September 2016

	Voorwoord
	Wat was
	Wat komt
	Sabadell, vrijdag 1 juli
	Sabadell, zaterdag 2 juli
	Sabadell, zondag 3 juli
	Sabadell, maandag 4 juli
	Sabadell, dinsdag 5 juli
	Door de ogen van Johan en Bea
	Sagrada Familia: kunst of kitsch?
	Opvolging verzekerd
	That "Winkle Guy"
	Opdracht voor de doop
	Beminde muziekliefhebbers
	Liefdesliedjes
	Mein Herr Marquis
	Kristien stelt zich voor
	Muzikale avonturen
	Toeval?
	Liefste Josette
	Dankwoord
	Tenorenfeest
	De Panne
	Photo-Graphein
	Koorkalender
	Familiekroniek
	Verjaardagskalender

Voorwoord

Wat was me dat voor een belevenis, die Barcelona-reis! Nog eens een nachtje doordoen zoals in the Good Old Days! Die ontvangst! Die concerten! Die doop! Die bezoeken! Geen wonder dat niet alleen de reporters van dienst in de pen gekropen zijn om daarvan verslag te doen. Ook Luc en Johan wilden hierover hun ei kwijt. Mooi zo! Gerd wordt al bang dat het Akantje te dik wordt.

En het is niet bij de verslagen van Sabadell en Barcelona gebleven. Dirk blijft ook thuis piekeren over wat hij nu precies zingt: wat is dat toch met die Winkle guy? Komt hij dan ook niet een aantal koorleden tegen op een en dezelfde plaats in het verre Nederland, zeker? Niet te geloven. Verborgen camera? Helga heeft positieve ervaringen met een app om partituren te leren zingen. Limburg doet aan ontwikkelingshulp in Oost-Vlaanderen. Moet ook eens kunnen. En dan is er nog het afscheid van een koormonument: ons Josette! Dat kan niet ontbreken in ons Akantje.

Als je alle overzichten van wat was en wat komt van Godfried aaneenschakelt, dan krijg je de geschiedenis van het koor. Leest als een trein. Ook bijna vaste medewerkers zijn Bea met haar prachtige gedichten en Kris met de dito foto’s.

Foto’s komen weer van overal. Het is een mooie gewoonte dat ieder zijn foto’s ter beschikking stelt van het foto-archief bij Paul. Zo kan uw dienaar putten uit een flinke digitale bron om al dit geschreven materiaal van beelden te voorzien.

Piet De Smet

terug

Wat was

Deze rubriek en dit ‘A-kantje’ overspannen een heel lange periode.

Voor ‘wat was’, moeten we al teruggaan tot…Pasen, jawel.

Op Witte Donderdag brachten we een fijne en vooral sfeervolle uitvoering van het Tantum Ergo van Charles-Joseph Van Helmont, de 18de-eeuwse kapelmeester van de Brusselse kathedraal, naast de mis van Flor Peeters.

Voor de Paaswake hernamen we (van lang geleden) Alleluia, Looft de Heer van Ludo Claesen, en de mis van August De Boeck. Ode aan componisten van eigen bodem dus.

De pinksterviering openden we met een ‘eigen’ versie van de eeuwen oude sequentia Veni, Sancte Spiritus, in een bewerking van mezelf, met improvisatie door het gregoriaans heen door Hera.

Intussen leerden we nieuwe werken als The Seal Lullaby, Ave Regina Caelorum, enkele lichtere stukjes als het Macedonische Što mi e milo, Het wasser te nacht, Good news, en we hernamen steviger kleppers als Cantemus van Bárdos en Sure on this shining night van Morten Lauridsen. Dat laatste stuk zongen we onder begeleiding van dochter Stefanie, als onderdeel van haar examen piano. Een erg beklijvend moment, vooral voor vader en dochter, maar toch ook een beetje voor het koor…

Een gevarieerd voorjaar dus (reeds in het licht van de concerten in Catalonië), waaruit we een gevarieerd programma distilleerden voor onze deelname aan Artube in Ter Vesten. Het koor maakte daar een goede beurt, met een gevleugelde Johan aan het klavier.

Nog meer gevarieerd, want ‘what’s in a name’, was ons concert ‘Rosa dels vents’ (windroos), met muziek uit alle windstreken. Dit concert gold vooral als try-out voor onze optredens in Catalonië.

Er waren op voorhand nauwelijks kaarten verkocht, we keken met een bang hartje uit naar een heel miniem publiek, op de eerste wedstrijddag van onze voetballers op het EK. Maar zie….we kwamen toch nog aan een kleine 150 toehoorders, een compact middenbeukje, op een zomerse avond in juni. We hebben een trouw publiek. We hebben hun trouw niet beschaamd, al moest hier en daar nog wat bijgevijld worden.

Dit concert was tevens het afscheid van onze sopraan Josette, drie decaden trouw Acantuslid, als zangeres en bestuurslid. We zongen speciaal voor haar, haar lievelingsnummer, Ego dormio van Arthur Meulemans. En dat verdiende ook een bloemetje…

Nog meer hulde werd aan Josette gebracht op de volgende repetitie. Toespraakjes, liedjes, herinneringen, bloemen, geschenken, een drankje. Plechtig heet dat dan ‘een passende hulde’. En dat was het zeker. Bedankt Josette, voor zoveel inzet, voor je zingende bijdrage als sopraan, voor je werk als bestuurslid en archivaris. Ook Louis is in de dank betrokken. Een gewaardeerd lid van de B-ploeg, altijd klaar om te helpen.

Op 1 juli mochten we weer op reis, op tegenbezoek bij onze vrienden van Coral Catasons, in Sabadell, Catalonië. Uitgebreid verslag is elders te lezen in dit tijdschriftje.

We kijken met genoegen en blijdschap terug op deze intense vierdaagse, op schitterende wijze georganiseerd door ‘de Catasons’. Amigos para siempre.

Terug thuis, werd het koor met vakantie gestuurd, om al snel weer paraat te zijn op donderdag 4 augustus. Vier repetities waren er om De Hemel voor te bereiden, en het hoogfeest van Maria’s ten hemel opneming.

Onze reis naar ‘Spanje’, kreeg nog een vervolgstukje in het hemelrepertorium: Todos los bienes del mundo, O voso gallo comadre, Pase l’agoa, Riù riù chiù, Durme (niet de Vlaamse rivier!), en de Nederlandse liederen over Spaanse histories als Piet Hein en Merk toch hoe sterk.

15 augustus werd dit jaar door de weergoden gezegend. Die waren eindelijk wakker geschoten.

De Mariaviering kon dus plaats vinden op de bedevaartweide. De technische omkadering van podium en geluid was wat krakkemikkig, maar kwam op het allerlaatste moment toch nog ‘goed’. En, het mag gezegd, het koor zong goed. Ave Regina kreeg zelfs zijn beste uitvoering van de zomer, ondanks de akoestische omstandigheden en de licht uitgedunde vakantiebezetting.

Onze bijdrage aan de Beverse feesten is feitelijk de jaarlijkse bijdrage van de Beverse feesten aan onze koorkas. Het werd opnieuw een succes, mede dankzij de wakkere weergoden. Velen bezochten ons terras en onze tent, en het publiek voor ons jaarlijks aperitiefconcert was weer massaal aanwezig. (Eén trouwe luisteraar van al onze concerten moeten we nu voor eeuwig missen, papa Vancauwenberghe, die met zijn Gentse R mijn naam, Meneer Van de Vyvere, zo mooi kon uitspreken. Voor immer op mijn trommelvlies. Requiescat in pace. ‘In Den Hemel’… )

We begonnen het middagconcert met een herinnering aan onze reis, met ‘Barcelona’ van Freddy Mercury en Montserrat Caballé, terwijl we aan het publiek kaartjes uitdeelden met ‘groeten uit Barcelona’, en onze komende activiteiten. Dan rolde het programma verder in het Catalaans, Castiliaans, Ladino, Galicisch, en… Nederlands (Piet Hein en zijn Spaanse zilvervloot). Het tweede luik was een kleine selectie uit het programma Rosa dels Vents.

Het publiek kon weer meezingen, en deed dat gretig. ‘Vlaanderen mijn land’ gierde opnieuw over de Beverse Grote Markt, en de cirkel werd gesloten met ‘Amigos para siempre’. Het koor zong heel degelijk en trad aan in een grote bezetting, Fio begeleidde begeesterd, het publiek zong even begeesterd mee en liet zijn enthousiasme blijken. Het concert was een succes.

Na ons optreden werd ons podium stormenderhand ingepalmd door een troep verklede Hollanders die “heel even een wedstrijdje bellemannen” kwamen houden, gedurende een uurtje of drie, met een oorverdovend lawaai. Dat zal geen waar meer zijn….! Nest(terras)vervuiling was het. Zij vonden ons lekker Petrus bier trouwens “niet te zuipen”. Nou moe! Piet Heineken? Ook zijn bier is klein!

Dank aan allen die weer op fantastische wijze onze hemelweek organiseerden: het hemelcomité, de B-ploeg, de A-leden, en allen die op een of andere wijze hulp boden. “En wat hebben we dit jaar geleerd?” Dat rijst en rijst niet hetzelfde is, en dat koelkasten vol kaasschotels best …gekoeld worden. Acantus in den hemel blijft een sterke formule, al bijna dertig jaar lang! ‘Dat moet je verdienen’!

Een horde jonge mannen, dat verdient ons koor toch ook? Ze kwamen niet, naar de open repetitie op 8 september. De jacht blijft open. Wel mochten we ons verheugen in de aanwezigheid en de belangstelling van Anneke, dochter van Yvette. En exact 12 uur ná de open repetitie kreeg ik telefoon van een Nathalie (“met th”) met de vraag of zij eens een repetitie mocht komen bijwonen. Ze mag.

Godfried Van de Vyvere

terug

Wat komt

Het wordt nog een pittig najaar. Eerst is er ons traditioneel koorweekeinde, nu voor de tweede keer in Malle. Kern zal het kerstprogramma zijn, afgewisseld met de voorbereiding voor de andere optredens.

Op vrijdag 28 oktober verwelkomen wij in Antwerpen The Manchester Chorale.

Zaterdag 29 oktober zullen wij samen met hen een concert verzorgen in de Sint-Martinuskerk,

’s anderendaags zingen wij samen in de Artiestenmis in de Antwerpse Sint-Carolus Borromeuskerk.

’s Anderendaags….maandag 31 oktober, verlenen wij onze medewerking aan de ‘Nocturne’, een serene herdenking van de overledenen, op de begraafplaats van Beveren. Een organisatie van de Groendienst van de gemeente. Wij zorgen voor een kleine, sfeervolle muzikale omlijsting.

s’ Anderendaags….dinsdag 1 november, zingen wij het hoogfeest van Allerheiligen. En dan duurt het wel 10 dagen lang…en zingen wij voor het Vredesgenootschap Axis de jaarlijkse dienst van 11 november, wapenstilstanddag.

Tussen Allerheiligen en 11 november laten we ons door de tenoren verrassen op het jaarlijkse koorfeest. Benieuwd wat het worden zal. Zij gaven tot hiertoe geen krimp. Zij zullen ons wellicht gedeeltelijk uit die kramp verlossen tijdens het koorweekeinde, en een tipje van de sluier lichten. Tenzij dit wishful thinking is. We will see.

En dan is het éindelijk december, komen éindelijk die kerstconcerten in zicht met Ishtar. We proefden al van enkele speciale nummertjes uit Armenië, Roemenië… Onder de noemer ‘Europa viert Kerst’ brengen we samen een suite van kerst- en feestliederen uit alle Europese windstreken (sic): Vlaanderen, Wallonië, Zweden, Estland, Engeland, Frankrijk, Spanje, Oost-Europa…

Na barokorkesten, het romantische Fauré-orkest, een jazz-combo, nu eens een folkensemble om ons te begeleiden. Bij Acantus is het aanbod altijd gevarieerd.

Godfried Van de Vyvere

terug

Sabadell, vrijdag 1 juli

SABADELL & CORAL CATASONS: HERE WE COME

Beste koor- & B-leden,

Ik knoopte een gemoedelijk gesprekje aan met onze secretaris en onvermijdelijk kwam de vraag om het verloop van dag 1 in een verslag te gieten.

Uiteraard doe ik dat met veel plezier ...

Vrijdag 01 juli 2016 - 09.00 am

Nog even naar de plaatselijke supermarkt om onze "thuis blijvende" dochters tijdens onze vijfdaagse, voedingswaren en drank te voorzien. (alsof ze het niet zelf zouden kunnen ...)

Hierna start het vullen van de koffers. Voor de wederhelft, zoals denkelijk voor de meeste dames, een stressy moment, voor mij eerder iets gemoedelijker.

Meteo werd geraadpleegd en heerlijke temperaturen voorspeld; de mee te nemen kledij kan hierop afgesteld worden.

Vrijdag 01 juli 2016 - 5.00 pm

Nog even een kleinigheidje eten want het zal nog een lange avond (nacht?) worden. De koffers in de laadruimte van de wagen en hop naar het station van Sint-Niklaas.

Vrijdag 01 juli 2016 - 5.55 pm

In de hal van het station staan - mooi op tijd - Kristien (V.B.) en Ann (V.G.) te glunderen.

Wat later komen de 2 "P-tjes" (geen oude) met name Piet en Paul binnengewandeld, hierna Manu Na het checken van het door Gerd aan mij bezorgde opstaplijstje, mis ik nog Agnes en - oei - Bea (...) Maar wonder boven wonder verschijnt Bea (in het bijzijn van hare Guido) mooi binnen de tijdslimiet. Enkel Agnes is nog in geen velden te bespeuren.

Wij moeten naar het perron 4, de trein naar Antwerpen/Berchem kan elk moment arriveren.

Op dit perron staat uiteindelijk Agnes met een prachtige smile (rechtstreeks uit een reclamespotje voor tandpasta) ons op te wachten. Gelukkig, de reizigers met opstapplaats Sint-Niklaas zijn voltallig.

Vrijdag 01 juli 2016 - 06.10 pm

Ondertussen is onze trein gearriveerd en een vriendelijke (ja, het kan ...) conducteur vertelt me dat een hele wagon voor Acantus gereserveerd werd. Wij nemen plaats en vertrekken "akke akke tuut tuut, weg zijn wij" naar de volgende Wase opstapplaatsen. Het gereserveerde wagonnetje geraakt na elke stop aardig vol met medereizigers en bagage.

Vrijdag 01 juli 2016 - 06.51 pm

Na het overstappen te Berchem hebben wij ondertussen in de trein (met Diabolo-toeslag) naar Brussels Airport plaatsgenomen. Tijdens de rit controleert de conducteur het groepsticket en geeft mij nog als tip mee dat ik mij in het station te Zaventem moet wenden tot de balie om door toedoen van het plaatselijke personeel via een toegangspoortje als groep naar de vertrekhal te kunnen gaan. Zoveel vriendelijkheid door NMBS-personeel en dit in enkele luttele uren??? Droom ik? Doet men aan image building??? Ik knijp even in mijn wang ...

Vrijdag 01 juli 2016 - 07.30 pm

Wij betreden de vertrekhal van Brussels Airport, diezelfde vertrekhal waar enkele maanden geleden chaos, dood, vernieling de plak zwaaiden. Beelden via media die voor altijd op ons netvlies zullen gebrand blijven. De schade werd, op enkele valse wanden na, quasi volledig hersteld. Niets zou ons nog aan de gepleegde aanslag mogen herinneren en toch, kijkend naar de blik van je mede- en andere vakantiegangers merk je alsnog het beklijvende van de gebeurtenis, de vreugde en uitgelatenheid om met vakantie te kunnen gaan is deels weggeëbd naar een gevoel van angst en wantrouwen in de onbekenden rondom u.

We nuttigen een (duur) hapje en drankje aan de Sportsbar waar we via een aantal TV-schermen het desastreuze verloop van de wedstrijd van de Rode Duivels, veeleer Bleke Duivels, tegen de Welshmen kunnen volgen.

Aan de incheckbalie van Vueling staat een lange rij wachtenden voor ons. Slechts één bediende doet de check in, werkelijk low cost. Oef, er komt een bediende bij. De rij schuift zienderogen op en eindelijk is het aan ons.

De check-in voor mezelf verloopt zonder probleem, maar bij Ann niet.

Blijkbaar is haar naam via de barcode op de listing niet terug te vinden, na het intikken ervan is dit opgelost, maar …. vlucht VY8991 is pas voorzien om 11.45 pm en Ann denkt dat zij door vermeld feit, alleen een andere vlucht moet nemen. Maar niets is minder waar. Volgens de baliebediende is dit zo voor de hele Acantusgroep.

Wij begeven ons via de tax free shops en de fastlanes naar de ons in eerste instantie toegewezen gate; maar na raadpleging van het infoscherm blijkt dat we naar een andere gate moeten en daar constateren we dat er nog een groep (die al onderweg naar

Barcelona moest zijn) zit te wachten. Wij ruiken onraad, maar kunnen niet anders dan het lange wachten aan te vatten.

De tijd verstrijkt, herhaling en analyse van de voetbalwedstrijd worden tot vervelens toe bekeken. Er wordt omgeroepen dat de passagiers een voucher aan de gate kunnen afhalen.

De minuten tikken genadeloos verder, het wordt eens te meer duidelijk dat de nacht bijzonder kort zal worden.

En dan ... zaterdag 02 juli - omstreeks 01.15 am

Passagiers met vlucht VY8991 worden aan de gate voor boarding verwacht. Gaat het dan toch nog lukken?? Onze verwachtingen naar wat komen gaat blijven hooggespannen.

Vervolgens ..., tijdens de rush naar de gate passeren we nog een reiziger die, eenzaam genietend nippend van een frisse Leffe Bruin, ons met vermoeide pretoogjes gadeslaat.

Mario Fierens

terug

Sabadell, zaterdag 2 juli

Onze eerste dag in Sabadell zou dus kort zijn.

Het was een aangename verrassing dat wij bij aankomst in het hotel ( om 6.45 uur!!) onmiddellijk konden ontbijten. Dat smaakte na ‘ons nachtje door doen’. Daarna was er nog tijd voor vier à vijf uurtjes slaap, waarna het aangepaste programma kon starten.

Onze gastvrouw Anna-Maria en gastheer Jaume namen ons mee voor een wandelingetje door Sabadell. Eén van de eerste lanen die we tegenkwamen was genoemd naar Ludwik Zamenhoff, een Poolse taalkundige die het Esperanto – een internationale kunsttaal – heeft samengesteld. Even verder lag nog een pleintje dat genoemd was naar Enrique Granados, een Spaanse componist van opera en vocale muziek. Taalperikelen en muziek: die 2 elementen zouden nog veel opduiken in deze reis!

Een uurtje later werd ons een lekkere Spaanse koude schotel aangeboden: meer dan genoeg als ontbijt, of was het toch al lunch? Tot er dan ook nog een warme schotel volgde: oef! Het werd dan al overduidelijk dat wij heel erg welkom waren bij de groep.

Bij zo een onthaal hoort natuurlijk een danklied. En ondanks de lange nacht en de weinige slaap was de inzet en de vertolking van Tebe Poem (Bortniansky) ‘er bal op’. Zo zeer zelfs dat Jonas zo gepakt was van dit mooi moment dat hij er ‘het gemoed van vol kreeg’. Jonas toch: en dat na 69 Acantusjaren op de teller; wat moet dat volgend jaar dan worden?

Na de maaltijd werd de wandeling verder gezet. Wie zag de bas-reliëf van de Sardana (1)? Wie weet nog dat wij toen al op de rambla (2) liepen? We mochten zelfs proeven van een stukje ‘Belgues’, een soort pain al la greque, specialiteit van de stad Sabadell. Enfin, we maakten kennis met een eerder kleurloos, maar proper slaapstadje van de grootstad Barcelona.

De wandeling eindigde in het stadhuis, waar we werden ontvangen door de ‘onderburgemeester’ van Sabadell. Een soort van eerste schepen zeker? In redelijk fatsoenlijk Engels werden we welkom geheten en de man beklemtoonde dat culturele uitwisselingen als deze, de ideale manier waren voor ‘a better united Europe’. In haar wederwoord bewees onze voorzitter Annemie het falen van het Esperanto door in 3 talen te wijzen op de traditie van Acantus inzake Europese uitwisselingen. Het was me als B-koorlid al opgevallen dat de Acanti bij het binnenkomen spontaan per partij plaats hadden genomen. Juist!

Opnieuw konden enkele liedekeins niet ontbreken als bedanking voor het uitwisselen van de obligate kunstborden.

Na een rustig moment op een terrasje of op de kamer bracht de bus ons naar een mooi feestzaaltje waar de leden van Coral Catasons ons verrasten met een muzikaal diner en een zeer zuiders zang- en dansspektakel. Voor de samendans waren wij allicht te moe – die zou later op de reis nog wel volgen – zodat deze rare eerste dag op tijd werd afgesloten.

Wat heb ik – en waarschijnlijk vele anderen onder ons – toen genoten van mijn Spaans bed!

(1) De sardana is een rustige maar meeslepende rondedans die Catalaans erfgoed is geworden en symbool staat voor de Catalaanse eenheid en trots.

(2) Een rambla is een overdekt afwateringskanaal ( meestal verkeersvrij ) met aan weerszijden een rijstrook voor het verkeer.

Uiteraard kennen wij vooral de rambla(s) in Barcelona.

Freddy Van Driessen

terug

Sabadell, zondag 3 juli

Vandaag gaan we met de bus naar twee dorpen in de Voor-Pyreneeën, Castelfollit de la Roca en Besalú. Deze namen roepen bij mij een stroom van herinneringen op, want beide stadjes heb ik bezocht tijdens die heroïsche fietstocht door de Pyreneeën in 1992 met mijn vriend Karel. We deden die bewuste dag een rondje “Olot/Roca/Besalú/Banyoles/Santa Pau/Olot, zo’n 75 km zonder bagage; een lekker relaxed dagje, lees ik in mijn reisverslag. Als je net alle grote Pyreneeën-cols mét bagage beklommen hebt, is dit een zondags ritje. We schrijven 30 augustus 1992 en het is inderdaad een zondag. Castelfollit was zeer eenvoudig te befietsen (dat is niet altijd het geval in bergdorpjes) met als bonus het prachtige uitzicht op het plateau en het zijaanzicht vanaf de weg beneden in het dal. In Besalú was het oppassen geblazen op de gladde steentjes, met af en toe een stukje klunen over de trappen. We aten er fantastisch, de Micvé was toen leeg (geen water en geen volk), maar bovenal stond midden in de Riu Fluvià mijn allereerste Kleine Zilverreiger. Dat beeld staat nog steeds op mijn netvlies gebrand. Elke vogelliefhebber weet precies de omstandigheden van een “eerste waarneming” en deze was bijzonder mooi omkaderd. De gehoekte brug met de robuuste toren, de rivier, en de kleine zuiver witte reiger omlijst door donkere loofbomen en kabbelend water. Het geeft overigens wel te denken dat deze vogel (evenals zijn grote broer de Grote Zilverreiger) in een tijdsbestek van pakweg 20 jaar zijn gebied zover naar het Noorden heeft weten uit te breiden, dat ze nu een redelijk vaste waarde zijn in onze contreien. Ik kan er maar niet aan wennen om de blinkend witte reigers bij Kallo in de waterplassen te zien staan, of langs de Westerschelde. Naar mijn idee is het nog steeds een “zuidelijke” soort. Maar ik loop hopeloos achter, want het klimaat verandert gestaag en onomkeerbaar, en deze vogels doen er hun voordeel mee.

***

Vandaag in 2016 zijn de omstandigheden helemaal anders; samen met het hele koor word ik per luxe touringcar richting Voor-Pyreneeën gereden. De heenweg gaat via Manlleu en Olot. We passeren het Nationaal Park La Garroxta, een oeroud vulkanisch gebied, waarvan de kraters allemaal gedoofd zijn en de hellingen begroeid met lommerrijke bomen. Het is zonder meer een hoogst merkwaardig gebied met een uitbundige vegetatie waar je prachtig kunt wandelen én fietsen. Vanuit de bus is af en toe de typische kegelvorm van een krater te ontdekken, maar het merendeel blijft verscholen.

Bussen en oude stadjes gaan nooit samen. De bus kan ons niet tot in het oude centrum brengen, en dus gaan wij –alweer– te voet verder. Daar zijn wij ondertussen goed in, en dit keer geen steile hellingen; gewoon een ontspannen wandelingetje rechtuit het dorp in. Voorbij de kerk stop je vanzelf, want je staat opeens bovenop de hoge basalten klif. Dat is La Roca; hier heb je een spectaculair uitzicht over het dal, de huizen die al eeuwenlang van de rotsen af lijken te vallen en de oude Sant Salvadorkerk. Hier gaan wij straks zingen!

De kerk zelf is een mix van oud en nieuw. Achter het podium is een deel van de gevel in strakke glasvlakken uitgevoerd. Het geeft een prettig lichte indruk. Tijdens de lange inleiding verblijven wij in een zijruimte, waar wij ons helemaal thuis voelen vanwege de beide reuzen die er staan. Beslist familie van Jefke de Puitenslager. Verder hangen er historische plattegronden van de stad, een vermelding dat “Cette place fut prise parle françois au mois d’aout 1694” en een document met de “Disposition de l’attaque allant a Castel-fouiller le 1e juillet 1695 – No 2”. Zo’n stadje wordt nooit zo oud zonder slag of stoot. Bij de vitrine met opgravingen hangt een net overhemd; u weet wel, van “llençols i camises”.

Wij zongen daar in de kerk de oude stenen tot leven; het gebouw ging als het ware ietsje rechter staan. Sant Salvator zal tevreden geweest zijn met zoveel mooie koorklanken onder zijn dak. Met als “toppers” een ontroerend mooi Tebe Poem, een energieke Filadora met haar camises, een ronkende Sto mi e milo, een lieflijk wiegelied voor de kleine zeehond (waarschijnlijk de zeer zeldzame Fluvià-zeehond) en een swingende Good news. Ik ben er zeker van dat de Catasons dit laatste aan hun repertoire zullen toevoegen.

Dan is het de beurt aan Coral Catasons. Zij brengen een aantal Catalaanse liederen, zoals Parablas d’Amor en herinneringen aan de Seventies. Roerige tijden, zowel in Europa als in Spanje en Catalonië zelf. Op de achtergrond laten videobeelden deze tijden herleven. Vier zangers in ABBA-outfit maken zich los uit de groep en een andere roerige episode wordt bezongen: Waterloo. Zoals in Waterloo, what else. Een logische keuze. De vrolijke deun bezingt het relationele slagveld en met succes. Het concert eindigt met een dubbelzinnig stuk over “patatas” waarvan ik de uitleg maar achterwege zal laten. Dit is een net koorboekje, nietwaar. Iedereen zal er het fijne wel van weten.

Tijd voor de groepsfoto op het panoramische plein achter de kerk. Wij “cheesen” wat af onder onze zonnehoedjes, een godsgeschenk van de attente Catalanen want het is alweer verbluffend warm. Hitte maakt dorstig en opeens begrijp ik waarom men hier de concertaffiche op een wijnvat plakt. Onafhankelijkheidsvlaggen hangen aan oude balkonnetjes en huizen; hét symbool van zelfstandigheid en strijd van de trotse Catalanen. “Ons land”, dat is Catalonië. Spanje is een ander land.

Wij rijden door naar Besalú. Op de parkeerplaats vlakbij de stad vindt een wonderbaarlijke spijziging plaats in de vorm van een lopend buffet. Aan het eind hiervan heeft iedereen een picknick in een tasje verzameld met broodjes, koekjes, water en een appel. De Catalanen zijn werkelijk niet te onderschatten in hun praktisch organiserend vermogen. We wandelen onder de Brug naar een royaal beschaduwde picknickplaats, compleet met stromend water uit een kraan. Een heerlijke plek voor de lunch.

Via de schitterende brug gaan we even later met gidsen de stad in. Honderden gierzwaluwen doorklieven de lucht. Supersnelle luchtacrobaten; in het Engels is het zelfs zijn naam: de Common Swift. Ze zijn eigenlijk niet te verwarren met enige andere vogel en beslist een “buitencategorie” soort. Geen enkele andere vogel kan wat hij kan. Hij is in alle opzichten een buitenbeentje. Hij verdient bij gelegenheid een apart verhaal; dat is bij deze beloofd.

Besalú dus. De gegidste wandeling is zonder meer interessant te noemen. De Micvé springt er voor mij echt uit. Een heel bijzondere plek met een uiterst beladen geschiedenis. Persoonlijk ben ik trouwens niet zo goed in dit soort rondleidingen; ik mis doorgaans het grootste deel van de informatie en dus kijk ik vooral om me heen naar wat mij opvalt. Er woont een fan in Besalú; hij heeft zijn huis al naar ons concert genoemd. Rosa dos Ventos, staat er in sierlijke letters boven de deur. Oké, de naam wijkt ietsje af, maar de strekking is dezelfde.

Ik zie weer sinaasappels hangen; de rondoranje vruchten met de spitse, felgroene blaadjes steken prachtig af tegen de strakblauwe lucht. Een echte Van Gogh-combinatie. Huiszwaluwen bouwen hun aandoenlijke nestjes tegen de eeuwenoude gevels; elk bolletje klei is een vlucht naar de rivier voor een snaveltje modder. Bij de rivier vind ik Acanthus mollis, de zachte acanthus of stekelige berenklauw (het “zachte” in de naam heb ik nooit begrepen; stekelig zijn ze echter wél). Het bladmotief is vooral bekend van de antieke zuilen uit de Oudheid. De plant hoort dan ook thuis in de landen rond de Middellandse Zee en heeft zelf ook een statige zuilvorm. Het is niet zo vreemd dat men dit motief als versiering ging gebruiken.

Bij het verlaten van de stad zit er een muzikant op de brug. Hij bespeelt een dubbele klankschaal op een driepoot. Prachtige, warme, kabbelende klanken deinen als waterkringen boven de brug en de rivier uit. Het is een genot om naar te luisteren. Een waardig afscheid van Besalú. Het was alweer een memorabel bezoek.

Op de terugweg komen we langs Girona en Breda. In de bus zingen wij als vanouds en dat doet deugd. Werden wij gisteravond door de Catalanen op een geweldig welkomstfeest onthaald, en zullen wij morgenavond het afscheidsfeest alweer krijgen, vanavond houden we ons eigen feestje. Voor onze vier dopelingen nadert nu hun “moment suprème”. Zij zijn weken geleden al benaderd met een persoonlijke opdracht en zij hebben zich thuis al het hoofd gebroken over de invulling daarvan. Nachtenlang hebben zij gewoeld en gezwoegd, wakker gelegen, zich suf gepiekerd en zij hebben hun partners tot wanhoop gedreven. Je moet dit echt niet onderschatten; je zou voor minder thuisblijven. Maar zie, dit zijn gelukkig échte doorzetters, en nu is het zover.

Onze vier dopelingen op deze reis naar Sabadell, Catalunya zijn Anneleen Jacob, Kristien Van Bastelaere, Yvette Pluym en Wim Tachelet.

Anneleen begint en gaat meteen volledig los met een stomende versie van “Beminde muziekliefhebbers” (we delen liefde (9x) de lie (12x) de LIEFDE VOOR MUZIEK!) Een ronduit FORMIDABELE performance! Het publiek (dat zijn wij) is dolenthousiast. De sfeer zit er meteen goed in; Kristien vertelt over het reilen en zeilen in haar leven, en hoe het zo gekomen is dat ze bij Acanthus terecht kwam. Fijn is dat; iedereen heeft zo zijn of haar eigen verhaal. Dat iedereen kan zijn wie hij is, maakt een groep als de onze in mijn ogen zo bijzonder.

Yvette zingt de aria “Mein Herr Marquis” uit de opera “Die Fledermaus” van Johann Strauss. Het is beslist geen kleinigheid en ze heeft zeer veel héle snelle noten op haar zang. Het is een mooi en vrolijk stuk en ze zingt het met verve. Knap gedaan, bravo!

Wim brengt een serenade; het is een eigen bewerking van “Dorm, dorm petitona dorm”, maar dan voor de 3 voornoemde sopranen. “Kom, lieve sopranen, kom”. Je moet het maar durven, als man helemaal in je eentje en “en plein public” drie knappe dames toezingen en verleiden. Maar Wim durft dit wél en sterker nog, niet alleen de 3 sopranen waren verleid; volgens mij álle dames! Respect Wim!

Na hun doop en innige beloftes van eeuwige trouw volgen de felicitaties; zij hoorden er al bij, maar nu is het pas écht hélemaal! Ook namens mijzelf een dikke proficiat! Hierna gaan we eten in het restaurant. Het staat me niet meer zo helder voor de geest wat wij daar aten. Wel meen ik na ettelijke wijntjes te zien dat onze Paul door de lieve Josefina gekust wordt, maar dat kan ook de lichtinval zijn want zij zitten helemaal aan de andere kant van de zaal. Na wat geharrewar krijgen we nog koffie en een toetje, of andersom, terwijl we allang in de bus hadden moeten zitten. Llorenz roept elke keer “nog vijf minuten” en samen zijn dat er minstens 50. Wij zingen ook nog voor het keukenpersoneel, dat ons nu helemaal niet meer kwijt wil en opnieuw koffie begint in te schenken. De buschauffeur zit ondertussen bijna te huilen in zijn bus, dus wij stappen maar eens in. Die man wil ook naar huis en wij beginnen stilaan ook het nut van wat nachtrust in te zien. In het hotel zoek ik het schilderij van het “Straatje in Haarlem”. Dit werd speciaal voor mij naast mijn deur gehangen; de Catalanen gaan echt wel heel ver in hun gestes om het ons naar de zin te maken. Reuzen in de kerk, Hollands straatje aan de muur. Hoe dan ook, het was alweer een topdag! Slaapwel allemaal!

Marja Van Kooten

terug

Sabadell, maandag 4 juli

Die morgen stonden we, na het ontbijt, opnieuw klaar in de hal van het hotel. Dit keer stonden Angél Colomer, Anna Maria Muñoz en Jaume Macià ons al op te wachten voor de begeleiding op deze dag. Er ging een gefluister door het koor en spontaan werd een verjaardagslied ingezet voor Angél, die uitvoerig werd gelukgewenst door de aanwezigen. De sfeer zat er al goed in.

Op de Plaça Marcet namen we opnieuw de bus en Angél gaf uitleg over het te bezoeken Montserrat. Zijn poging om dit in het Frans te doen maakte het soms nodig om via Anne Maria, van het Catalaans naar het Duits, tot een goede Nederlandse vertaling te komen.

Ondertussen kwam de ‘gezaagde berg’ van Montserrat dichterbij en werd de 750 m hoge beklimming met de bus ingezet. Het leverde, met prachtig zonnig weer, mooie vergezichten op. We kwamen dichterbij, dachten we, maar de geviseerde vierkante kerktoren was nog maar een voorsmaakje van het machtige klooster dat nog een eind verder en hogerop lag. Onderweg lag er ook een gekantelde vrachtwagen op de rand van het ravijn. De weg was versperd, maar gelukkig kon de bus via een parkeerterrein toch voorbijrijden.

Zonder meer indrukwekkend was de eerste aanblik van het gebouwencomplex aangeschurkt tegen de merkwaardige rotsformaties. We maakten met de groep een korte wandeling van 40 minuten, een eindje rondom de berg.

We passeerden daarbij verschillende mozaïeken Madonna’s, elk geschonken door een andere gemeente of stad, waaronder ook die van Sabadell. Een bijzondere plaats was deze aan het vijvertje met waterlelies waarnaast de Hymne, met woorden en noten, aan de Madonna op een plakkaat aan de rotsen was opgehangen.

Het plein voor de kerk en de terreinen rond het klooster waren nu goed gevuld met toeristen. We waren even vrij om te verkennen en Nicole en ik glipten al snel de hoofdkerk binnen om even de atmosfeer op te snuiven. Het was al goud dat blonk overal rondom. Boven het hoofdaltaar passeerden de toeristen voorbij de Zwarte Madonna. Daarvoor was het buiten de kerk aanschuiven om via een zijingang en trappen naar ‘la Moreneta’ toe te gaan. We genoten van de grote ruimte en de aanblik van het blinkende interieur. Een patertje in bruine pij met witte gordelkoord wreef zich in zijn baard en bewonderde een kindje in een kinderwagen van een passant. Hij tekende deemoedig een kruisje op het voorhoofdje en zijn zalige blik en blij gezicht waren van dien aard alsof hij het aangezicht van God zelf aanschouwde. Het tafereel droeg bij tot dit wonderlijk moment van bezinning.

We maakten even de rondgang buiten de kerk, op het mooie plein en links opzij door de overwelfde gang met de felgekleurde kaarsenhouders. Ook buiten dit complex, op 750 m hoogte, was het goed verwijlen met aan alle kanten het markante panorama. Het koor verzamelde op het voorplein, tegen de voorgevel van het klooster om in te zingen. De toeristen kwamen af op de klanken en slopen dichterbij. Maar we repeteerden voort in een cirkel, Godfried in het midden, om de aandacht niet af te leiden.

Om 12.40 u was het dan onze beurt om het jongerenkoor in vakantie te vervangen. Met 3 religieuze stukken probeerden we sfeer te maken en de aanwezigen te ontroeren. Het geeft toch steeds weer een wonderlijk gevoel om op dergelijke plaatsen te kunnen en mogen zingen. Na ons korte optreden werd het gebruikelijke Marialied: ‘Salve e Viralai’ gezongen door de geestelijken van het klooster. Wij genoten verder van ons bezoek en de omgeving en namen hier een ‘vrij’ middagmaal. Om 15.00 u keerden we terug naar Sabadell om daar ’s avonds om 19.00 u ons slotconcert in Catalonië te brengen.

Het was voorzien om ons in het hotel Urpi om te kleden en alles klaar te nemen voor het concert. Daar constateerde Nicole dat haar portefeuille weg was. Alles afgezocht: geen succes. Waar had ze hem het laatst bovengehaald? Het antwoord kwam wat later: aan de kaarsjes in Montserrat! We konden nu wel aannemen dat die gestolen was. Alles was weg: identiteitskaart, rijbewijs, bankkaarten, vliegtuigticket … Gerd opgezocht, die in de hotelhal aan het werk was met Anna Maria en Jaume. Zij schoten direct in actie. Eerst naar de Spaanse politie om aangifte te doen, maar persoonskwesties moesten bij de Catalaanse politie geregeld worden. Dan even langs hen thuis om kooruniformen en de auto te halen en toen bleken bij de Catalaanse politie nog vier andere mensen te wachten. Dus “we komen later wel terug” anders zijn we te laat voor het concert.

Ondertussen kwam Acantus al wandelend aan het Espai Cultura Sabadell. Het originele gebouw was opgetrokken in Spaans Modernisme, mooie getuige daarvan: de traphal met de prachtig gesmede kunstige trap.

Een reusachtig schilderij van de 11de september, de verloren slag van de Catalanen tegenover de Spaanse heersers, siert de halmuur. Toch is 11 september een ‘feestdag’ van de Catalanen: een dag van herdenking, een dag van nieuwe hoop en smachten naar nieuwe onafhankelijkheid. Wij zongen een half uurtje in, in het ‘Auditori’ waar we zouden optreden, waarna we ons verder scherp stelden in de catacomben van het complex.

De Catasons hadden al aangegeven dat er niet zo veel volk zou afkomen op dit concert wegens het vroege aanvangsuur 19.00u. Zij verwachtten enkel sympathisanten van hun koor die ze volgens eigen zeggen hadden aangemaand en moreel verplicht om te komen. Hun vrees was eigenlijk ongegrond, want toen het concert startte was de moderne, gezellige en airconditioned zaal goed gevuld en de sfeer was gegarandeerd.

‘Coral Catasons’ beet de spits af en bracht zijn nieuwe programma, voor ons intussen al wat bekender, voor de eerste keer voor hun eigen thuispubliek. Dat publiek was dolenthousiast en was niet karig met applaus en lofbetuigingen.

In deze sfeer zetten wij onze bijdrage in na de pauze. Dit was zeker ons beste concert op Catalaanse bodem. De programmatie van Godfried was weer top. Deze keer ging het niet crescendo van begin naar einde maar werd het rustige werk afgewisseld met vuurwerk (Island en de Jazznummers) om dan weer met de sfeerstukken (‘Seal Lullaby’ en ‘Sure on this shining night’) de toehoorders dieper te beroeren. De gemoederen waren top en dan op naar het afscheidsdiner en –party in de ruimte waar we de eerste avond samen waren.

Los van de euforie was er zich toch een klein drama aan het afspelen tijdens het optreden. Marc Oosterlinck kreeg het op het podium blijkbaar zwaar en werd na vlug onderzoek uiteindelijk met de auto al naar de zaal gevoerd door Anna Maria en Jaume. Marc kon daar snel iets eten en was er alweer bijna bovenop toen de rest de zaal in kwam.

De hele crew van Catasons stond ons daar opnieuw op te wachten met een lied en dans, met mooi gedekte tafels ook, om weer een reuze avond in te leiden. Op het podium werden dan officiële woorden van dank uitgewisseld met cadeautjes heen en weer. Muziek, tapas en specialiteiten, wijn en Catalaanse spirituosen, opzwepende dansen: crescendo naar het afscheid op het laatst. Samen een laatste afscheidslied en een soort afscheids kuskesdans: de gelegenheid om even persoonlijk ‘dank u’ te zeggen en te bezegelen met een omhelzing. Geweldige apotheose van een geslaagd verblijf.

Met het feest nog nazinderend in ons hoofd was het even later voor ons weer even ernst, want zonder papieren zou Nicole niet kunnen terugreizen de volgende dag. Anna Maria en Jaume voerden ons, na middernacht ondertussen, naar de Catalaanse politie om alsnog aangifte te doen van de diefstal en de nodige papieren te verkrijgen. Op het bureel deed Anna Maria eerst de uitleg aan de aanwezige politiebeambten. Even later kwam de chef erbij staan. Opnieuw werd het verhaal gedaan. De chef bevestigde blijkbaar dat de papieren in orde konden gebracht worden nadat Nicole een document, moest invullen en ondertekenen. Nadat de chef weer was weggegaan en ook de 2 mannelijke beambten waren verdwenen, kwamen 2 politiedames het kantoor bemannen. Blijkbaar moesten zij nu het nodige administratieve werk verrichten! Alweer moest de uitleg over het voorval gedaan worden.

Hoe dan ook omstreeks half twee kwamen we terug in het hotel met de nodige documenten. Toen bleek dat Hugo nog aan het telefoneren was met Vueling, kon hij meteen navragen of een bewijs van de politie voldoende was om op het vliegtuig te geraken, want dat is niet zo bij alle maatschappijen. Anders moesten we nog naar het consulaat in Barcelona. Maar dat was gelukkig niet nodig.

We mochten dus zonder zorgen gaan slapen!

Chris Herremans

terug

Sabadell – Barcelona – Brussel – Berchem – Beveren

Dinsdag 5 juli.

Het is al de laatste van enkele bewogen en bevlogen Catalaanse dagen.

Behalve de heenreis (ik hoor nog steeds de in die dagen obligate stem van Jan Mulder, na het verlies van de Rode Duivels tegen Wales, galmen in een quasi lege vertrekhal van Zaventem, in de gitzwarte nacht van 1 op 2 juli) en de verdachte tuimelperte van Marc O. verliep alles op wieltjes in een bijzonder gesmeerde organisatie van onze vrienden Catasons.

Vandaag bezoek aan Barcelona, de stad van Messi en Neymar, ja ook van Johan Cruyff zaliger, van de Sagrada Familia en het Palau de la Musica, de ramblas, de zee, Gaudì, Park Guell, van tapas en meer zalige dingen des levens.

De meeste reizigers hadden zich ingeschreven voor een geleid bezoek aan een van de heilige huizen, hetzij de Sagrada Familia, hetzij het Palau de la Musica.

Wij hadden de mythische kerk van Gaudì reeds gezien, al was dat flink wat jaren geleden, dus trokken ik en mijn vrouw…naar het Palau, de al even mythische muziektempel van de Catalaanse hoofdstad, waar onder anderen Jordi Savall thuis is, zoals bijvoorbeeld te bewonderen op de DVD van zijn uitvoering van Orfeo van Monteverdi. Een muzikaal orgelpunt dus van onze reis.

Aan de buitenkant lijkt het wat op een fabriekshal, van vrij donkere baksteen, bij nader toezien opgesmukt met Iberische kleurige ornamenten. Spaans-Catalaans modernisme van het begin van de 20ste eeuw.

Maar Wikipedia kan het mij allemaal helpen herinneren:

Het Palau de la Música Catalana is een concertgebouw in Barcelona en werd ontworpen door Lluís Domènech i Montaner, een van de architecten die aan de basis stonden van het Catalaans modernisme.

De bouw begon in 1905 en werd voltooid in 1908. De opdrachtgevers waren een groep muziekminnende Catalaanse textielindustriëlen, georganiseerd in een koorgemeenschap, Orfeó Català, met haar oorsprong op verschillende plaatsen in het oude deel van Barcelona. Met bijna 1400 leden in 1905 vond de gemeenschap het tijd voor een centrale plaats voor vocale kunst en legde de eerste steen van het Palau.

De buitenmuren zijn van rode steen, gesteund door pilaren, die evenals de gevel versierd zijn met mozaïek. Op de hoek hangt een groot beeld van Miquel Blay, 'het Catalaans Volkslied' genoemd. Verder staan er bovenaan de façade drie bustes van Palestrina, Bach en Beethoven. Het gebouw beschikt over grote ramen en een omgekeerde gebrandschilderde koepel, die de zaal van natuurlijk licht voorzien, een unicum voor Europa. Boven het podium hangen grote orgelpijpen en er zijn beelden van Richard Wagner en Josep Clavé aanwezig. De zaal heeft 2073 zitplaatsen.

In 1997 werd het gebouw door de UNESCO uitgeroepen tot werelderfgoed.

Bij het binnenkomen kwamen we al meteen onder de indruk, enerzijds door de ronkende namen van de musici die hier optraden, anderzijds door de architectuur van de cafetaria, met mozaïeksteentjes en gekleurde glaspartijen. Vervolgens bekeken we een film die ons informeerde over de historiek, de bouw, het architecturaal concept, bijvoorbeeld betreffende het licht en de akoestiek.

Dan werden we in groepen verdeeld, en mochten we het muzikale heiligdom betreden, onder leiding van een mooi egaal bruingeblakerde gids, met gitzwart haar en contrasterend wit hemdje met daarop een das als van mozaïek. Esthetisch perfect passend in dit plaatje van opperste schoonheid.

De das leek wel geassorteerd met onze oranje draagtasjes… De knappe Spanjaard was eigenlijk een Marokkaan, en wist ons ook met zijn uitleg geheel in de ban te brengen.

We gaven oren en ogen de kost: een prachtige ruimte, met schitterende ornamenten zoals de musicerende vrouwenfiguren rond het podium, de luchters, de gewelven, de zuilenpartijen die de balkons afboorden, het prachtige plafond met als bekroning de centrale glazen ’omgekeerde’ koepel. Qua structuur, publieksplaatsing, concept, ornamentiek en gebruikte materialen deed de zaal mij wat denken aan de grote concertzaal van de Liszt-Academie in Boedapest, precies omstreeks dezelfde tijd gebouwd, muzikaal geopend door onze goede vriend Béla Bartók. Maar terug naar Barcelona. Het was een lust om deze zaal te mogen aanschouwen. Ik kan alleen meer dromen om er ooit eens een concert te mogen bijwonen. Wie weet. Er ooit te kunnen optreden, zal een verre droom blijven.

Na dit esthetisch hoogtepunt, zouden we ons in de stad gooien, onze groep onder leiding van de furieuze (‘Catalaanse furie’) Montserrat. Naar het voorbeeld en vooral ter ere van het heiligdom op de ‘gezaagde berg’, een veel voorkomende voornaam in Catalonië. Dat deze madam een furieus exemplaar was, had ik al mogen ondervinden op Cortewalle, vorig jaar, bij de aankomst van het koor. Na de speeches was zij nogal verbolgen over het feit dat wij, Vlamingen, in een land met het Frans als tweede landstaal, ons blijkbaar bij voorkeur bedienen van het Engels in onze internationale contacten. Zij kon maar niet begrijpen dat wij ons niet primair uitdrukken in onze tweede landstaal, zoals zij dat ook doen met het Castiliaans (wat wij Spaans noemen). Ze was eigenlijk….colèrig…”Non, je ne comprend pas ça!” Misschien een beetje van de drank (alhoewel ze misschien fruitsap dronk), maar vooral uit een soort principe, idee. Ik heb het daar nogal mogen kunnen.

En heb je haar zien dansen, op de afscheidsavond in Sabadell? Man man man. In al haar furie, die haar ook wel ‘aantrekkelijk’ maakte, kreeg ik toch van haar een complimentje: ze zou graag eens met mij walsen. En ergens, die dag in Barcelona, hebben we het nog even gedaan ook, al weet ik niet meer waar…, ik denk wachtende in het Palau. Misschien zijn er fotografische getuigenissen…

Enfin, met deze mevrouw-de-mevrouw trokken we door het oude stadsdeel, waarbij ze ons gul van uitleg voorzag. Zij was lerares geweest. Onmiskenbaar.

Ze was wel een beetje nerveus omdat we graag veel wilden zien, op een veel te korte tijd… En we wilden ook wel graag nog eens ‘los’ lopen in Barcelona, niet in het gareel maar rustig flanerend.

We konden ons alsnog losrukken van onze gretige gids, en zo zochten en vonden we met een groepje Acanti een gezellig plekje, in de intimiteit van een oude kerkmuur, onder een boompje, om samen te lunchen. Omringd door zeven aangename dames, kon het gezelschap voor mij niet aangenamer zijn. En dan kwamen de tapas…, wijntje(s), zonnetje… We lieten het ons welgevallen, ook al vond eentje van die aangename zangeressen die tapas maar ‘een overroepen boel’. Bij deze.

Aangenaam, rustig, gezellig en lekker… dus moesten we ons een beetje reppen om tijdig aan de bus te zijn. We haalden het stipt! We namen afscheid van Montserrat. Vanzelfsprekend in het Frans, toch onze tweede landstaal nietwaar. Pilar zou nog meerijden naar de luchthaven. Wim en zijn vrouw en Jan en Danielle hadden de goede intentie gehad om nog wat te blijven in het toch wel heerlijke Catalonië. Een streek (binnenkort een land?) met veel goede gaven. Onder andere: de mensen.

De luchthaven van Barcelona, daar hadden we herinneringen aan. Koffie drinken tussen 4 u en 5.30 u ’s morgens, en overal valiezen zonder mensen… Alhoewel, aan die van Brussel misschien nog meer…. Wat zou het nu worden met de terugvlucht van Vueling?

Een beetje van hetzelfde laken een broek. Opnieuw vertraging, gelukkig ‘slechts’ twee uren.

Bij het lange wachten voor de ‘boarding’ hielden we de moed er stevig in door het internationale gezelschap van passagiers en onszelf wat te verblijden met een concertje. Een paar uur wachten in een luchthaven, ach, het went…;-) Vueling zat intussen maar weer eens door zijn voorraad vliegtuigen, en dus mochten we in een heel groot schoon vliegmachien naar huis vliegen.

Zo rap zouden we echter nog niet thuis zijn! Door de vertraging geraakten we niet meer met openbaar vervoer in Beveren. Dus werden echtgenoten opgetrommeld (die zaten allemaal al wat beneveld in hun luie zetel op hun sokken op ons te wachten…) om ons aan het station van Berchem te komen ophalen.

En zo duurde onze reis toch nog een dagje langer…(al was het maar een half uurtje).

Godfried Van de Vyvere

terug

Sabadell, door de ogen van Johan en Bea

Er was eens…

Een dirigent op zoek naar een pianist

Wat volgt is stof voor een verhaal, een straf verhaal…

Een jaar geleden krijg ik via mail van uwen dirigent, Godfried Van de Vyvere, een vraag om mee te gaan naar Barcelona om daar een concertje of twee te begeleiden. Eerste reflex: mijn agenda, dedju er staat al iets op. Maar in het verleden heb ik al zo fijn kunnen samenwerken met Godfried dat ik alles op alles zet om er daar bij te zijn.

En ja, het lukt. Na een week van over en weer mailen/bellen met de andere organisatie, ben ik eruit. Ik kan meegaan naar Spanje (nu weet ik beter, lees dus maar Catalonië)

Wat ik niet besef is dat er op dat moment een opspelende heup voor zeer veel last zal zorgen. Eind maart moet ik onder het mes voor een gewone operatie aan de heup. “Binnen twee weken sta je al zonder problemen recht, geen krukken, geen pijn….” Was het maar zo.

De pijn blijft, verergert, een ontsteking kondigt zich aan, en zal niet meer verdwijnen tot op de dag van vandaag.

Maar wat dan volgt is crazy, we vertrekken naar Zaventem! Joepie!!!

Was het een voorbode op wat komen zou, stond er iets in de sterren geschreven of was het gewoon dikke pech?

Niemand heeft het antwoord al gevonden, maar het zorgde voor het eerst voor een deuk in mijn optimisme. ‘t Was op de dag van België-Wales, ook dat was een voorteken, denk ik nu achteraf!

We verloren er glansrijk van die Welshmen.

Vliegtuig is er niet, het komt niet, uitstel?, afstel?, terug naar huis ?, waar gaan we slapen ? Aha, komt er nog iets…… om twee uur die nacht zal ons hele gezelschap vertrekken voor een vlucht naar Barcelona.

Daar aangekomen als verdwaasde kiekens, moesten we horen dat de bus er niet dadelijk zou zijn…enfin, uiteindelijk belandden we in het hotel te Sabadell rond 6 uur. Dat is het geschikte uur voor een ontbijt dan maar !

Velen gingen even slapen, andere dappere Galliërs deden een nachtje door en bleven gewoon wakker. Ikzelf was een wrak en zou pas wakker worden tegen 15 uur, klaar om te vertrekken naar onze eerste afspraak : een optreden tijdens de mis in Sabadell.

Na de mis was er nog een gezamenlijk optreden in de kerk, beide koren gaven alles in een warme kerk die vol lof was voor de Vlaamse zangers uit Beveren.

Het Catalaanse koor had wat last van plankenkoorts, want door medische problemen van hun dirigente hadden ze een aantal weken niet kunnen repeteren.

Wat daarna volgde was een onvervalst Catalaans feest: tapa’s, drank, dans en hartelijkheid.

Op zondag vertrokken we vroeg naar Castellfollit de la Roca, een uiterst mooie locatie waar we op de middag in de hitte een concert gaven. De Catasons waren beter in vorm en de temperatuur steeg. Zeker toen Godfried aankondigde dat het publiek een Catalaans volkslied zou horen….. mama mia, wat was dat voor enthousiasme in de zaal! Al die Catalanen uit hun dak, nog wat meer gebruik makend van hun waaier.

Daarna namen we een gezamenlijke picknick in ’t groen, met achteraf een geleide wandeling in de middeleeuwse stad Besalù. Het avondmaal namen we in restaurant Clau de fa.

Maandag gaat Acantus naar Montserrat, zingt er in de wereldbekende kerk aan het altaar. Ondertussen lig ik nog steeds in bed, om te bekomen van alle inspanningen. Gelukkig kan dat!

Die avond zullen we het afscheidsconcert zingen in het auditorium ‘Antiga Fundacio’ van de Caixa de Sabadell. Het worden weer onvergetelijke momenten met de Catasons nu in volle schwung, ze eindigen met hun opmerkelijk liedje La Patata. Het slaat in als een bom, de zaal gaat plat!

Maar dat doet ze daarna nog een aantal keer voor het optreden van Acantus, Godfried weet het publiek aan zich te binden met La Filadora, een mooie bewerking van een Catalaans volkslied.

Acantus zingt zich de longen uit het lijf, het publiek reageert op enthousiaste manier en stuwt Acantus naar nog een hoger niveau.

Moe maar voldaan eindigen we dit optreden, en nu naar het afscheidsfeest.

Super ontvangst, lekker eten, de cava die rijkelijk op tafel komt, de grappige sketches van de Catasons, het uitwisselen van cadeautjes, en dan…… het einde.

In een grote boog staan de Catasons ons uit te wuiven, ik krijg het heel moeilijk, het is een fantastische ervaring geweest.

Godfried en ikzelf worden nog uitgenodigd om in oktober terug te gaan om het concert van de tienergroep te gaan beluisteren.

En dan de bus op en terug naar Sabadell…. om nog een terraske te doen.

Op dinsdag staat nog een bezoek aan Barcelona op het programma, sommigen kiezen voor de Sagrada Familia, anderen voor het Palau de la Musica.

Het is fantastisch weer, de zon schijnt alsof ze ons nog wil uitwuiven.

Vol optimisme vertrekken we naar de luchthaven, hopelijk op meer geluk dan de heenreis. Wanneer dan blijkt dat we weer 2 uur vertraging hebben zingt Acantus zich doorheen deze moeilijke tijd.

De andere wachtenden vinden het leuk en antwoorden met een beleefd applaus, wij vinden het super.

Uiteindelijk vertrekken we dan toch in een veel-te-groot-vliegtuig, en dat we in Zaventem de allerlaatste trein halen en misschien niet allemaal thuis geraken is een voetnoot in dit hele verhaal.

Lieve zangers van Acantus, beste Godfried, Gerd; iedereen hartelijk dank voor alle warmte, mooie vriendschappen, leuke gesprekken. Kortom alles wat je je op voorhand kan voorstellen van een reis.

Het doet me even vergeten dat ik nog een heup heb, en hopelijk komt dat ook nog in orde!!

Blijf zingen met deze groep, wij hebben heel veel mooie dingen mogen beleven dank zij jullie.

Om nooit meer te vergeten

Liefs Bea en Johan

Johan De Lombaert

terug

Sagrada Familia, kunst of kitsch?

Met vooroordelen moet je altijd voorzichtig zijn. Ze worden vlug gemaakt en meestal ten onrechte. Ik was nooit eerder in Barcelona geweest en had dus ook nooit de Sagrada Familia bezocht of beter gezegd ‘aanschouwd’. Wel had ik gehoord dat het een kolossale basiliek is, waaraan nog steeds wordt gebouwd, en dat zij het meesterwerk zou zijn van Antonio Gaudi (1852-1926).

Ik vroeg mij af of dit monumentaal spectaculair bouwwerk ooit voltooid zou worden. Of een bouwproject van die allure voor een kerk nog wel te verantwoorden is in deze tijd. Of wij hier het genie van een visionaire architect te zien krijgen, dan wel de artistieke waanzin en megalomanie van een excentriek kunstenaar. Of zo’n buitengewoon en extravagant ‘gebedshuis’ nog wel kan uitnodigen tot gebed en spiritueel inspireren tot meditatie.

Maar wat was mijn ‘verwondering’ groot toen ik deze onwaarschijnlijke tempel voor het eerst in het echt voor mij zag!

Men kan zich afvragen of zo een ‘mastodont’ van een kerk (excuseer mij voor het woord) nog mooi te noemen is. Bij de dom van Keulen heeft men ook zo iets. De Notre-Dame van Parijs daarentegen is voor iedereen ontegensprekelijk een architecturale parel van sublieme schoonheid. Ook over de uitermate eclectische stijl van de façades kan men van smaak verschillen.

Eén ding is onbetwistbaar. De uitbundige sculpturale ornamentatie van dit kerkgebouw staat bol van religieuze en bijbelse thematiek. Opvallend veel citaten uit het Nieuwe Testament gehouwen in steen, zelfs met het versnummer erbij. Gaudi was inderdaad een vroom en gelovig man. Niet voor niets wordt hij ‘de architect van God’ genoemd. Wie niet enige notie heeft van christelijke iconografie verstaat niet de helft van wat Gaudi hier in zijn architecturale creatie heeft willen uitbeelden.

Ik heb er een uur over gedaan om samen met Marja rondom de basiliek te wandelen, met oog voor detail. Marja nam foto’s in close-up.

En dan die eerste indruk bij het betreden van de ‘ruimte’ binnen. Overweldigend, indrukwekkend, mooi, licht, kleurrijk, schoonheid, harmonie, opstijgend hoog in een gewelf zoals ik er nog nooit een heb gezien. Het woord sacraal zou ik niet gebruiken om mijn indrukken weer te geven, eerder werelds. Een gevoel van blijheid en vreugde kwam in mij op. Iets feestelijks! En dit is ook een religieuze ervaring!

Hoezeer het interieur ook de unieke fantasie en vormgeving van Gaudi uitstraalt, toch is zijn ‘kathedraal’ eigenlijk zeer ‘klassiek’, en overduidelijk geïnspireerd op de grote laat-middeleeuwse gotische kathedralen, vooral de Franse.

Ik beëindigde mijn bezoek aan de Sagrada Familia met een snel doorloopje in de shop bij de uitgang, een souvenirwinkel van de betere soort. Ik kocht er een mooi en rijk geïllustreerd boek over het juweel dat ik net in mij had opgenomen en dat ik wou vasthouden om mee te nemen naar huis.

Luc Geerinckx

terug

Opvolging verzekerd

De jonge vader kwam de kerk binnen met aan de ene hand een jongetje van vijf en aan de andere hand een meisje van vier. Zoekend naar een plaatsje op deze Pinksterzondag belandde hij uiteindelijk op de eerste rij, juist onder de preekstoel.

Ik dacht dat moeder de vrouw haar kroost aan de kerk had afgezet en nu de auto op de parking was gaan stallen. Maar toen ze niet kwam opdagen bekeek ik de man wat beter. Hij was zeer begaan met de kinderen, kennelijk een echte nieuwe man. Het jongetje keek met grote ogen naar die meneer die een slinger waar veel rook uitkwam ronddraaide en rondzwaaide . De opstijgende rook fascineerde hem mateloos. En toen die tovenaar als klap op de vuurpijl ook nog het volk bewierookte zag ik het jongetje op zijn stoel zachtjes onderuitzakken alsof hij vreesde dat de rook hem persoonlijk zou versmachten.

Het meisje daarentegen was niet zo ritueelmatig geïnteresseerd maar zat als verlamd te kijken toen een groep mensen juist vóór haar, pal in haar gezichtsveld, begonnen te zingen. Met grote ogen volgde ze de bewegingen van de dirigent en keek verwonderd op naar die mensen die samen zongen. Ja , samen maar toch door elkaar, eigenlijk niet samen maar wel tegelijkertijd. Ze was er duidelijk nog niet uit hoe dat mogelijk was, want ze eindigden toch samen. En of ze het mooi vond. Even later zag ik dat ze de maat te pakken had en wiegde haar hoofdje ostentatief heen en weer. De vertoning waar haar vader de kinderen had meegenomen kon haar gestolen worden. Vol ongeduld zat zij naar het koor te staren en te wachten tot deze weer zongen. Dan klaarde haar gezicht op alsof de vurige tongen over haar alleen neerdaalden.

Ondertussen was het jongetje naast zijn vader gaan zitten want hij had nood aan wat geborgenheid bij het zien van zoveel ongekende rituelen. En dat houten gevaarte achter hem was ook het bekijken waard. Na een tijdje ingespannen turen zag je de vraag in zijn kinderbrein oplichten: hoe geraak je daar eigenlijk bovenop? Hij mocht niet op onderzoek uitgaan want zijn vader hield hem met één vinger op zijn stoel gedrukt. De gong ging bij de consecratie en iedereen samen deed een gebed.

Tijdens de communie was er voldoende afleiding voor de kinderen want plots kwam iedereen naar voor en kreeg iets in de hand gestopt dat snel in de mond gestoken werd. Zo’n snoepje zou ik ook wel lusten dacht het jongetje maar de vinger van vader hield hem op zijn stoel.

Toen het orgel zijn solospel inzette kon het meisje niet begrijpen wat er allemaal gebeurde. Ze zag op het podium, tussen de tafel en de mensen door, een meisje op een soort piano spelen. Maar wonder boven wonder kwam het geluid van achter uit de zaal, daar op het balkon. Maar al die vragen en indrukken werden zachtjes onderdrukt om te kunnen meeglijden op de tonen van de muziek. En toen het koor het slotlied inzette liet ze zich helemaal gaan en dirigeerde ongegeneerd mee met onze dirigent.

Ze ging helemaal op in de syncronisatie met haar grote voorbeeld, en verbeterde zichzelf als ze al eens een andere beweging maakte.

En ik dacht: die komt vroeg of laat aankloppen bij Acantus. Het voortbestaan van ons koor is verzekerd. Of toch het voortbestaan van een dameskoor.

Bert Mendonck

terug

Van “I’m bidin’ my time” naar “that Winkle guy“

Give me, give me,

Glass that's bright and twinkles,

Let me, let me,

Dream like Rip Van Winkle.

He's bided his time,

Like that Winkle guy,

I'm chasin' 'way flies,

How the day flies,

Bidin' my time.

Telkens we met de heren I’m bidin’ my time mochten brengen bleef ik telkens weer met die vraag zitten: “Wie was die Winkle guy?” De nieuwsgierigheid heeft me uiteindelijk gebracht bij Wikipedia en daar werd het één en ander duidelijk.

Hieronder volgt wat meer uitleg. Ik hoop dat de dames het niet al te serieus opnemen.

Een verhaal

Rip van Winkle is een kort verhaal, geschreven door de Amerikaanse auteur Washington Irving. Het verhaal werd geschreven toen Irving in Birmingham in Engeland verbleef. Het maakt deel uit van een bundel die in 1819 en 1820 uitgebracht werd onder de titel The Sketch Book of Geoffrey Crayon en die bestaat uit 34 essays en korte verhalen. Geoffrey Crayon is het pseudoniem waaronder Irving schreef.

Inhoud

Het verhaal van Rip van Winkle speelt zich af voor en na de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog. Rip van Winkle, een dorpeling van Nederlandse komaf, leeft in een vreedzaam dorp gelegen tegen de Catskill heuvels. De vriendelijke man - die zijn huis en boerderij verwaarloost - is geliefd bij iedereen behalve bij zijn vrouw. Om van het gezeur van zijn vrouw af te zijn, loopt hij op een dag de heuvels in. Hij ontmoet een antiek geklede man die beweert de geest te zijn van een van Henry Hudsons * bemanningsleden. Samen met nog andere geesten spelen ze het spel negen pinten en na een aantal alcoholische versnaperingen valt Rip van Winkle in slaap onder een schaduwrijke boom.

Hij ontwaakt twintig jaar later en keert terug naar zijn dorp. Hij verneemt dat zijn vrouw is overleden en dat menig gezin en vrienden het dorp verlaten hebben vanwege de oorlog die nu voorbij lijkt. Hij komt meteen in de problemen wanneer hij zichzelf identificeert als een onderdaan van George III, niet wetend dat in de voorgaande jaren de Amerikaanse revolutie heeft plaatsgevonden en George Washington nu president is van een onafhankelijke staat. Gelukkig herkent een oud-bewoner Rip, waarna hij zijn verhaal doet aan de bewoners. Ze geloven zijn geschiedenis en de mannelijke bewoners wensten dat ze ook zoveel geluk hadden gehad als hij bij het wegkomen van hun vrouw.

* Henry Hudson (Londen, tussen 1560 en 1570 – Hudsonbaai, ca. 1611) was een Engels zeevaarder en poolonderzoeker.

Rips liedje duurde 20 jaar, dat van ons een paar keer 20 seconden …

Bron: Wikipedia

Dirk Praet

terug

Opdracht voor de doop

Lieve Kristien, Anneleen, Yvette en Wim,

Jullie gaan begin juli voor de eerste keer mee op koorreis!

Dit wil zeggen dat jullie zullen gedoopt worden zodat jullie eindelijk echt deel kunnen uitmaken van Acantus.

Vooraleer we kunnen overgaan tot de officiële doopceremonie moeten jullie natuurlijk slagen in jullie opdracht.

Je eigen kwaliteiten belichten en samenwerking is hierbij essentieel!

Na de uitvoering van jullie opdracht zullen wij en de andere Acanti beoordelen of jullie geslaagd zijn en of jullie als volwaardig koorlid kunnen opgenomen worden bij Acantus.

Maar nu to the point.

Het wordt een totaalspektakel!

Anneleen, jij gaat de boel ludiek presenteren en aan elkaar praten.

Kristien jij gaat jezelf luidop voorstellen aan het koor.

Yvette, jij mag solistisch een klein stukje uit een gekende aria of een gekend lied (mag ook een koorlied zijn) zingen (wel zonder begeleiding).

Wim jij gaat een liefdestekst maken voor Anneleen, Kristien en Yvette op de melodie van Canço de bres.

Jullie gaan het lied op melodie van Canço de bres samen brengen met een bijpassende choreografie. (Anneleen, er moet zeker een pirouette inzitten die door jou uitgevoerd wordt!).

Wij hopen dat jullie dapper zijn en zullen schitteren!

VEEL SUCCES!!

Het doopteam, Bea en Katrien

Bea en Katrien

terug

Beminde muziekliefhebbers

Beminde muziekliefhebbers,

We zijn hier al tesamen op onze koorreis

Al die unieke optredens dat is echt wel wijs!

Wat wij hier al hebben meegemaakt, heeft ons blij gemaakt

Wat wij hier al hebben gezien, heeft ons diep geraakt

Maar enkele weken terug kregen wij wat te horen

Oeh beminde muziekliefhebbers, dat gaf ons suis in de oren

Het was een mailtje van sopraan Katrien en kwieke Bea van de alten met de opdracht voor onze doop

Wees nu allen gezeten, ga vooral niet op de loop!

En ik bezweer u beminde muziekliefhebbers,

Het gaat vooruit

Het gaat verbazend goed vooruit

Het gaat vooruit

Het gaat verbazend goed vooruit

We maken sfeer

Met zoveel vuur

En zoveel stijl

Ja doe je mee?

Oh zeg nu maar niet nee!

Ja doe je mee?

Oh zeg nu maar niet nee!

We delen liefde

We delen liefdev

Ohhhh, de liefde voor muziek!!!

We delen liefde

Ohhhh, de liefde voor muziek!!!

Anneleen Jacob

terug

Liefdesliedjes

Melodie: O come o come Emmanuel

O wat een evolutie in het koor

Daar had men echt nog no-oit van gehoord

Het smeuïge verhaal blijft bedekt

De pointe daarentegen is direct

Wees blij, wees blij, wij zijn nu samen blij

Want wij vonden elkaar op deze reis

Melodie: Canço de bres

Kom dartele Yvette kom

want als ik jou nu aankijk

dan zie ik glinsters in je ogen

Ze lachen me toe

Kom mystieke Kristien kom

onthul me jouw geheimen

dat er ons toch niets in de weg sta

je hart hoort me toe

Kom Anneleen zo jong kom

Toon me je guitige snoetje

dat me vreugde schenkt en mij fris houdt

Ook jij komt me toe

Kom, kom mijn lief trio kom

Laat ons de zomer nemen

door ons hart aan elkaar te geven

De zon staat zo hoog

Ze zíndert passi-oneel

en maakt ons klaar

Yvet-te Anneleen, Kristien en Wim

Wij zijn klaar

voor elkaar

Het is waar

Catalaanse furie

tot in ’t diepst van de na-acht

Zijn wij bij elkaar

Wim Tachelet

terug

Mein Herr Marquis, ein Mann wie Sie

Aria van Adèle uit de opera Die Fledermaus van Johann Strauss, gezongen door Yvette

Mein Herr Marquis, ein Mann wie Sie, sollt’ besser das verstehn,

Darum rate ich, ja genauer sich, die Leute anzusehen!

Die Hand ist doch wohl gar so fein, hahaha.

Dies Füsschen so zierlich und klein, hahaha.

Die Sprache, die ich führe, die Taille, die Tournure,

Dergleichen finden Sie bei einer Zofe nie!

Gestehn müssen Sie fürwahr, sehr komisch dieser Irrtum war!

Ja, sehr komisch, hahaha, ist die Sache, hahaha,

Drum verzeihn Sie, hahaha, wenn ich lache, hahaha!

Ja, sehr komisch, hahaha, ist die Sache, hahaha!

Ja hahaha, ja hahaha, ja hahaha.

Aria van Adèle uit de opera Die Fledermaus van Johann Strauss, gezongen door Yvette Pluym

terug

Kristien stelt zich voor

Dank zij de vriendelijke vragen van Anneleen kwamen we een en ander te weten over Kristien.

Zij vertelde enthousiast heel wat over haar school- en studententijd, over haar werkervaringen en over haar gezin.

En het overtuigde het ‘doopcomité’, ook Kristien was glansrijk geslaagd, werd gedoopt, en is nu een echt, volwaardig lid van Acantus.

Kristien Van Bastelaere

terug

De muzikale avonteren van een B.

Beste Acanti,

Misschien zijn jullie het niet gewoon dat een B-koorlid een schrijfsel pleegt in jullie geliefde Akantje, maar het gaat hier over een nieuw en razend interessant fenomeen in de koorwereld. Nieuwsgierig? Lees vooral verder!

Zoals jullie weten ben ik ook een dubbele A (nee, dit is niet mijn bh-maat!) in het verre Oosten van het land, nl. enthousiast koorlid van Pro Cantione in Genk, en van De Kleine Cantorij in Tongeren, allebei onder leiding van Jan Peeters.

Beide koren liggen helemaal stil in de vakantiemaanden, maar niet getreurd, er is de Internationale Zomeracademie in Alden Biezen: orgelacademie, orkeststage en koorstage (mét individuele stemcoaching). Vijf dagen intensief musiceren, met aan het einde een presentatieconcert. Een dikke aanrader voor iedereen trouwens, ook voor niet-Limburgers.

Elk jaar maakt naast Jan Peeters ook een gastdirigent zijn opwachting, en dit jaar was dat niemand minder dan Sigiswald Kuyken. WAW, WAW en nog eens WAW! Daar wilde ik bij zijn, zeker als ik zag wat the maestro zou dirigeren: “Komm, Jesu, komm” van J.S. Bach, en “Vesperae solennes de Confessore” van Mozart.

Omdat elke koorzanger weet dat er zowel bij Bach als bij Mozart altijd wel een dikkere of dunnere adder onder het gras zit, kon ik niet wachten tot ik de partituren in mijn bezit had. Je moet je partij immers vooraf instuderen, en wie wil er nu met de billen bloot onder de priemende blik van Jan of Sigiswald….

Vol verwachting opende ik de dikke envelop met de partituren. Bovenop een brief. Volgens de wens van de dirigent wordt het dubbelkorige werk van Bach met een minimale bezetting uitgevoerd, nl. 2 per partij. De “uitverkorenen” stonden netjes opgelijst, en jawel hoor, daar stond mijn naam, met “Alt koor 1” erachter.

Heel eventjes voelde ik mij in mijn ijdelheid gestreeld, tot ik de partituur begon te lezen. Jawadde! Moeilijke afstanden, lange snelle loopjes, nauwelijks tijd om te ademen. En dat moeten we met zijn tweeën (allebei amateurs) klaren? Paniek paniek!

Om te “ontspannen” dan maar een blik op Mozart geworpen. Ook niet echt makkelijk – een tekstuele tongverstuiker vooral – maar daar zongen we tenminste met de hele groep.

Toen ik de laatste Mozart-bladzijde omsloeg, dwarrelde er een half blaadje papier op de grond. Van de uitgeverij, met reclame voor hun unieke nieuwigheid: THE CHOIR APP. Volgens het tekstje de hemel op aarde om alleen en zelfstandig koorpartituren in te oefenen. Aha! Was daar de Deus ex Machina die mijn Bach-probleem zou helpen oplossen? Daar wilde ik het fijne van weten…

App op de Ipad gedownload en geïnstalleerd dus, en eens in de bibliotheek rondgeneusd. Ik scrolde met een rotvaart door het aanbod. Jullie begrijpen natuurlijk waarnaar ik koortsachtig op zoek was, juist ja: Komm, Jesu, komm.

YESSS! Het stond ertussen, en voor 4,99 is je eigen koorpartij levenslang van jou. Een prikje vond ik het, gezien mijn paniek. Dus: Komm, äppchen, komm, naar mijn Ipad!

In het begin was het wat zoeken, maar het is echt FOR-Mi-DA-BEL! Je hoort een (echte, geen digitale!) uitvoering van het werk (het hele koor dus), en tegelijkertijd zie je de partituur op je scherm, met een verticale streep die synchroon met de muziek meeschuift. Tot dusver geen verschil met het beluisteren van een CD en volgen in de partituur, zul je zeggen. Klopt, maar nu komt het!

Er zit een knop “Coach” aan. Als je daar op klikt, wordt jouw partij tegelijkertijd met de totale uitvoering op de piano meegespeeld. Dus als je het even kwijt bent: de reddende coach-engel reikt je altijd de hand. En dat is nog niet alles; er is ook een knop “Slow”. Superhandig voor snelle loopjes en ingewikkelde teksten, want het geheel wordt tweemaal zo traag afgespeeld.

Je kunt beide knoppen ook samen gebruiken, dus je hoort het werk traag, mét ondersteuning van je eigen partij. Soms is het dan nét niet helemaal synchroon, maar een zeurpiet die daar om maalt.

Enfin, kort samengevat, ik vind het dikke, dikke luxe, zelfs zodanig dat ik me ook het stuk van Mozart heb aangeschaft, voor 6,99 euro. Tweemaal zelfs, want ter plaatse in Alden Biesen werd ik onverwacht tot tenor gepromoveerd/gedegradeerd(?).

Voor dat geld hoor je er (Mozart) ook het orkest bij. Ik genoot elke dag meermaals van mijn investeringen, kweelde erop los, en op 11/08 trad ik een stuk minder nerveus aan voor de maestro.

En het heeft geholpen: in beide stukken heb ik tijdens de afsluitende concerten goed mijn mannetje (letterlijk bij Mozart!) kunnen staan….

Voor wie het wil uittesten (je kunt stukjes gratis proberen):

carus music – The Chorus App vanwaar je verwezen wordt naar de App Store (vanaf iOS 7.0) of Google Play waar je de apps kunt downloaden voor smartphone en tablet.

Helga De Dobbeleer

terug

Toeval: bestaat dat nu of toch niet?

Om wat tot rust te komen trok ik met mijn gezin afgelopen Paasvakantie richting Nederland en meer bepaald naar de streek van de Hoge Veluwe.

We planden een bezoekje aan het Kröller-Müller Museum.

Het is een museum voor moderne kunst, gelegen in het Nationaal Park De Hoge Veluwe te Otterlo in de Nederlandse provincie Gelderland. Het museum en het aangrenzende beeldenpark, samen ca. 25 ha, genieten internationale bekendheid. Jaarlijks komen er ruim 250.000 bezoekers uit binnen- en buitenland.

Op het einde van het bezoek meende ik tussen het publiek een dame te herkennen. Kon dat nu Tin zijn of niet? Ik naderde wat en tikte op haar schouder… en ja hoor, wederzijdse verwondering. Hoe is dat nu mogelijk op meer dan 200 km van Beveren daar iemand van Acantus te ontmoeten? Niemand wist iets van mijn verblijf aldaar.

Enfin, ik had de toer gedaan en Tin en Peter moesten er eigenlijk nog aan beginnen: de Van Goghs, de Mondriaans en vele andere. We wensten elkaar nog een fijne dag en verlieten het museum.

We wilden eigenlijk net onze gratis fiets nemen om ons terug naar de parkeer plaats te begeven 5km verderop, en… meende ik daar niet iemand te herkennen? Hoe kan da nu? Wat ingeduffeld en met een muts tot over de oren zag ik de Bea en Guido.

Moet ik er nog aan toevoegen. Deze ontmoetingen vonden plaats op 1 april 2016 en dat is geen grap.

Dirk Praet

terug

Liefste Josette

Liefste Josette

Mooie liedjes…. we weten allemaal wat er op volgt, maar jij bent het levende bewijs dat er op dit spreekwoord wel degelijk uitzonderingen zijn.

34 jaar lang zong jij je mooiste liedjes eerst in het Sint-Martinuskoor en nu in Acantus. De meesten onder ons kunnen ons Acantus niet voorstellen zonder jou.

Gedurende een kwart eeuw van die 34 jaar was jij mee bestuurslid én een voortrekker van ons koor. Altijd werkte je oplossingsgericht en enthousiast mee aan welk project ook. Geen moeite was te veel en Louis werd telkens mee ingeschakeld ondanks zijn drukke activiteiten bij de voetbal.

Zingen was en is voor jou zowat de rode draad in je leven. We kennen je als een gevoelige en attente dame, met een warme persoonlijkheid en bijzonder aangenaam in de omgang. Op blije maar ook op de zwaarste momenten in je leven vond je troost in het zingen en bij je koorvrienden.

Concerten, koorreizen, koortoernooien, bijna altijd was je er bij met volle inzet en overgave.

Dat je perfect tweetalig bent, kwam ons ook zeer goed van pas, want aan onze Franse uitspraak was en is er regelmatig wat schaafwerk nodig.

Vorige zaterdag zong je je laatste concert mee. Met een dubbel gevoel zei je me. Een gevoel van weemoed om het afscheid, maar ook een gevoel van dankbaarheid voor alles wat je met ons koor mocht beleven.

Dankbaar zijn ook wij en vooral het bestuur voor je jarenlange inzet. Daarom willen we je graag een geschenkje aanbieden.

We hebben er even moeten over brainstormen…

Bloemen? Maar die zijn vlug verwelkt, (en die kreeg je toch nog zaterdag en van wie?)

Een wijntje? Maar dat is vlug opgedronken… Iets blijvends was niet zo evident, maar met de hulp van een paar koorleden hebben we een kleine herinnering samengesteld onder de vorm van een fotoboekje.

We zijn er zeker van dat ons koor voor altijd een plaatsje in je hart heeft en we hopen je nog regelmatig terug te zien, op onze concerten als fan en enthousiaste luisteraar.

Annemie Anné

terug

Dankwoord

AMIGOS PARA SIEMPRE

Toen jullie dat liedje zongen tijdens het aperitiefconcert in “Den Hemel” werd ik heel emotioneel want dat zijn jullie voor mij “vrienden voor altijd”!

Langs deze weg wil ik jullie nogmaals bedanken voor de mooie jaren in mijn geliefd koor.

Jullie vriendschap was een grote steun voor mij en mijn familie in de donkere tijden na het verlies van mijn lieve dochter.

Dat zal ik nooit vergeten!

Ik wens jullie nog veel succes voor de mooie projecten die nog op til zijn. Ik zal in iedere geval telkens in het publiek zitten om jullie te zien schitteren op het podium!

Met lieve groeten.

Josette

Josette Verlinden

terug

Tenorenfeest

Dirk Praet

terug

De Panne

DE PANNE

Dit

is mijn land.

Mijn hutje bij de zilte zee.

Eventjes

bevrijd van haat en geweld

omhels ik

met open armen

het uitgestrekte strand van De Panne.

’t Witte zand

dat alle registers opentrekt in mijn warrig hoofd

volgt – gedwee- mijn rustige ademhaling.

Onder een staalblauwe lucht

wenkt

een hartvormige, rode vlieger met gele stippen

naar mijn zorgeloze kindertijd.

Hier waren wij ooit samen, mijn vader en ik.

Hij is ons in de zachte duinen.

De zwoele zuiderwind zingt

een treurig lied

in mijn losse haren.

De glanzende Noordzee

lacht me toe, klotst, luistert

en bewaart elk toevertrouwd geheim, elke droom

in haar duizenden schelpen,

zonder enig wederwoord.

Hier, in deze eindeloze deining van verlangen

werp ik – voorgoed-

mijn anker.

Bea Claus

08-08-2016

terug

Photo [fō'tō]: een foto, opname met een camera

Graphein: uit het Grieks (γραφειν) betekent schrijven, tekenen

Beelden zeggen soms meer dan 1000 woorden

Music makes my heart blossom

Kris De Schepper

terug

Jonas en Yvonne: 60 jaar gehuwd

John, wanneer ik in jouw ogen keek,

wanneer ik in je zieltje peilde wist ik “ja,

ja mijn Jonas is echt de ware”.

Yvonne, als ik naar jou keek dan wist ik

dat jij voor altijd mijn Yvonneke zou zijn,

in vreugd’ en pijn, Yvonne.

Amigos para siempre

Means you'll always be my friend.

Amics per siempre

Means a love that cannot end.

Friends for life

Not just a summer or a spring

Amigos para siempre!

John het is vandaag al zestig jaar

dat wij gelukkig zijn, wij zijn een prachtig paar,

samen met elkaar, ‘for ever’.

Yvonne, het is vandaag een heel groot feest,

familie, vrienden en natuurlijk ook het koor,

vieren met ons mee, Yvonne.

Godfried Van de Vyvere

terug

Koorkalender

zaterdag 1 oktober 2016	10.00 uur	Start koorweekeinde, Provinciaal Vormingscentrum Malle, Smekenstraat 61, 2390 Malle
zondag 2 oktober 2016	17.00 uur	Einde koorweekeinde
Zaterdag 29 oktober 2016	20.00 uur	Concert door The Manchester Chorale en Acantus in Beveren, Sint-Martinuskerk
Zondag 30 oktober 2016	11.30 uur	Opluistering van de artiestenmis in de Carolus Borromeuskerk, Anwerpen,door The Manchester Chorale en Acantus
Maandag 31 oktober 2016	tussen 20 uur & 21 uur	Nocturne, serene herdenking van onze overledenen. Gemeentelijke begraafplaats, Beveren
Dinsdag 1 november 2016	11.00 uur	Allerheiligenviering, Sint-Martinuskerk
Zaterdag 5 november 2016	vanaf 15 uuur	Tenorenfeest
Vrijdag 11 november 2016	10.00 uur	Mis voor Axis ter gelegenheid van Wapenstilstand, Sint-Martinuskerk. Mis voor Axis ter gelegenheid van Wapenstilstand, Sint-Martinuskerk
Zondag 4 december 2016		Koorzondag
Donderdag 8 december 2016	20.00 uur	Algemene repetitie, Sint-Jacobus de Meerderekerk, Haasdonk
Zaterdag 10 december 2016	20.00 uur	Europa viert Kerst, concert Acantus & Ishtar, Sint-Jacobus de Meerderekerk, Haasdonk
Zondag 11 december 2016	20.00 uur	Europa viert Kerst, concert Acantus & Ishtar, Sint-Jacobus de Meerderekerk, Haasdonk
Vrijdag 23 december	20.00 uur	Europa viert Kerst, concert Acantus & Ishtar. Amuz, Antwerpen
Zaterdag 24 december 2016	23.30 uur	Kerstviering, Sint-Martinuskerk
Zaterdag 7 januari 2017	20.00 uur	Nieuwjaarsreceptie - ’t Klooster, Vrasene
Donderdag 12 januari 2017	20.00 uur	Eerste repetitie van het nieuwe jaar
Donderdag 26 januari 2017	20.00 uur	Algemene ledenvergadering

Gerd Wenmeekers

terug

Familiekroniek

Wij nemen in het koor afscheid van

Josette Verlinden.

Wij feliciteren

Jonas en Ivonne met hun 60ste huwelijksverjaardag op 16 september 2016.

Wij bieden onze oprechte deelneming aan

bij het overlijden op 9 mei 2016 van Michaël Watermeulen, schoonzoon van Nicole en Luc

bij het overlijden op 2 juli 2016 van Godelieve Rombout oma van Anneleen en Koen

bij het overlijden op 19 augustus 2016 van August Vancauwenberghe (schoon)vader van Jan en Trees

Gerd Wenmeekers

terug

Verjaardagskalender

	Marja van Kooten	19 september
	Annemie Anné	25 oktober
	Gerd Wenmeekers	26 oktober
	Rik Daghelet	30 oktober
	Bea Claus	20 november

	Wim Tachelet	24 november
	Koen Mols	17 december




	Hugo Daems	24 december
	Wilfried Van de Velde	25 december
	Lieve De Munck	2 januari
	Katrijn De Bock	4 januari
	Tim Bals	6 januari
	Lucia De Cauwer	7 januari

	Jurgen Toune	3 februari
	Paul Ghyssaert	7 februari
	Gerda Mouton	17 februari

Gerd Wenmeekers