Voilà, hier is dan het eerste volwaardige Akantje in digitaal formaat. Er was al eens een editie van juni, die ik eerder opvatte als een vingeroefening. Ze blijft online staan alhoewel er enkele technische foutjes in zitten. Wellicht vind ik wel eens de tijd om die te corrigeren. Bedankt trouwens, aan wie mij al bedenkingen stuurde over de proefversie. Ik heb er zo veel mogelijk rekening mee gehouden voor de editie van oktober.

Het voordeel van een digitaal Akantje is tweeërlei. Vooreerst kunnen we nu de foto's in kleur weergeven. In het boekje waren we beperkt tot zwart-wit. Een gekleurd boekje is te duur om uit te geven. De foto's moeten dan trouwens ook nog steeds in een klein formaat afgedrukt worden. Op deze plaats kun je de foto's in vol ornaat bewonderen. Het tweede grote voordeel zijn de zogenaamde 'hyperlinks' die in de teksten verwerkt zitten. Via het klikken op deze hyperlinks zit je ofwel zo op een andere plaats in het Akantje ofwel op een website waar meer informatie te vinden is over het behandelde onderwerp. Mijn excuses voor de soms Engelstalige websites, voornamelijk Wikipedia, waarnaar ik soms moet verwijzen bij gebrek aan een Nederlandstalig alternatief.

Er was weer heel wat inbreng van de verschillende koorleden. Goed zo. Zo krijgen we ook een diverse inhoud en stijl. Voor wie toch nog houdt aan het boekje dat 'je kunt vasthouden': er zijn nog geen plannen om te stoppen met het 'Akantje in papieren livrei. We zien wel hoe alles evolueert.

Welaan dan: veel leesgenot!

Wat was en wat komt, dat ligt bij Acantus soms wel eens dicht bij elkaar. Voor mij ligt de partituur van het Requiem van Fauré, en boeken en cd’s over en met muziek uit Theresienstadt. En ik ben net terug van de koorwedstrijd in Maasmechelen. Twee fijne koorweekends na elkaar dus, en heel wat moois in het verschiet.

Wat was … dient te beginnen in juli.

Toen streek hier een stevige groep Catalanen neer. De verwelkoming op de luchthaven verliep zeer hartelijk. Je voelde meteen de ‘spirit’ in deze groep. Na een maaltijd in de jeugdherberg, maakten we een wandeling door Antwerpen. In Antwerpen is ‘Spanje’ natuurlijk nooit ver weg (de Antwerpenaren hielden er zelfs de benaming Sinjoren aan over; nee nee, niet te verwarren met senioren), al is dat gedoe met Spanje en Catalonië, en Spaans en Catalaans toch niet altijd zo simpel. De Catalanen noemen Spaans zelfs geen Spaans, zij noemen Spaans Castiliaans. Niet te verwonderen dat wij veel vragen kregen over Nederlands en Frans, of over Vlaams en Frans, om het nog moeilijker te maken.

De wandeling door Antwerpen werd zeer gesmaakt, mede dankzij de smakelijke gidsen. In de Carolus Borromeuskerk stootten we nog op oud-koorlid Erik Van Alsenoy, aan het loket van de kleine shop.

Op Cortewalle werden wij ontvangen door schepen Van Roeyen. Hij richtte zich vooral tot Acantus. En had ook een paar woorden Castiliaans in petto.

De receptie was hartelijk, de sfeer evenzeer, en fotografen en hun camera’s deden gretig hun werk.

In de boerenpoort te Melsele werden Catasons en Acanti verwelkomd met de bekende zomerse barbecuegeuren van rook en vuur.

Wat volgde was een heuse krachttoer van al onze facilitaire en logistieke ondersteunende groepen.

De barbecue was fantastisch, geweldig georganiseerd, een saladbar om ‘U’ tegen te zeggen, en het vuur onder al die lekkernijen werd levendig gehouden door een paar stoere gasten van onze fenomenale B-ploeg. Een geweldige equipe zorgde voor een geweldige ontvangst en een geweldige maaltijd. Er werd nog wat gezongen in functie van de samenzang tijdens het concert, maar de Catalanen werden stilaan moe, en de bus moest op tijd in de garage, dus werd de avond op een ‘deftig’ uur besloten.

Ik vermoed dat er in dit Akantje nog verslagen zullen komen van de Catalaanse dagen, dus heb ik mij over die eerste dag wellicht al vergaloppeerd. Sorry. Ik zal het verder kort trachten te houden.

De rondrit door Brussel was heel goed, met dank aan chauffeur ‘den Dave’ (spreek uit: ‘Deiv’).

Het bezoek aan het Europees Parlement werd ingezet met de Catalaanse hymne, en de uitlegdame van dienst werd overstelpt met vragen over de werking van het parlement en van de unie als zodanig. Dan volgde Lucia’s volgende krachttoer in zaal De Zoeaaf te Hamme, met een super-de-luxe viswaterzooi. Ook hier weer een geweldig team, dat voor een weldadige maaltijd zorgde.

Dan volgende het eerste concert, in het kerkje van Sombeke. Dat was minder geweldig. De opkomst was niet overweldigend, gelukkig hadden vele Acanti gevolg gegeven aan mijn oproep om aanwezig te zijn. En de Catalanen, zij zongen ook niet geweldig. Het Broadwayprogramma was duidelijk boven hun petje. Zij werden hier niet gesteund door hun jeugdafdelingen en instrumentale groepen, zoals tijdens hun jubileumconcert in Barcelona, enkele weken tevoren. Hun Castiliaans is allicht beter dan hun Engels. Muzikaal was het een tegenvaller, veel minder goed dan in Verona, het jaar daarvoor.

t een behoorlijke prestatie, met een aantal religieuze werken, en een greep uit het jazz-programma. De Catalanen zongen hun eigen muziek behoorlijk, maar Broadway ligt toch te ver. De afsluitende samenzang, met het mooie Catalaanse wiegelied, was wel heel sympathiek, inclusief de overhandiging van de geschenken. Al bij al was het een heel mooie avond, met veel vriendschap rond en door muziek.

Zondag zongen we samen de mis in de Sint-Pauluskerk te Antwerpen. Daarna lieten onze gidsen de Catalanen (en mijn kinderen!) kennis maken met de Antwerpse rosse buurt. Aan het MAS werd samen gezongen. Televisiepresentator Thomas Vanderveken sloeg het van op zijn caféterras gade.

Slotact van de uitwisseling was de gezamenlijke maaltijd in ‘De Burgerij’.

Dit liep een beetje fout… De keuken kon zo’n grote groep duidelijk niet aan, en het voorgeschotelde voedsel, tja… In de keuken werden letterlijk potten gebroken. Wij trachtten er rustig (  ) bij te blijven. Het was een spijtige anticlimax van overigens heel fijne dagen. Voor mezelf maakte ik het bilan op van deze Catalaanse vierdaagse, en quoteerde die met een ‘voor 2/3 geslaagd’. Muzikaal bleven de Catalanen onder de verwachting, maar hun bezoek was wel geslaagd op menselijk vlak, én op de uitnodiging voor een tegenbezoek aan Catalonië, met hoofdbrok Barcelona.

Het vertrek van de Catasons werd nog flink haastwerk, ‘gienen Deiv’ deze keer, maar een etter van een chauffeurke (“’t Is hun vliegtuig hé”). De Catalanen lijken toch te zijn thuis gekomen.

Hier past nog een hartelijk woord van dank aan allen die meewerkten aan deze Catalaanse dagen: de werkgroep, de B-leden (maar met een A+ label), de koorleden en alle medewerkers her en der.

Na het vertrek van de Catalanen, wekte de wekker mij omstreeks 4 u in de morgen, om met Gynaika naar Tsjechië te vertrekken. Het werd een prachtig reisje. Helaas geen concert, maar wel een fijne sfeer, en veel moois gezien en beleefd. Helaas ook de flater van het jaar begaan, door mij niet te realiseren dat de tekeningen van de kinderen uit Theresienstadt hier in één van de synagogen te bezichtigen waren. Pas een uur later, op een terras, achter een glas wijn, gelezen in een folder, maar toen was het te laat….Ik wou nog het graf van Philippus De Monte bezoeken, maar ook die kerk was gesloten… Intussen heb ik mijn werk voor Gynaika afgesloten. Na 17 jaar, met heel veel mooie momenten en hoogtepunten.

Dan was het tijd om de koren even achter te laten. Met de wagen naar Kroatië, de Dalmatische kust, Zadar en omstreken, de meren van Plitvice, de Kornati-eilanden. Muziek van Tomislav  Bralic en Klapa Intrade. Zalig was het daar aan zee, in zee, op zee…

oezee hoezee! Op 6 augustus begonnen we er weer mee. Op 15 augustus stonden we paraat om Maria te loven en te bezingen op de bedevaartweide te Melsele. Onweerswolken dreigden, en een telefoon van heer deken meldde dat de viering zou doorgaan in de kerk van Melsele. Druppelsgewijs druppelden de koorleden de kerk binnen, we konden nog wat repeteren, en de kerk stroomde vol. Overstroming zelfs. Goede akoestiek, goede atmosfeer, een ernstige deken met een fijnzinnige thematiek. Een hoogdag met een volle kerk, waar de mensen achteraan moesten rechtstaan. Het lijkt een plaatje uit een ver vervlogen tijd. Maar het speelde zich af te Melsele op 15 augustus. ‘Dekenale Mariaviering’: een sterk merk! Wordt allicht vervolgd.

Maria vond dat wij een goede hemel verdienden. En aldus geschiedde naar haar woord.

De weergoden waren ons goed gezind, en ons hemelcafé raakte meer dan eens uitverkocht.

Op zondag ons traditioneel optreden. Inzingen in het gemeentehuis, soundcheck met Bruno Bosman als pittig opwarmertje. Meester Fio present aan de toetsen.

En net als in de kerk van Melsele, stroomde ook hier het volk toe…Een volle hemel! Het zal dus nog niet zo slecht gaan met de mensheid. Ofschoon ook de hel goed gevuld was. Het programma was een mix van Spaans en jazz. Hemel en hel reageerden laaiend enthousiast. Er was ook weer een speciale, slanke gastvedette, uit Castilië. Maar besluiten doen we in de hemel graag in Vlaanderen, en Will Tura’s ‘Vlaanderen mijn land’ schalde door de hemel en de hel. In een gloedvolle helse sfeer werd hemels gezongen. Dit was een fijn concert. Dit was een super concert, met een geweldig publiek. ’s Avonds werd de laatste drank genuttigd, de laatste brokjes kaas verorberd, de opbrengst naar de kluis gebracht. De zonnige, hemelse dagen zorgden. voor een recordopbrengst.

Onze aandacht ging nu terug naar het Requiemconcert, en de huwelijksviering in de Antwerpse Sint-Pauluskerk. Het hoogzaal voelt daar al zeer vertrouwd aan. We zongen het bruidspaar op feestelijke wijze ‘in de echt’. Naar het schijnt hebben we het daar goed gedaan. En de pastoor, die heeft ook wel zijn best gedaan. Het was leuk om nog eens een stukje Vivaldi te zingen. En Handels Hallelujah in dit kader, dat heeft toch wel iets. Mooi gedaan, Acanti, en met een heel mooie bezetting.

Het laatste weekeinde van september bliezen we verzamelenvoor onze jaarlijkse koortweedaagse.

Een nieuwe locatie, het Provinciaal Vormingscentrum te Malle. Malle toestand daar, met kamers van vijf en zes. Met veel vijven en zessen werd dat wel opgelost, sommigen reden zelfs op een, twee, drie terug naar huis, tot zelfs over de landsgrenzen. Aber wir schafften das. Iedereen Angela. Een knus repetitielokaal, met hoera! een echte piano, zo een van hout en met echte snaren! Verademing. Verademen konden we op ons eigenste terras. Madamme Arabelle bracht ons op geregelde tijdstippen koffie. Haar piepende wieltjes trachten zich te mengen met de klanken van Fauré. Voor de cake zorgden we zelf. In het restaurant hadden we een fraai hoekje voor ons zelf, de (zelf)bediening verliep vlot en snel. ’s Avonds konden we verpozen in de patio. We kwamen ginder overigens nogal wat bekend volk tegen, vermits ook de Chorale daar zijn koorweekend hield. Een Leuvense student van mij repeteerde daar met zijn jeugdharmonie.

We repeteerden hels, aan hemelse muziek. Camil van Hulse kreeg een revisie, Vic Nees werd voltooid en afgewerkt. In paradisum werd aangeleerd, maar wacht nog even op zijn paradijselijke vertolking.

In de patio gaven sommigen er een stevige patat op. De barmannen waanden zich bijna in de hemeltent. Zelfs na menig trappist werd nog uit diepzinnige vaatjes getapt. Op de jongenskamer werden die gesprekken nog enkele uren verdergezet, tot minder jolijt van de belendende meisjeskamer. Sommige mannenstemmen klonken zondag een beetje minder pittig, een beetje moe zelfs…

Zondagnamiddag zongen we het hele requiem. Van requiem tot paradisum dus. En we kregen kippenvel van het wiegeliedje van Ilse Weber uit Theresienstadt. En alvorens het weekeinde af te blazen, kregen Nees en van Hulse ook nog een beurtje. ’s Middags waren de sopranen al aan de beurt geweest, met een kleurrijke uitnodiging voor het koorfeest. Niet te missen, het feest van die Missen.

We hadden alweer een goed gevoel bij dit koorweekeinde. Heel mooie opkomst, veel werk verzet.

Veel inzet, en een heel aangename, positieve sfeer. De muziek zelf zorgde voor de rest.

Wij kijken uit naar ons concert van 14 november. Deze prachtige muziek met een mooie orkestbezetting van diepe strijkers en schallende hoorns. De jonge sopraan Elsi, en de befaamde bariton Werner. Onze lieve Poolse harpiste Hanna, Hera aan de orgelpijpjes. De beklijvende liedcyclus op tekst en uit kamp Theresienstadt.

Geladen thematiek. Tekeningen over oorlog en vrede kleuren de kerk. Zij verwijzen rechtstreeks naar de tekeningen die overgebleven zijn uit Theresienstadt…

De geschiedenis van ons koor begon in 1947, met het opluisteren van de hoogdagen. Aan die traditie leek een eind te zullen komen, op kerstnacht en de Goede Week na. Dit door de verplaatsing van de zondagse viering naar de kerk van Sint-Jan. Recent kwam hierin een nieuwe wending: de hoogdagen zullen gevierd worden in de Sint-Martinuskerk, en Acantus zal terug van de partij zijn.

Te beginnen met Allerheiligen. Het mag hartverwarmend zijn voor onze deken, dat vele koorleden hierop positief reageerden in een mailbericht.

Nóg in november, kijken we reikhalzend uit naar het ‘sopranenfeest’. Er komt, schijnt het, flink wat getouwtrek bij te pas. De sopranen zijn zich alvast bewust van hun status als ‘eerste viool’ in een koor, als zij schrijven ‘de sopranen trekken aan te touwtjes’… Wacht maar, vrouwtjes, als al de anderen die dag ook eens de touwtjes in handen nemen. We zijn heel benieuwd naar wat onze sopranen op het getouw hebben gezet. De vereiste comfortabele kledij stelt ons al enigszins gerust. Of net niet?

Kerstmis wordt voor het koor opnieuw een tweeluik. Wij verzorgen de middernachtmis, en op 26 december brengen wij opnieuw een namiddag samenzang rond het kerstgebeuren, georganiseerd door het Davidsfonds. ‘U zijt wellekome’ wordt hopelijk weer een hartverwarmend, betekenisvol en gezellig gebeuren.

Wat er op muzikaal vlak nog verder komt, is nog aan het broeden en gisten. Wij kijken al uit naar het jubileumjaar 2017.

Misschien nog eens een feestelijke Händel?

Maar eerst trekken we naar Catalonië. Van 2 tot en met 5 juli gaan we op tegenbezoek bij Coral Catasons uit Sabadell.

Catalunya: here we come!

Mezelf ‘kort’ voorstellen: ik zal het proberen! Ik ben Schatteman Klaartje, 35 jaar jong geworden, trotse mama van 2 jongens, Jens en Thibeau en sinds 2007 in love op Nick. Ons gezinnetje woont in Beveren sinds 2008. Op 25 juli 1980 was mijn blijde intrede in de wereld. Ik ben geboren als een Stropke, een Gents neuzeke. Ik ben opgegroeid in Sint-Amandsberg, Westveld in een kleine volkse wijk, waar ik met véél plezier opgegroeid ben.

Als kind heb ik vele hobby’s beoefend o.a. majorette, fanfare, ballet, jazz, paardrijden en zo veel meer. Als tiener was ik steeds op zoek naar nieuwe uitdagingen, maar steeds met het aspect ‘zorgen voor’. Ik was leidster bij de KAJ (jongerenvereniging), lid bij het kerkkoor, babysit, vrijwilliger bij het dierenasiel van Gent enz. Mijn hobby’s groeien nog elk jaar.

In 1998 ben ik mama geworden van mijn eerste zoon Jens en in 2005 van Thibeau.

In 2003 werd mijn wereld letterlijk op zijn kop gezet. Na een toch wel heftig verkeersongeval volgde een lange en zware revalidatie. Tijdens de voorbijgaande jaren moest ik op herontdekking gaan. Maar “what doesn’t kill you, makes you stronger”. En zo heb ik in juni 2013 mijn middelbaar diploma behaald als polyvalent meertalig bediende. Dit was voor mij een hoogtepunt na de lange strijd en de vele verliezen de voorbije jaren. Maar ondernemend als ik ben, ben ik in februari 2011 een tweede uitdaging aangegaan, een opleiding rechtspraktijk aan de Hogeschool Gent. Het heeft me bloed zweet en tranen gekost, maar we hebben het gehaald. Juni 2015 was de kers op de taart, mijn diploma als rechtspraticus.

Bij Acantus zingen was een droom die uitkwam en het gaf mijn leven terug een doel. Mijn zelfvertrouwen groeit nog elke week, ook om het beter te doen elke repetitie. Ik voel mij super goed bij Acantus, ik heb er echt mijn plekje en voel mij gesteund om een nog betere sopraan te kunnen worden.

En hoe ben ik bij Acantus gekomen?

Ooit in een land hier niet ver vandaan, hoorde ik de gezangen van Acantus in De Hemel. In de zomer van 2014 zag ik op een regenachtige avond op de Beverse feesten de lichtreclame waarop Acantus uitnodigde voor de openrepetitie van 25 oktober. Na het vele twijfelen en denken heb ik mijn eerste stapjes gezet en mijn eerste noten gezongen bij Acantus! Ik werd er warm onthaald door de koorleden, en nog voor ik het wist stond ik bibberend de Jajajaja’s en Jadajdajada’s mee te zingen die Godfried aangaf bij de stemopwarming. Ik voelde mij héél nerveus, maar ook héél blij dat ik de stap heb gezet. Ik wist überhaupt niet of ik wel kon zingen en of ik alt of sopraan was? Ja, het Onze Vader en enkele psalmen waren mij niet vreemd, want ooit in een ver verleden, het lijkt zo lang geleden, heb ik nog gezongen in het kerkkoor van Sint-Amandsberg. Tijdens de repetitie volgden heel wat zuchtjes (waar enkele Acantuusjes getuige van waren) want ik werd al snel op de proef gesteld in hoe goed mijn oren konden volgen. Mijn eerste partituur, die zal ik nooit vergeten, My funny Valentine. Ik dacht bij mezelf: “Wat moet ik hiermee?” Jammer genoeg heb ik geen muzikale opleiding of notenleer gehad, maar ik beschik wel over een paar goede oren!

Maar als ik een Acantuusje wou worden, was er eerst nog de gevreesde stemtest! Ik heb alle moed die ik had bijeengeraapt, en ik heb de test goed doorstaan! Halleluja. Het was met knikkende knieën, maar ik was zo blij!! Ik kreeg tijdens de stemtest een spiegel, om te kijken wat die mond allemaal uitvoerde tijdens het zingen. Ik vond het zo al spannend genoeg, alleen ik, mijn stem, de piano en Godfried ohja en die spiegel (die niet gesprongen is!). Wat een confrontatie met mezelf. Maar zie, nu 11 maanden later: eerste sopraan, 3 jazz-concerten in feestzaal Scala, een benefietconcert voor Inner Wheel, een kerstviering, kerstzingen, bezoek van het Catalaanse Coral Catasons, aperitiefconcert in De Hemel en nog zoveel meer. Ik doe mijn best om actief te helpen bij de vele werkgroepen binnen Acantus o.a. nieuwe zomer outfit van de sopranen, catering voor de Catalanen enz.

Het is een uitdaging, af en toe eens slikken, als de noten meer kraken dan schitteren. Maar dan trek ik aan dat ‘draadje’ in mijn kopje en klinken de Oetjes, Oohtjes en Aatjes weer als sterretjes uit mijn hoedje.

Verder heb ik een heel actief sociaal leven. Bij een aantal organisaties werk ik als vrijwilliger o.a. dierenorganisaties die specifiek hulp bieden aan straathonden en katten o.a. sterilisatie, medische hulp en adoptie. Daarnaast ondersteun ik activiteiten o.a. bingo, verkopen van wafeltjes en verspreiden van collectebussen. Ik vang gewonde dieren op in samenwerking met het Vogelasiel te Gent. Sinds juni 2015 ben ik ook werkzaam als vrijwilligster in het rusthuis De Notelaer.

Ik hou van een actief leven, nieuwe contacten leggen, grenzen verleggen. Ik ben een echt koffiemadammeke, zoals ze zeggen, steeds in voor een gesprek vergezeld van lekker eten, wijn en véél gezelligheid. Verder hou ik ervan om creatief bezig te zijn in huis: haken, breien, puzzelen, fotograferen, kokkerellen en bakken voor familie en vrienden. Sinds deze zomer heb ik mijn dansschoenen van onder het stof gehaald en dans ik op maandagavond. Eén keer per maand ga ik biljarten en sjoelen met Nick in Gent.

Maar een actieve ziel heeft ook af en toe wat rust nodig! Ik beoefen sinds kort hatha-yoga, dit is een tak van de yoga die bestaat uit een systeem van oefeningen om beheersing te verkrijgen over de geest en vooral het lichaam. Maar bovenal hou ik van humor in mijn leven. Een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd!

Ik ben Ingeborg De Meulemeester, geboren in Kortrijk in 1965. Tijdens mijn jeugd woonde ik in Antwerpen als oudste van drie kinderen.ia Jong KVG (katholieke vereniging voor gehandicapten) kwam ik naar Beveren, waar ik me sinds mijn 15de inzette voor mensen met een beperking. Het werd een passie en mijn droom om me voor deze groep van mensen in te zetten. Ik werd sociaal verpleegkundige en kon van mijn hobby mijn beroep maken. Ik werkte 23 jaar in het dagcentrum, tehuis niet werkenden en beschermd wonen De Bron te Beveren waar ik de sociale- en de medische dienst onder mijn vleugels had.

Maar de zangkriebels bleven kriebelen. Ik leerde Acantus kennen en vond het zalig om naar jullie te luisteren. De polyfone muziek is heerlijk en jullie brengen dit zo mooi! De drang om terug te zingen was niet te onderdrukken. Ik nam me vorig jaar (na de 11 novemberviering) voor om toch mijn stoute schoenen aan te trekken en te mailen naar Godfried. Oei, op de website stond: “We zoeken leden tot 46 jaar.” en ik was er toen 49.

Toch maar gedaan en ik mocht op auditie komen, best spannend hoor...

Ik wilde dus graag bij jullie zingen omwille van het polyfone repertoire.... Het eerste concert dat ik mee mocht zingen was jazz...

Dank dat jullie me direct opgenomen hebben in jullie grote Acantusfamilie, dat doet echt deugd en geeft nieuwe zangers en zangeressen een heel goed gevoel.

Op vraag van Gerd, me even voor te stellen: Wel ik ben Yvette Pluym en woon in Kieldrecht, echtgenote van Valère, jullie wel bekend van toen hij Acantus dirigeerde tijdens uitvaarten op zaterdagen.
Als oudste van drie en na mijn handelsstudie in de O.-L.-V.-Presentatie, werd ik vrij snel opgeëist om bij te staan in de bakkerszaak van mijn ouders.

Het zakendoen lag me wel, vandaar dat ik jaren actief was als consulente. Mijn moederwens werd gezegend met twee dochters, Catherine en Anneke. Op hun beurt schonken ze mij vier schatten van kleinkinderen: Nina (15), Ruben (12), Elise (10) en Myrthe (9 jaar).

De liefde voor de muziek heb ik aanvankelijk van thuis meegekregen: Vader speelde piano en orgel en was vaak organist in verscheidene kerken in onze omgeving. Moeder heeft mij, met haar genen, haar sopraanstem doorgegeven.

Broer Luc is nog steeds actief als organist in de kerken van Graauw en Nieuw-Namen.  Dank zij de muziek hebben wij in onze familie zeer veel gezelligheid gekend: vader aan de piano, nonkel Jerome speelde viool, terwijl moeder zong.

Ikzelf zong ook heel graag en zo werd ik lid van het Sint-Gregoriuskoor van Kieldrecht o.l.v. Valère.

Door zijn invloed (misschien ken je wel dat liedje van het sopraantje uit het koor!?) stimuleerde hij mij om solozang te gaan volgen. Zo heb ik heel wat jaren de lessen gevolgd aan de academie van Beveren, aanvankelijk bij Emmy Thiron, later bij Mark Van Daele en Ann Engels.

Bij het Sint-Gregoriuskoor zing ik nu reeds 38 jaar, waar ik tijdens uitvaart en andere missen wel eens solo zong.

Samen met Valère hebben wij altijd interesse getoond voor het Sint-Martinuskoor, later Acantus. Slechts weinig concerten zullen ons zijn ontgaan.

Na de “Hemel” van 2014 heb ik auditie aangevraagd bij Godfried en ik werd aanvaard. Bij Acantus heb ik, bij mijn toetreden, mogen ervaren wat een fijne geest er in dit koor heerst. Ik voelde me er onmiddellijk thuis en omringd door vriendelijke en begripvolle mensen (ik denk even terug aan de inbraak van 8 januari).

De verwachtingen staan hoog gespannen. Alle voorbereidingen zijn genomen…

Eindelijk zullen we ze ontmoeten in levende lijve!

Het ontvangstcomité wordt om praktische redenen gesplitst in 2 groepen.

Gerd, Godfried, Ann, Rik, Annemie vormen de voorhoede en sporen richting Zaventem om de Catasons te verwelkomen.

Mieke en Jan VC wachten de groep op aan de jeugdherberg La Pulcinella, in Antwerpen.

De treinen rijden stipt, en we arriveren in Brussels Airport op het moment dat het vliegtuig landt.

De wachttijd stijgt evenredig met onze groeiende nieuwsgierigheid… Een kwartier wordt al vlug een uur… Onze affiche als herkenningsteken, wekt bij menig reiziger interesse… 

Ze landen toch niet in Brussel-Zuid zeker (grapje)...?

Eindelijk, daar zijn ze, een leuke enthousiaste bende. Een dikke knuffel en een blij weerzien tussen Godfried en

Mariona... Een eerste kennismaking: Llorenç, Eulàlia, Anna Maria, Jaume, Dolors, Josefina, Juan,… overrompelend…

Het ijs is vlug gebroken en enthousiast stappen we naar de bus.

Ondertussen genieten Mieke en Jan, van één (?) glaasje wijn op een zonovergoten Antwerps terrasje… Waar blijven ze toch…? Nu zouden ze toch moeten gaan komen… Een beetje beneveld zien ze een lege bus van Lauwers passeren, zonder er verder bij stil te staan dat het wel de bus van de Catalanen kan zijn… Gsm, sms-jes, Facebook, Twitter ten spijt, het paar is tóch nog verrast ons te zien.

Na een lichte lunch staan twee gidsen paraat om de enthousiaste groep kennis te laten maken met de highlights van Antwerpen. Al vlug wordt duidelijk dat de ‘jongere’ koorleden kiezen voor de Engelstalige gids. De iets ouderen sluiten aan bij de Franssprekende gids. De kathedraal, Corolus Boromeus, de Grote Markt met Brabo en de Schelde maken indruk…

‘Wat een aangename, toffe, geïnteresseerde groep! Is er volgend jaar een plaatsje vrij om mee te reizen naar Barcelona?’ (reactie van de gids Leo)Na een snelle, verfrissende douche trekt de groep richting Beveren. De temperatuur is zuiders en zwoel. Groot is de verwondering van de Catalanen… ‘en ik kocht speciaal een regenjas voor het bezoek aan België’!(Xavier)

De ontvangst in het prachtige, zonovergoten Cortewalle is top!

Onze A- en B-leden zijn talrijk aanwezig. Annemie verwelkomt de Coral Catasons in het Engels en schepenen Raf Van Roeyen en Ingeborg De Meulemeester vertegenwoordigen de gemeente. ‘Buenas noches, bienvenidos a Cortewalle’, de Catalanen gaan uit de bol.

Anna-Maria en Jaume stellen Coral Catasons kort voor.

Onder leiding van Mariona zingt het koor een Catalaans lied en Acantus valt in bij ‘Signore delle cime’.  Heerlijk ontroerend…

De drankjes tijdens de receptie maken de tongen los. De taalbarrière vormt geen enkel probleem, Engels, Frans, Spaans en gebarentaal worden gehanteerd om de eerste onderlinge contacten te leggen. Na de groepsfoto trekken we voor een verbroederingsavond richting ‘Boerenpoort’.

De kapel en de tafelversiering maken indruk op onze Catalaanse vrienden.

De sfeer zit er onmiddellijk in, gezellige drukte, geroezemoes alom... De Belgische bieren zijn in trek en maken de tongen nog losser. De BBQ, het groenten- en dessertenbuffet smaken overheerlijk. Met dank aan alle cateraars, super, lekker en gezond…

De geplande, gezamenlijke repetitie is korter dan voorzien. De reis en de goed gevulde dag begint zijn tol te eisen.

We nemen afscheid van onze vrienden met een ‘tot morgenvroeg voor een bezoek aan Brussel

Een warme mooie zomerdag…

Afspraak met enkele sympathieke mannen van ons koor in het station van Beveren. Iedereen op tijd, zelfs de trein! Bij de eerste stop kwam Marina ons vergezellen, zo spoorden we gezamenlijk naar Brussel om het Europees Parlement te bezoeken. Onze eindbestemming, het nieuwe station Luxemburg, was perfect gelegen in de Europese wijk. Een ondergronds station en eens boven moesten we slechts 3 minuutjes wandelen op een mooi en modern plein om het parlement te bereiken.

Zo konden wij de komst van het Catalaans koor reeds aankondigen aan de balie.

Eens binnen ontpopten onze Catalanen zich als ware fotografen bij de bonte verzameling van alle vlaggen van de Europese lidstaten. En dan het hoogtepunt: het bezoek aan het Europees halfrond. Daar kregen de Catalanen een uitvoerige uitleg van een “Spaanse, jonge furie”. Wat er gezegd werd, kunnen we niet navertellen, want het Catalaanse Spaans was Chinees voor ons, ondanks de brede en grootse gebaren en indrukwekkend armgezwaai van de gids. Enkele items zorgden na een tijdje voor een pittige discussie met enkele van onze Catalanen.

Het mini-concertje van hen in deze toch wel imposante ruimte zorgde voor een fijne afsluiter van dit bezoek.

De groep zette de dag verder met een bezoek aan de Grote Markt. Hoewel wij ook de bedoeling hadden om hen daar te vergezellen, is dit ons niet gelukt. Wij passeerden een tof terrasje waaraan we niet konden weerstaan…

Van horen zeggen kwamen we achteraf te weten dat verschillende koorleden zich in de Brusselse binnenstad tegoed hadden gedaan aan een portie “Belgische” mosselen.

Dit mochten we ’s avonds ook ondervinden: hoewel de waterzooi van vis echt superheerlijk was, bleef er een schotel quasi onaangeroerd. Goed nieuws dus voor de vele helpers, die een ‘potje’ mee naar huis kregen.

Dit mochten we ’s avonds ook ondervinden: hoewel de waterzooi van vis echt superheerlijk was, bleef er een schotel quasi onaangeroerd. Goed nieuws dus voor de vele helpers, die een ‘potje’ mee naar huis kregen.
Dank je wel Lucia en co!

Ons gastkoor repte zich dan naar het gezellige kerkje van Sombeke. Dank zij onze enthousiaste koorleden was de kerk redelijk gevuld voor het eerste concert van “Coral Catasons”.

Als afsluiter van deze zwoele, prachtige dag werden onze gasten nog verwend met een heerlijk ijsje met Melseelse aardbeien.

Ooit vroeg Annemie me, zou jij de verantwoordelijkheid willen nemen om voor de Catalanen te koken? Toch wel even over nadenken, zoeken wat kan en hoe we dat zouden organiseren.

Ok …de keuken van Melsele was me wel bekend en ik hoopte op hulp van al die praktische mensen van het A- en het B-koor. Ik besloot dan maar aan deze kar te trekken.

Dankzij tips van Gerd voor de vis en de groenten op de markt van Beveren, de bereidwillige medewerking van Hans en Wim voor het bakken van vlees en de spontane invulling om tafels te dekken, groenten te snijden, af te wassen en op te ruimen werd het een echt feest.

Een feest waar iedereen aan dezelfde kar trekt en duwt in de goede richting, dan wordt het werk gedaan op wolkjes en krijgen de zolen van je schoenen een extra dikte, zodat je op veren loopt en dan loopt alles wel op wieltjes. Ja, ik overdrijf waarschijnlijk en toch. Niets is zo fijn als samenwerken, je maakt vrienden, je geniet van elkaars talenten en je leert nog van elkaar ook…..wat wil je nog meer.

En hoeveel wortelen moeten er zo geschraapt worden?		Ja zeg, ik ben bezig met die paprika’s. Ik zal al water opzetten voor die spirelli		De tomaten en de sla zijn top!		Wel een rustig werkje, dat knippen van zongedroogde tomaatjes		De pasta, tomaatjes en ruccola mengen we wel met onze handen. En is het wel goed op smaak gebracht?		Het resultaat mag gezien worden, niet?

Ziet er goed uit! Da’s wel prima werk!	Hans en Wim bakken het bruin	De desserten verdwenen als sneeuw voor de zon

En op vrijdag kwamen de Catalanen naar Hamme in zaal de Zouaaf. Een heerlijk zaaltje, met een prachtige keuken en weer was het genieten van al dat samenwerken!

1400 gr visfilet (lotte, zalm, tongfilets, zeewolf of andere vaste vis in aanbieding)
125 g garnalen
eventueel 1 kg mosselen (seizoen)
5 el bloem/5 el boter
50 cl visfond (je kan gebruik maken van bouillonblokjes of de visfond zelf maken)
p/z, citroensap (naar eigen smaak)
room ¼ l, een geut droge witte wijn naar eigen smaak
2 kg aardappelen
wit van prei 4/5, ui 4, witte selder , wortelen 1 kg

1. Reinig de groenten
2. Snij de selder, prei en wortel in julienne en snipper de ui
3. Stoof de ui, wortel en selder aan in wat boter en voeg na drie minuten de prei toe
4. Laat nog eens drie minuten stoven
5. Laat nog eens drie minuten stoven
6. Stoom of blancheer de blokjes vis in de visbouillon. Gebruik de visbouillon om de saus te maken
   
7. Kook de aardappelen gaar
8. Breng de vis in een grote schaal en bedek de vis met de fijngesneden groenten
9. Meng bloem met boter en voeg deze roux bij de bouillon. Breng de bouillon op smaak met peper en zout, witte wijn en het citroensap (naar smaak).(Bouillon moet nog voldoende vloeibaar zijn)
10. Giet deze bouillon over de vis en de groenten en werk af met mosselen, aardappelen, peterselie en garnaaltjes

Smakelijk

Onder een nog maar eens een stralende zon werden Gerd, Mieke, Trees en ikzelf stipt (een te appreciëren constante gedurende het ganse verblijf van het Catalaanse koor in België) om 9.15 uur door de bus met Catasons en dito daughters opgepikt aan de E17-oprit in Haasdonk.

Tijdens de rit probeerde ik uit te leggen waarom deze dag het hoogtepunt van het verblijf van het koor in Vlaanderen zou worden.

1. ’s Avonds hun belangrijkste optreden in de Sint-Martinuskerk in Beveren.

2. Bezoek aan Gent met als argument dat het hier niet alleen gaat om mijn geboortestad, maar ook om die van Keizer Karel V.

Het eerste argument werd beaamd, voor het eerste deel van het tweede argument kon ook enig – om niet te zeggen veel (terecht) – begrip worden opgebracht. Het laatste deel was evenwel een miskleun. Catalanen en Spaanse heersers, het is en blijft een combinatie die moeilijk te rijmen/lijmen valt (zoals recent nog maar eens electoraal bewezen). Het zou trouwens niet de enige keer zijn in de loop van de dag (en van het hele verblijf) dat ons duidelijk werd gemaakt dat tussen Catalunya en España een wereld van verschil gaapt. Waar hebben we dat nog gehoord …?

Maar goed, het foutje werd met de mantel der koorliefde toegedekt en binnen de kortste keren loodste de uitstekende en begripvolle chauffeur ons allen tot in het hart van Gent. Voorwaar een prestatie in een stad waar langs alle kanten werken worden uitgevoerd en waar men zich momenteel oeverloos kan vast rijden in een wirwar van éénrichtingsstraten en andere omleidingen.

Drie Spaanssprekende gidsen stonden ons op te wachten onder wie een rasechte Spaanse (maar toch al 40 jaar in België). Wijselijk heb ik er ongemerkt voor gezorgd te kunnen aansluiten bij de oudste (en rustigste) van de twee Belgische gidsen. Op die manier was het mogelijk toch het overgrote deel van de Spaanse uitleg te begrijpen!

Naar ik heb begrepen werden door de gidsen verschillende parcours gevolgd en dus verschillende accenten gelegd. Gestart werd in ieder geval aan de Sint-Jakobskerk, een leuke plek om met Spanjaarden een wandeling door Gent te beginnen. Wie een beetje zoekt, vindt op de gevel van de kerk de afbeelding van een schelp terug: Gent ligt inderdaad langs de “camino del peregrino”, de bedevaartsweg naar Santiago (Sint-Jakobus) de Compostella (weliswaar in Galicië, maar toch gesmaakt door de Catalanen).

Op de Vrijdagmarkt (waar ook op zaterdag een beetje markt gehouden wordt) werd het nodige ingeslagen om de wandeling met goed gevolg te kunnen doorstaan: fruit, water, … En zo ging het verder: Dulle Griet , een stukje Patershol, Huis van Alijn en Kraanlei, Gravensteen, Dreupelkot, oude Vismijn, Vleeshuis (waar de Gandahammen – gelukkig niet de “jamon iberico” – aan het plafond hangen te bengelen), Graslei, de vernieuwde Korenmarkt, de Sint-Niklaaskerk, de controversiële “Schaapstal” (waar een schuchtere poging om een miniconcertje te geven op niets uitdraaide omwille van het feit dat de 3 groepen er niet gelijktijdig passeerden), de Sint-Baafskathedraal (tijdelijk zonder “Lam Gods”), het stadhuis en uiteindelijk, na een uur of twee, opnieuw de Vrijdagmarkt (met mijn excuses voor het overslaan van nog enkele andere bezienswaardigheden).

Tussen 12 en 2 kon Catasons weer aan zijn lot worden overgelaten om op eigen houtje de Gentse binnenstad verder te verkennen. Een formule die bijzonder werd gesmaakt door het koor (net als in Brussel, naar ik heb begrepen) omdat ze ruimte liet voor gepersonaliseerde initiatieven gaande van een gezellig terrasje met lokaal of meer internationaal natje en/of droogje, een verdere ontdekking van de binnenstad, wat shopping in de Gentse Veld- of andere straten, een museum, een tochtje op Lieve en Leie, ….

Ondertussen konden de Acantusbegeleiders gezellig onder elkaar tafelen (eventjes verstoord door een bijzonder kortstondige, lokale, intense, niet door Frank de Boosere of Sabine Hagedoorn voorspelde, verkwikkende regenbui), grasduinen in hun gemeenschappelijk (koor)verleden en de toekomst van het koor verder uitstippelen.

Stipt om 16 uur werd de terugtocht naar Beveren ingezet. Eigenaardig maar waar, op de vooravond van hun verblijf in onze gemeente zagen de leden van Catasons voor het eerst de Sint-Martinuskerk van heel nabij en waren duidelijk onder de indruk van het prachtig gerestaureerde gebouw!

De voorlopige eindbestemming van de busreis lag echter voor de tweede maal in OC de Boerenpoort in Melsele waar “Traiteur Tony en Ann”, met de nodige steun van Lucia en haar team, de zangers eens te meer verraste met een copieuze maar (zoals het vlak voor een optreden betaamt) licht verteerbare maaltijd.

Om 19.15 uur tekende Catasons present in de Sint-Martinuskerk, klaar voor het inzingen ter voorbereiding van het gemeenschappelijk concert met Acantus. Ondertussen beleefde Acantus zelf een primeur: inzingen in de inkomhal van het gemeentehuis (met dank aan Ingeborg en, wie weet, het begin van een nieuwe traditie).

Het orgelpunt van de dag was uiteraard het gemeenschappelijk optreden van Catasons en Acantus met een stukje Catasons (fragmenten uit “100 years of Broadway”), een stukje Acantus (werken van Myskinis, Duruflé, Bikkembergs, Nees) en een gezamenlijk stukje Catasons + Acantus met een wiegelied om letterlijk en figuurlijk bij weg te dromen (Canco de Bres per una Princesa Nigra) en, u gelooft het of niet, het “Lied van mijn Land” (dat me telkens opnieuw de keel dichtsnoert).

De dag werd afgesloten met een ietwat duistere receptie op de koer van de Broederschool, het (althans voor Catasons) afscheid van Beveren en de terugreis naar jeugdherberg Pulcinella in Antwerpen waar Morpheus zich over alle Catalaanse koorleden kon ontfermen ter voorbereiding van een laatste zon(nige)dag in Vlaanderen en de terugkeer naar Sabadell ….

Adéu, bon viatge, fins l’ani vinent (tot ziens, goede reis en tot volgend jaar)!

Die dag luisterden wij, (samengeperst op het hoogzaal) met onze Catalaanse broeders en zusters, de mis op in de prachtige Sint-Pauluskerk.

Na de viering wandelden we met z'n allen via de kortste en door schaars geklede dames bevolkte weg naar het MAS, waar we nog enkele nummers ten beste gaven.

Onder de toehoorders bevond zich Thomas Van der Veken, die misschien wel 'n concert(reeks) op Canvas voor ons kan fixen.

Hierna ging het verder naar De Burgerij, waar Annemie en Godfried hun zegje deden, geschenken werden uitgewisseld, we -na lang wachten, ten gevolge van 'vliegende borden' in de keuken- toch nog wat voorgeschoteld kregen, maar ons maal naar binnen moesten schrokken, vermits de Catalanen tijdig dienden terug te keren naar hun thuisbasis.

Na het uitwuiven, stoven we weg naar De Boerenpoort, waar ons nog heel wat (op)ruimwerk wachtte.

Gelukkig beschikten wij over nogal wat handen, wat het werk heel wat lichter maakte...

We keerden dan ook na 'n intense 4-daagse moe maar voldaan huiswaarts, en hadden van onze Spaanse vrienden iets geleerd, nl. 'allways sing with a big smile on your face'...'

Hiernaast zie je een foto van de toetsen op een piano.
Je zult je afvragen: "Wat valt dáár nou voor wiskunde aan te beleven?". Nou, genoeg!!

Die toetsen lijken op een heel regelmatige manier naast elkaar te liggen. Maar als je wat preciezer kijkt dan zie je bijvoorbeeld dat de witte toetsen aan de achterkant niet allemaal even breed zijn! En ook liggen de voorkanten van de zwarte toetsen niet precies tussen twee witten in.

Een octaaf (dat is het patroon van zwart-wit dat zich herhaalt), ziet er uit als hiernaast.
Stel dat alle witten aan de achterkant breedte w hebben en aan de voorkant breedte W. Stel verder dat alle zwarten breedte z hebben. <br>

Dan zie je dat voor het linkerdeel moet gelden 3w + 2z = 3W En voor het rechterdeel moet gel-den: 4w + 3z = 4W .

Maar als je dat stelsel van twee vergelijkingen oplost geeft de eerste vergelijking
w + 2/3z = W, en dan geeft de tweede, als je die W substitueert:
4w + 3z = 4(w + 2/3z) Þ 4w + 3z = 4w + 8/3z Þ z = 0
Dat kan natuurlijk niet; zwarte toetsen met breedte nul!!

Omdat pianisten graag de totale breedte W van de witte toetsen constant willen hebben (zodat hun vingers tussen twee witte tonen die even ver van elkaar afliggen een even grote sprong moeten maken), en omdat fabrikanten graag alle zwarte toetsen even breed willen hebben zul je dus de breedte van de witte toetsen aan de achterkant moeten laten verschillen. De zwarte toetsen liggen dan alleen niet even ver van elkaar!

Laten we die breedtes c, d, e, f, g, a en b noemen (naar de namen van de toetsen) zoals hiernaast. Dan hebben we het volgende probleem:

Een hele simpele oplossing is d = g = a = W - z en b = c = e = f = W - 1/2z zoals je bij het toetsenbord hierboven ziet.

De zwarten liggen dan met hun voorkant precies midden tussen twee witten in. In praktijk kom je dit toetsenbord niet tegen (in sommige cartoons hebben ze wel eens zulke piano's).

De toetsen schelen dan in breedte aan de achterklant 1/2z . Je kunt er natuurlijk ook voor kiezen om alle achterkanten gelijk te hebben op ééntje na.

Bijvoorbeeld a=b=c=e=f=g=x en d=y
Dat geeft 2x + y + 2z = 3W en 4x + 3z = 4W.
 De tweede geeft dan x = W - 3/4z en dan geef de eerste dat y = W - 1/2z <br>

x en y schelen in breedte nu 1/4z
 Sommige keyboards, zoals bij-voorbeeld de Roland HP-70 ge-bruiken dit systeem (zie hiernaast).

Als je die ene andere toets in het tweede groepje toetsen kiest, bijv. a = b = c =d=e=f=x en g=y. 
Dan vind je de breedtes aan de achterkant x = W - 2/3z en y = W - z en dat scheelt 1/3z

Het kan nog beter!
 Neem maar c = e = W - 5/8z en a = b = d = f = g = W - 3/4z

Dan is het maximale verschil nog maar 1/8z. Zie het plaatje hiernaast.

Een aantal bestaande piano's gebruikt deze methode.

De beste oplossing is c = d = e = W - 2/3z en f = g = a = b = W - 3/4z Dan is het maximale verschil nog maar 1/12z

Zie het plaatje hiernaast.
 Dit patroon wordt op veel keyboards gebruikt, bijv. de Roland PC-100.
 't Is helemaal mooi "symmetrisch" omdat dat eerste groepje (c, d, e) aan de achterkant allemaal even breed is, en het tweede groepje (f, g, a, b) ook.

Zoals wel meer koorleden, vertrok ik zaterdagochtend met een klein hartje naar Malle. Met 6 op een kamer moeten…, niet goed weten waar we terecht zouden komen…

Maar ik vertrok ook met goesting: zin in het door en door leren van het concert én in het verder leren kennen van de Acantusgroep waartoe ik nu behoor. Ik was goed op tijd gekomen om mijn reistas al op de kamer te kunnen zetten, maar dat zou pas 's middags kunnen, want de kamers waren nog niet definitief toegekend. Toch was mijn onrust over de kamers al gezakt, want het domein maakte een goede indruk op mij. Het was er ruim en zag er vrij nieuw en proper uit. De kamers zouden dus ook wel meevallen, en dat bleek achteraf ook zo.

Nadat het mysterie van de nagalm piano opgelost was - het pedaal aansluiten bleek efficiënter dan de piano isoleren op bundeltjes partituren -, nam Manu de sopranen en tenoren mee in de melodie van ‘Hear my prayer’. Vlak voor de middag voelde ik me al ‘iets’ minder zeker, want ik bleef problemen hebben met de enkele woorden die we van het ‘In Paradisum’ te zingen hadden. Het vinden van de juiste toon zou voor mij moeilijkheid nummer één worden doorheen het weekend.

Daan deed ’s middags een waardevolle suggestie: vermits wij (de tenoren) zo goed bleken in kwart nootjes, zouden we ons kunnen verdiepen in Arabische liederen. ’s Middags zetten de frietjes met stoofvlees de culinaire toon. Zoveel was duidelijk:

Wij zouden hier niet klagen over ’t eten. "Ruim beter dan in Vaalbeek" wisten de anciens.

De namiddag vloog voorbij.

Al had elke partij wel een ‘moeilijker moment’ en een gloriemoment, ik had toch het gevoel dat bij de tenoren, en dan vooral die van de 2e partij waar ik bij hoor, de moeilijkere momenten iets vaker aanwezig waren. Met wisselend geduld loodste Godfried ons erdoor.

Intussen had zo goed als iedereen die bleef overnachten, zich geïnstalleerd en de ruime 6-persoonskamer was goedgekeurd. Ik zou links achter het hoekje boven in het stapelbed slapen.

Maar er was nog een avondprogramma voorzien in de Patio. Dit was een mooie ontspanningsruimte en ook Rik en Mario en af en toe nog een helpende hand waren heel tevreden over de toog. De kritische Acanti vonden de Tongerlo toch beter dan de Westmalle, maar dat er Duvel was, maakte dat wel goed. De tafeltjes nodigden uit tot het vormen van groepjes en dat gebeurde ook. Of het nu daaraan lag, of aan het feit dat er geen piano stond (hoezo, we hadden er toch 2 elektrische bij??), de pogingen van Piet en consoorten om er de Vaalbergse traditie van samen leuke liedjes zingen verder te zetten sloegen niet meteen aan. Ook ikzelf zat in een goed gesprek met Luc en Tim zodat het ‘Singing for joy’ boekje dat Anneleen en ik pas hadden gekregen (tot verontwaardiging van Klaartje die er ook nog geen had), ongebruikt bleef liggen. Het grote voordeel was wellicht dat we allemaal op een redelijk uur naar bed gingen. Nu ja bed…

Iets voor één, was de 6-tenorenkamer klaar voor de nacht. Wie kwam ook alweer met het dwingende voorstel om op dat moment te beginnen brainstormen over het volgende tenorenfeest? Dirk had heel wat ideeën, bij Luc was er het meeste nostalgie en Rik vond nog 2 flesjes rode wijn. Zo werd het dan toch 3 uur voordat we echt in bed lagen. Een paar minuten later begon het nachtconcert. Soms sloten de snurkende stemmen goed bij elkaar aan, maar de disharmonie had toch duidelijk de overhand. Daar waar Chris de kunst verstond om het slaapverwekkende erin te horen, wist ik dat er van slapen voor mij niet veel terecht zou komen!

Wellicht gestimuleerd door de verhalen over de leuke ‘zo andere stemopwarming’van Tin de dag voordien, begon Godfried de zondag met een originele (voor mij toch) stemopwarming waarin het zelfs tot een tonale confrontatie kwam tussen Annemie en Godfried.

Ik hoorde helaas tot diegenen die nog twijfelden aan hun partij. En dat terwijl ik mij tot doel voor dit weekend had gesteld toch zeker alle melodieën goed vast te hebben. Gelukkig hebben het vakmanschap en het geduld van Godfried daar zondag nog verandering in gebracht. Met in acht name van de nodige behoedzaamheid, ging uiteindelijk zelfs het voor mij lastigste stukje uit ‘Hear my prayer’ goed.

Op het einde van de middeleeuwen ontstonden in Antwerpen en Mechelen enkele van de mooiste muziekhandschriften die ooit werden gemaakt. Ze zijn het werk van Petrus Alamire en zijn atelier en bevatten de muziek van de Vlaamse polyfonisten.

De faam van Alamire moet snel gegroeid zijn. Tot zijn klanten behoorden zowel de Fuggers uit Augsburg als een rijke koopman uit Amsterdam. Zijn handschriften bevatten muziek van belangrijke polyfonisten zoals Johannes Ockeghem en Josquin des Prez. Sommige werken zijn nergens anders te vinden dan bij hem.

"Alamire moet vooral een knappe ondernemer geweest zijn", zegt Bart Demuyt, de directeur van de Alamire Foundation. "Voor zijn uitgaven wist hij zowel de beste componisten als de beste verluchters en kopiisten van zijn tijd bij elkaar te brengen. Op zijn atelier werkten wel een twintigtal vaklui. De 51 handschriften die bewaard bleven, vormen slechts een deel van zijn productie. In verscheidene bibliotheken bewaart men fragmenten die duidelijk uit zijn atelier afkomstig zijn."

Alamire was een avontuurlijk man. Als muzikant en kopiist kreeg hij gemakkelijk toegang tot vorstelijke hoven. Daardoor werkte hij af en toe als spion, onder meer voor Hendrik VIII van Engeland. Hij deed ook dienst als koerier voor sommige humanisten. Al klaagde Erasmus erover dat een brief met Alamire wel twee jaar onderweg was.

De polyfone of meerstemmige muziek waar de man zich op toelegde, kwam tot bloei in de middeleeuwen. Het is een complexe muziekvorm waarbij verscheidene stemmen, die meestal elk hun eigen melodie zingen, tot een perfect geheel samensmelten. De missen, motetten en 'chansons' van de polyfonisten spreken zowel tot het hoofd als tot het hart. Ze zijn technisch halsbrekend, maar ook bijzonder expressief.

Hoog niveau

"De Vlaamse polyfonisten hadden in de tijd van Alamire een hoog niveau bereikt", zegt Demuyt. "Zij waren in de muziek wat de Vlaamse primitieven waren in de kunst. Daarom is het zo jammer dat hun werk slechts bij een beperkt publiek bekend is. Dat komt onder meer door het muziekonderwijs, waarin dit erfgoed nauwelijks aandacht krijgt."

Toch werd de jongste jaren vooruitgang geboekt. Het festival Laus Polyphoniae kent een stijgend succes. Het Mechels Koorboek, een meesterwerk van Alamire, werd als Vlaams topstuk erkend. En vooral werden alle handschriften van Alamire, die over heel Europa verspreid raakten, gedigitaliseerd en virtueel verzameld in 15.500 beelden. Zelfs 48 reusachtige koorboeken uit de Vaticaanse bibliotheek mochten voor dit project worden gefotografeerd. Voor de studie en de ontsluiting van deze muziek biedt de digitalisering ongekende mogelijkheden.

Op de tentoonstelling die volgende week opengaat in de Antwerpse kathedraal, zal de bezoeker in beeld en klank de wereld van Alamire kunnen verkennen. De hoofdmoot bestaat uit de zeven Alamire-handschriften die in ons land bewaard bleven: zes uit de Koninklijke Bibliotheek en het Mechels Koorboek uit het Mechelse Stadsarchief. De boeken liggen open op de mooiste verluchte bladzijden.

Maar dankzij de digitalisering krijg je veel meer te zien dan die enkele authentieke bladzijden. In het prachtig gerestaureerde koor van de kathedraal worden foto’s geprojecteerd met illustraties uit alle handschriften van Alamire. Zo ontstaat een veel breder beeld. Bovendien worden tussen de handschriften ook schilderijen van Vlaamse meesters opgehangen die dezelfde thema’s behandelen als de muziek. Zo zie je bijvoorbeeld een ingetogen Maria- voorstelling van Gerard David en een werk van Bernard van Orley. En dankzij een originele beeld- en klankinstallatie kan de bezoeker de muziek uit de handschriften ook beluisteren.

De muziekhandschriften van Alamire werden gemaakt voor de upper class die ze kon betalen. Ze werden als diplomatiek relatiegeschenk gegeven aan vorsten en zelfs aan de paus. Met hun frisse kleuren, uitbundige versieringen en grappige figuurtjes zijn ze nog steeds een lust voor het oog.

Petrus Alamire - Meerstemmigheid in beeld’ is vanaf 19 augustus tot 22 november te zien in de Antwerpse kathedraal

Anneleen Jacob bij de sopranenp>

Gerd met het huwelijk van haar zoon Wim met Lie op 8 september 2015

Trees en Jan met het huwelijk van hun zoon Anton met Segnia op 12 september 2015

bij het overlijden op 18 juli 2015 van Gustaaf Deckers,(schoon)vader van Katrien en Hans

bij het overlijden op 25 juli 2015 van Linda Serverius, (schoon)moeder van Tim en Grietje

bij het overlijden op 19 augustus 2016 van August Vancauwenberghe (schoon)vader van Jan en Trees

	Marja van Kooten	19 september
	Annemie Anné	25 oktober
	Gerd Wenmeekers	26 oktober
	Rik Daghelet	30 oktober
	Bea Claus	20 november
	Wim Tachelet	24 november
	Koen Mols	17 december
	Hugo Daems	24 december
	Wilfried Van de Velde	25 december
	Lieve De Munck	2 januari
	Katrijn De Bock	4 januari
	Tim Bals	6 januari
	Lucia De Cauwer	7 januari
	Jurgen Toune	3 februari
	Paul Ghyssaert	7 februari
	Gerda Mouton	17 februari
	Juanita De Decker	27 februari
	Hugo Thierens	28 februari
	Jan Cerfontaine	1 maart
	Jonas Staut	4 maart
	Luc Geerinckx	8 maart
	Piet De Smet	12 maart
	Katrien Deckers	13 maart
	Kristien Van Bastelaere	15 maart
	Daan Peters	16 maart