is wat ons betreft volledig naar wens en droom verlopen.
De Acanti konden vlotjes, tussen de feloranje verkeerskegels laveren en de wei oprijden om te parkeren, verzamelen onder het warme welkom door Katrien, Karina, Hilde, Gerd…en de wandeling aanvatten, met Driebekenwandelingplannetjes ter hand.
Oké. Misschien was het een klein beetje té warm om 7 kilometer te stappen doorheen het toch wel lieflijk Haasdonkse achterland. Maar voor zover ik kan inschatten, kon dat de wandelpret niet de kop indrukken. Er werd uitgelaten, flink én in groep gestapt, met links en rechts wat sportieve discussies over pijltjes op het plannetje, of de richting van de te wandelen lus (in mee- of tegenwijzerzin ?)… dat nam niet weg dat de Acanti zelfs iets vroeger dan verwacht arriveerden op de eerste hap-en-tap-stop, bij het insectenhotel mét picknicktafel. Daar stonden Hilde en ik hen op te wachten met heerlijke stukjes cake (niet zomaar een zelfgekochte quatre-quart uit de Colruyt, nee, nee, home made vanille-, gemarmerde & appelcake uit Lucia’s keuken!!), een citroen- of passievruchten-jeneverke van Brouwerij Verhofstede, en/of een biologisch appelsapje. Er was veel animo tijdens deze rustpauze. De innerlijke mens kon in alle opzichten verder worden gesterkt. Het lukte ook aardig om iedereen vlot op de wei te krijgen om zich met gulle glimlach in formatie op te stellen vóór Mario’s cameralens – het moet gezegd – van formaat… We zagen bij iedereen de goesting om de tocht verder te zetten, op weg naar de plaats van het hapje met tapje en allerhande leute en vertier dat nog in petto werd gehouden.
Karina, die samen met Hilde (C.) de tafels had voorzien van creatieve werkstukjes met houtstammetjes en zonnebloemen, stond aan de poort al klaar met bekertjes, met fris water gevuld, om de eerste dorst van de dappere stappers te lessen. Hilde en ik ontkurkten zonder al te véél gemors de cava en schonken menig aantal fluitjes van deze sprankelende godendrank. Er was ook een sapje voor wie liever nog niet te snel in de roes kwam en ook de witte wijn en het bier had intussen de tijd gehad om te koelen. Nog wat chips op de tafels en hop, de receptie kon beginnen.
Hugo sprak de aanwezigen toe en heette iedereen welkom. Hij kondigde ook de afscheidsceremonie van Nicole en Mieke aan en huldigde deze twee gewaardeerde, trouwe alten, met mooie, lovende woorden. Zij zullen worden gemist, maar zullen nog lang nagenieten van alle mooie herinneringen aan hun vele jaren zanggenot bij Acantus. Ook al is afscheid nemen en loslaten steeds weer een emotioneel gebeuren, zingen voor hen wilden wij graag! Zingen is balsem voor de ziel! De alten hadden een mooie tekst uitgewerkt en die zongen wij voor onze twee dames, Mieke en Nicole, met een warm hart en uit volle borst, op de tonen van Singing all together. Na afloop namen ze enthousiast hun geschenken in ontvangst… een mooi aandenken aan hun fijne tijd als koorleden van Acantus.
Mieke en Nicole
missen gaan w’ u zeer,
twee trouwe alten, boegbeelden van weleer!
Mieke stond steeds op d’ eerste rij,
Weekend, reizen, steeds was z’ erbij!
Onopvallend en zo voornaam
lief, bescheiden en muzikaal!
Haar liefde voor muziek was zeer groot,
Speeld’ ooit cello met strijkersboog
Marc had ook een hart voor ons koor
Zo ging Acantus nooit in het rood!
Mieke en Nicole
missen gaan w’ u zeer,
twee trouwe alten, boegbeelden van weleer!
Rechtvaardig was Nicole als geen één,
accuraat en recht voor de raap!
Ooit bestuurslid, partituurcoach
kweet zich nauwkeurig van elke taak!
Haar ware liefde vond ze in ‘t koor
Zongen samen de hoge noot.
Elke hemel stond ze paraat,
Van de noen tot ‘s avonds laat!
Mieke en Nicole
missen gaan w’ u zeer,
twee trouwe alten, boegbeelden van weleer!
Intussen zaten wij al wat op onze horloge te kijken. Waar bleef Burgers en Co, de foodtruck? Gelukkig reed deze even later de oprit op. Stel je voor dat zij deze plaats en uur van afspraak vergeten waren? Dan waren we allemaal met honger naar huis gegaan! Niet dus. Gelukkig maar!
Al snel konden we plaatsnemen aan de tafels, en langzaamaan, begon de foodtruck amuses en hapjes te produceren die werden rondgebracht aan tafel. Toen was het de beurt aan de sopranen voor een muzikaal intermezzo. Zij brachten een liedje ten berde op de tonen van Laat de zon in je hart (W. Sommers) met een tekst waarvan Hilde (C.) de strofes dichtte: een beetje een ludieke terugblik op die lastige coronatijden die we hopelijk nu echt heel snel, ver én volledig, achter ons kunnen laten. Het refrein behielden we.
En wat klonk nu, in de laatste zonnestralen van de dag, beter dan Laat de zon in je hart, ze schijnt toch voor iedereen, geniet van het leven, want het duurt toch maar even. Na deze korte en hopelijk voldoende muzikale performance, gooiden we een frisbee de groep in, zo gericht mogelijk naar een tenor. Tim ving en bezegelde zo zijn lot: hij mocht de wisselbeker in ontvangst nemen en de tenoren kunnen alvast hun droomfeest beginnen plannen voor in 2023. Zij hebben nog even respijt, want 2022 belooft al druk en heel feestelijk te worden, kwestie van alle welverdiende eer aan Acantus’ 75-jarige bestaan te betonen.
Oh, laat de zon in je hart
Ze schijnt toch voor iedereen.
Geniet van het leven.
Want het duurt toch maar even.
We keken uit naar een nieuw jaar
vol zang, muziek, we waren klaar.
Oh, het leek zo gewoon, een jaar vol leuke dingen.
Toen kwam een virus onverwacht
wie heeft dat beest toch hier gebracht.
Oh, het was niet gewoon, we mochten niet meer zingen.
We moesten met een diepe zucht
in quarantaine van Van Gucht.
Oh, laat de zon in je hart
Ze schijnt toch voor iedereen.
Geniet van het leven.
Want het duurt toch maar even.
We zaten toen een tijd op kot.
We werden al een beetje zot.
Ja het was ongewoon, maar we bleven geloven.
Er komt heel zeker weer een dag
dat niks meer moet en alles mag.
En dat maakt ons weer blij en we willen beloven:
We zingen dan als nooit tevoor
Acantus wordt het beste koor.
Oh, laat de zon in je hart
Ze schijnt toch voor iedereen.
Geniet van het leven.
Want het duurt toch maar even.
Enkele wijntjes/biertjes of andere dranken later, was de zon bijna achter de horizon verdwenen en konden we tafel per tafel gaan aanschuiven om onze burger in ontvangst te nemen, ne toeroet (Túrót eszik a cigány ?… Nee nee, Westvlaamse Torhout) of een classic met limousin rundsvlees…, beide smaakten best en werden vlot verorberd. De sfeer zat erin en er weerklonk overal gelach, gebabbel, gesmak en geknabbel… hoe lang was het geleden dat we dát nog eens samen onder Acanti hadden beleefd ? Bij het vallen van de avond staken we theelichtjes aan, schonken we onze glazen nog eens vol, of verwarmden we ons bij een thee of koffietje, en werd er nog een mini-magnum uitgedeeld als dessertje.
Hebben wij ons hart kunnen ophalen aan dit kleine, maar toch grootse moment en ervan genoten? Vast en zeker. Iedereen op zijn of haar manier. Ik kan alleen maar blij zijn dat wij, sopranen, een steentje hebben kunnen bijdragen aan alweer een mooi, fijn en verbindend moment van samenzijn en kan ik alleen maar hopen dat er nog veel zo’n momenten mogen komen. De afwezigen hadden zeker allemaal een goede reden en hebben zich misschien ook goed geamuseerd… maar… ze hebben toch ook iets heel erg bijzonders gemist! Hopelijk kunnen jullie met dit korte verslagje, en de foto’s die door Paul intussen gedeeld zijn, toch wat mee nagenieten samen met ons, de sopraantjes, en iedereen die erbij was!
Aan allen zeggen we dank ! Let’s move on with the positive and sunny vibes!
Cheers to all!