Jubileum
Voorwoord

Je bezoekt een speciale editie van het Akantje. Het was dan ook een speciaal jaar. Zeventig jaren Sint Martinuskoor waarvan niet minder dan de helft onder één en dezelfde dirigent. Wie doet ons dat na?

Terecht werden zowel het koor als haar dirigent in 2017 in de bloemetjes gezet. Dat deden we zelf door met het Weihnachtsora-torium een hoogtepunt uit het koorbestaan neer te zetten en dat deed ook deken Lippevelde door zijn dankbaarheid uit te drukken middels een felgesmaakte receptie.

Over beide evenementen wordt in deze jubileumeditie verslag ge-daan. De deken en Mario in een poëtische bui, dankwoorden door Godfried, Bert en Jonas en gezongen dank door de koorleden onder leiding van Wilfried.

Ook een dank werd er door de alten gezongen als aankondiging van hun koorfeest. De tekst ervan vind je ook in dit Akantje.

Laat 2017 nog eens door jullie hoofd spelen. Misschien onder bege-leiding van een streepje Weihnachtsoratorium van onze CD?

Geniet er van.

Piet De Smet
Zeventig jaar zingen

Als je wil zingen, moet je leren ademen, in en uit;

ervaren hoe je stembanden vibreren,

hoe klank opklinkt uit de diepte van je keel,

uit de diepte van je hele menszijn;

je moet je eigen stem vrij leren plaatsen,

door de melodie mee te neuriën, gewoon zomaar

zonder omzien naar schools regeltjes.

stap voor stap zal het zingen

je eigen genezing bewerken,

want zingen helpt je opnieuw gevoel te krijgen

voor de verticale dimensie van je leven.

Het maakt de knellende knopen los

die diep in jou je gevoelsleven verstikken.

Zingen brengt je ziel tot rust.

In het dagelijks leven zingen we nog nauwelijks

en daarmee verliezen we ook het geluksgevoel

wanneer je stem naadloos past bij die van een ander,

wanneer je je aanpast – accordeert –

tot de stemmen aangenaam samenklinken,

omdat we een ‘akkoord’ hebben bereikt.

Dan wordt zingen echt een zegen!

Vrij naar Bernard Besret
Etienne Lippevelde
Dankwoord

Receptie aangeboden door de parochiegemeenschap Sint-Martinus, ter gelegenheid van 70 jaar Acantus – Zaal Olympia, vrijdag 6 oktober 2017

Ik bedank de pastoor-moderator, Etienne, voor zijn warme, dankbare woorden aan het adres van ons koor Acantus…...

70 jaar geleden, nog in het stof van WO II, is het koor ontstaan in, door en voor de parochie Sint-Martinus, en het mat zich vroom de naam van de illustere Romeins-Hongaarse heilige aan. Doch reeds onder het bewind van mijn halve naamgenoot Siegfried, zou blijken dat het Sint-Martinuskoor, later Acantus, niet zou verstarren, laat staan verdorren, tot een louter kerkkoor, waardoor het door de huidige secularisatie en de rationalisatie van kerkgebouwen annex parochies ten dode zou opgeschreven staan.

Niet dus. Het zeventigjarig koor is, ondanks het feit dat de gemiddelde leeftijd voorlopig geen dalende trend vertoont, springlevend. En, hier vandaag aan de orde, nog steeds springlevend in de parochie Sint-Martinus. Ons muzikaal engagement aan de Sint-Martinusparochie heeft wel een evolutie ondergaan, hetgeen op zich al een gezond teken van leven is.

Hoe het er in de eerste decennia aan toe ging, daar kan vanavond alleen erevoorzitter Jonas van getuigen, als zanger van het allereerste uur in 1947.

In de periode onder Willy Snellings, stevig cumuleur als dirigent, titularis-organist én directeur van de muziekacademie, nam het koor een hoge artistieke vlucht, hetgeen zich ook manifesteerde in de opgeluisterde misvieringen. Uitdagende missen en motetten, met een vaak hoge moeilijkheidsgraad voor zowel koor als luisterende gemeenschap, maar weinig interactie met die gemeenschap. Dat had natuurlijk niet alleen met het koor te maken, maar ook met opvattingen over liturgie. Ook ik werd hier mee geconfronteerd. Een onderpastoor (die bestonden toen nog) die me na één van mijn eerste opluisteringen (zoals dat toen nog heette) zei dat het onder Snellings toch allemaal wat grootser was. En gregoriaans, nee, dat moet ge toch niet meer zingen. Of vanuit het koor: “Als er een koor is moet het volk toch niet zingen”. Een opinie die nog niet overal uitgeroeid is. “Al die psalmen”, zoals alle kerkliederen toen nog door de mangel werden gemaald. En als kersverse laureaat van het Lemmensinstituut, verzette ik mij, en dat voor flink wat jaren, tegen de toen in mijn ogen en oren platgezongen schlagers als ‘Den Alleluia’ en ‘Den Ave Verum’.

Het tij is intussen gekeerd. En het mag gezegd, dat er in de parochie Sint-Martinus tot op vandaag, veel bereidheid is geweest langs alle zijden.

Onder deken Verwilst, en later ook bij Arsène Lippens, maakten we van de kerkgemeenschap stilaan een zingende gemeenschap. Op regelmatige basis mocht ik in de weekendmissen (dat waren er toen nog 7, twee op zaterdag en 5 op zondag) liederen uit Zingt Jubilate, versie 1977, aanleren. Er kwamen zangleiders die het volk op sleeptouw namen. Ook onze Jonas was dirigent van het eerste uur, ook oud-koorlid Gaby Van Moer, en verder zuster Krista en Wilfried Dalving.

Stilaan groeide ook op de hoogdagen een wisselwerking tussen koorzang en volkszang. En het volk ging mee, geleidelijk, want ze waren gewoon geweest van in de mis te zitten luisteren. ‘Mis horen’, heb ik thuis nog horen zeggen.

Vooraan stond de priester met de rug naar de gelovigen in een vreemde taal 'zijn gebeden' te prevelen. Sommige kerkgangers baden ondertussen hun rozenkrans en trokken zich weinig aan van wat daar vooraan gebeurde. De meest betrokkenen , die de mis kwamen 'horen', volgden mee in hun missaal. De interactie tussen priester en gelovigen beperkte zich tot 'Dominus vobiscum' en 'Et cum spiritu tuo', tot het meezingen van bepaalde Latijnse gezangen, tot bij momenten het opstaan, knielen en het hoofd buigen. Dat vond ik zelf altijd het leukste, die strikt geregisseerde choreografie met de stoelen, met als muzikaal toemaatje het tegen elkaar tikken van de stoelpoten.

Het geheel was toen toch in de eerste plaats een zaak van 'ik en Onz’ Heer' en heel weinig een 'gemeenschappelijk gebeuren'.

Maar dit laatste is toch al lang geleden, en… vandaag is het anders.

Met de komst van ‘de nieuwe deken’ Etienne, in 2004, kreeg de liturgie in de Sint-Martinuskerk nieuwe impulsen. Creatief, inventief, spiritueel, kunstzinnig-artistiek, geëngageerd enerzijds en appellerend anderzijds, confronterend, een tikje rebels misschien zoals zijn grote voorbeeld “die man uit Nazareth”, maar ook, net als die man, met de voeten op en vooral in de wereld.

Ook voor mij was het nieuw, en ja, eerlijk, een openbaring.

Etienne en ik besteedden vaak uren (afgerond meestal 3 per consult) aan de voorbereiding van een hoogdag. Het dient gezegd dat de eerste helft van die sessies vaak badinerend ging over de dingen des levens, des kerks, des mensen, niet gespeend, integendeel, van een stevige scheut humor. Niemand kan vatten hoeveel plezier wij daar vaak hadden op die dekenij. Maar dan draaiden we de knop om. We legden elkaars kaarten op tafel. Ik mocht zelfs mijn zeg doen over teksten van schuldbeden, voorbeden enz. Liedkeuzes en woordkeuzes werden kritisch besproken, aanvaard of van tafel geveegd. We gingen diep, er was al gauw een wederzijds vertrouwen en respect, tot op de dag van heden. Omdat Etienne er intussen bijna helemaal alleen voor staat voor alle parochies in Beveren inclusief Zwijdrecht en Burcht, behoren die roemruchte sessies helaas tot het verleden. We missen ze allebei.

Zo mochten wij met het koor deelnemen, getuige zijn van, en meewerken aan, prachtige liturgische pareltjes. Op kop blijven voor mij de diensten van de Goede Week en de Paaswake, maar elke hoogdag krijgt zijn eigen specifieke touch, telkens weer met een nieuwe, originele invalshoek.

Magnificat. Mijn hart zingt voor en met dit koor. Ik prijs mij zalig. Maar omdat zaligprijzingen en -verklaringen meer iets zijn voor priesters als Poppe en collega’s, hou ik het liever bij… gelukkig zijn.

Vandaag prijs ik mij nog altijd gelukkig te kunnen meewerken aan die Sint-Martinusparochie, in casu de muzikale invulling met het koor.

Ik prijs mij gelukkig dat ik onder impuls van Etienne al vele jaren schitterende zangavonden heb mogen geven met de onvolprezen liederen uit Zingt Jubilate, en zo te kunnen bijdragen aan een zingende gemeenschap in de liturgie.

Ik prijs mij gelukkig, samen met het koor, altijd al te hebben mogen werken met een professionele organist.

Ik prijs mij gelukkig, samen met het koor, dat de liturgie in onze parochie geëvolueerd is tot viering, tot bewust samenzijn in woorden, symbolen, gedachten, gebed en muziek.

De mis van Damijan Močnik heeft ons koor misschien terug een beetje dichter bij Sint-Martinus gebracht, alsof we onder zijn zegen mogen zingen.

70 jaar voor het koor, 35 jaar voor mezelf, was het een zegen te mogen zingen en musiceren in de Sint-Martinuskerk en voor en met de gemeenschap.

In naam van de voorzitter, het bestuur, de koorleden, en mezelf, ben ik de parochie bijzonder dankbaar voor het kunnen delen van al dit moois. Dankbaar zijn we in het bijzonder voor vanavond, voor dit gebaar vanwege de gemeenschap, en toch vooral vanwege leidsman Etienne, voor deze fijne ontvangst, deze overheerlijke receptie.

En als ik in mijn woordje de bak van de clichés heb trachten te vermijden, dan hier toch één om te besluiten, maar wel gemeend: ad multos annos. En hartelijk dank.

Godfried Van de Vyvere, 6 oktober 2017
Godfried 35 jaar dirigent

Beste vrienden,

De meeste sprookjes beginnen met: er was eens …. Er was eens een land in een gordel van stromen geprangd, met een volk dat woestijnen in tuinen omschiep. ..

In dat Waasland was 35 jaar geleden in een dorp, genaamd Beveren, een Sint-Martinuskoor dat haar 35-jarig jubileum vierde met als toenmalig voorzitter onze huidige erevoorzitter Jonas Staut. We spreken over 1982.

Het Sint-Martinuskoor kreeg van de Gemeente Beveren de vraag om, samen met 7 andere Beverse koren, mee te werken aan de Guldensporenviering in Verrebroek op 18 juni 1982. De toenmalige dirigent, Willy Snellings , zag dat niet zo zitten, maar het overgrote deel van het bestuur en het koor wel, en dus werd er gezocht naar een nieuwe (gelegenheids)dirigent. De vraag werd gesteld aan de directeur van het Lemmensinstituut, die onmiddellijk een bericht op het inlichtingenbord plaatste. Een pas afgestudeerde student las dat bericht en solliciteerde prompt voor de functie. Er volgde een gesprek met het bestuur de (gelegenheids)dirigent werd op proef aangenomen.

En zo geschiedde: met ongeveer 35 zangers startte de 22-jarige dirigent. Volgende vier koorleden waren er toen reeds bij: Hugo Daems, Chris Herremans en Nicole De Laet, Juanita De Decker en Gerd Wenmeekers.

Op dat moment had het koor dus 2 dirigenten, met 2 repetities per week: op donderdag in het Gildenhuis en op vrijdag in de Broederschool. De samenwerking met Godfried verliep zo vlot dat hij vanaf september 1982 definitief de nieuwe dirigent werd.

Het eerste doel van het koor was het opluisteren van missen; op kerkelijke feestdagen in onze thuisbasis: de Sint-Martinuskerk. Maar ook radiomissen, TV-missen in Brussel, artiestenmissen in de Carolus Borromeuskerk in Antwerpen, Scheldewijdingen in Doel … Het stond allemaal op ons programma.

De nieuwe dirigent ontpopte zich tot een creatieve duizendpoot. In 1983 introduceerde Godfried voor het eerst een koorzondag. Sindsdien is dit eigenlijk een jaarlijkse gewoonte. In datzelfde jaar werden de eerste kerstconcerten geprogrammeerd, de lange traditie van kerstconcerten loopt tot op heden, want in december voeren we het Weihnachtsoratorium van Bach uit.

Andere concerten met gerenommeerde orkesten en solisten stonden ook op het programma: denken we maar aan de Kroningsmis en het Requiem van Mozart. Het Requiem van Duruflé en van Fauré.

Daarnaast werden andere stijlgenres niet gemeden: aperitiefconcerten, jazzconcerten, Europese volksmuziek met recent de samenwerking met Ishtar. We kijken al uit naar nieuwe dergelijke initiatieven.

De koortornooien startten in 1985 met een eerste prijs bij het koortreffen in Tongerlo, daarna gingen we naar Valmeer, Lommel en Raeren. Hoogtepunten waren zeker ook de deelnames aan de wedstrijden ‘Koor van het jaar’ in 2002 en 2011.

1988 was een bijzonder jaar! 2018 wordt een bijzonder jaar. Het eerste San-Martinootje zag het levenslicht in 1988, om de 3 maanden verscheen een nummer, in 2005 werd het koortijdschrift omgedoopt tot Akantje. In ieder nummer schreef Godfried een artikel met vanaf 1994 de vaste rubriek “Wat was en wat komt”. 2018 wordt voor het tijdschrift dus een bijzonder jaar!

In 1988 startten we ook met de jaarlijkse koorweekends. Eerst twee edities in Schoten, daarna vooral in Drongen en Vaalbeek. Ieder koorweekeind is niet alleen een intensief repetitiemoment, maar het is telkens ook weer een moment om elkaar beter te leren kennen, om weer meer een deel van de koorfamilie te worden.

Ook onze jaarlijkse Hemel op de Beverse Feesten is begonnen in 1988! Met als grote bezieler Wilfried Van de Velde, als Sint-Pieter. Vanaf 1994 kon hij Godfried overtuigen om jaarlijks ons aperitiefconcert op de Markt te organiseren. Zo vieren we dus volgend jaar ook onze 30ste Hemel.

Vanaf 1989 begon het koor – onder impuls van onze dirigent - over de grenzen heen te kijken: eerst een weekend in Parijs met de uitvoering van de mis van Flor Peeters in de Notre-Dame, in september ontving het Sint-Martinuskoor het Chor Akademicki uit Polen. In 1990, één jaar na de val van de Muur, was ons koor te gast in Lublin (Polen).

Bijna jaarlijks was er ofwel een koorweek in het buitenland ofwel ontvingen we een buitenlands koor: na Lublin bezochten we Budapest, daarna Hillerød in Denemarken, Praag, Verona We bezochten Canterbury, Reims, Bled, Assisi en Rome, Verona, Barcelona, Manchester … Overal legden we nieuwe contacten, bouwden we aan nieuwe vriendschappen.

In 1997, exact 20 jaar geleden, kregen we de gemeentelijke waardering via de Gemeentelijke Culturele Raad met de onderscheiding CULTUURBOOM.

Godfried, we hebben zoveel aan jou te danken. Door jouw inzet en gedrevenheid naar kwaliteit, je keuze van de muziek, de programmatie van de concerten, je bevlogen woorden, je motivatie heb je van ons allen, zowel individueel als als groep, gemaakt wie we zijn, tot wat we zijn: een groep mannen en vrouwen verenigd in de liefde voor en het zingen van mooie muziek.

We kunnen alleen maar hopen, dat we deze fijne samenwerking nog lang mogen voortzetten!

Hugo Thierens
Beste jubilarissen

Ons koor Acantus met zijn dirigent Godfried viert zijn bloedkoralen jubileum, in de volksmond een platinaviering. Het koor 70 jaar levendig en Godfried 35 jaar koorleven in Vlaanderen en ver daarbuiten.

Voor velen, en in het bijzonder voor mij, was het koor een belangrijk stuk van ons leven. En vooral de laatste 35 jaar o.l.v. Godfried. Hij heeft een spoor getrokken dat wij allen graag volgden. En het treintje liep moeiteloos onder impuls van een hardwerkend bestuur. Mooie concerten en buitenlandse uitwisselingen zaten in de eersteklas wagon. En de trein zat vol vriendschappen die daardoor tot stand kwamen, tot ver over de grenzen heen.

Ikzelf ben al uitgestapt in een landelijk stationnetje en kijk de wegrijdende trein nog na in de hoop dat de volgende halte nog zeer ver weg ligt. Iedereen hangt uit het raampje en wuift naar de achterblijvers. En wij wuiven enthousiast terug en wensen jullie nog vele gelukkige momenten op uw koorreis. Nog een hartelijk proficiat.

Bert Mendonck
Jonas bedankt

Beste Godfried,

35 Jaar geleden, in 1982, kwam je bij ons koor als dirigent, om ons te helpen bij het aanleren van Vlaamse liederen voor de 11 juliviering van de gemeente Groot-Beveren. Hoe is dat destijds inj zijn werk gegaan? Hier volgt het relaas.

Dirigent Willy Snellings wilde niet ingaan op de vraag van de gemeente om mee te zingen met alle Beverse koren om de 11 juliviering op te luisteren in de kerk van Verrebroek. Waarom wilde hij niet meewerken? Geen tijd, klonk het kort. We waren op dat moment aan het repeteren voor een concert dat we zouden uitvoeren op vraag van de Piet Stautkring, drie stukken van Henk Badings.

Enkele leden van het bestuur gingen dan maar op zoek naar een andere dirigent. Jef Londoz nam contact met het Lemmensinstituut (Leuven) en na een overleg tijdens een bestuursvergadering kwamen het bestuur en Godfried tot een overeenkomst.

Twee dirigenten voor één koor, dat zou niet lang goed gaan. Als voorzitter ben ik dan naar Willy Snellings gegaan, hij woonde toen in Gent. De dirigent stelde voor een vergadering te beleggen met de koorleden; op die vergadering zouden de koorleden dan hun stem kunnen uitbrengen, de koorleden zouden dus beslissen met welke dirigent ze wilden verder werken. Maar Willy Snellings is niet komen opdagen, het pleit was dus vanzelf beslecht. Godfried was onze nieuwe dirigent. Er haakten wel wat koorleden af, maar al vlug kwamen er ook nieuwe koorleden bij.

Onze jonge, pas afgestuurde master in de muziek moest zijn legerdienst nog doen. Zo werkten we een tijdje onder leiding van Johan Van Bouwelen.

Welke weg we onder leiding van Godfried afgelegd hebben, heeft Hugo uiteengezet.

Ik kijk met dankbaarheid terug op 70 jaar Acantus, op 35 jaar samenwerking met Godfried.

Erevoorzitter Jonas
De koordirigent

Iedere week gaat hij vol van ambitie

En vol goede moed naar de koorrepetitie

Hij wordt soms geprezen, maar vaker miskend

Die moedige held, de koordirigent!



Stipt om acht uur staat hij dan weer startklaar

En wil gaan beginnen, nou, vergeet dat dus maar!

Dat kan helaas niet tot zijn grote verdriet:

Want het halve koor dat is er nog niet.



De koordirigent wordt een beetje zwartgallig

Maar na een kwartier is het koor toch voltallig

En na deze lastige startproblemen

Kan het zingen ten slotte een aanvang nemen.



Als eerste zijn daar de stemoefeningen

edoeld om wat beter te kunnen zingen

Doch helaas door veel koorleden danig betreurd

En waarover dus flink en fervent wordt gezeurd.



Maar daarna start toch werkelijk de koorrepetitie

En wel met een gloednieuwe koorcompositie

Die de maestro met de diverse dames en heren

Met vuur (dus con brio) in wil gaan studeren.



De koordirigent schreeuwt: “Piano! Piano!”

En: “Diminuendo!, Crescendo! Allegro!”

Maar de dames en heren die geven niet thuis

Want ze lezen geen noot, zo groot als een huis.



En al weet men van de noten dus veelal geen zier

Men zit met zijn neus toch diep in het papier

En ziet al te vaak tot diens bitter verdriet

De zwaaiende dirigent zelden of niet.



Maar is dan om tien uur het zingen gedaan

Ziet men de koristen naar buiten toe gaan

Tevreden en vrolijk gaat men weer naar huis

En vergeet weer de noten, de mol of het kruis



Maar ook volgende week gaat hij weer met ambitie

En vol goede moed naar de koorrepetitie

Slechts zelden geprezen en veel vaker miskend

Die moedige held, de koordirigent!



Hans Erkamp

Mario Fierens
35 jaar Godfried

Ter gelegenheid van 35 jaar Godfried als dirigent-koorleider van Acantus.

Op de wijze van “Laat ons een bloem”


Dit is een lied van Acantus voor Godfried

Omdat we hem vieren voor zeven maal vijf

Dit is een lied zonder heel veel pretentie

Maar recht uit het hart ja dat staat buiten kijf.


Voor zo een man gaan we echt tot het gaatje

Voor zoveel inzet en zoveel talent

Hij gaf ons muziek en cultuur op een blaadje

Met hem werd het koor een uitmuntende band.


Met missen van Mocnik, De Boeck of van Peeters

Concerten van Mozart, Vivaldi of Bach

Het koor klonk zo heerlijk als hij dirigeerde

Met heel veel beleving maar ook met gezag.


Voor zo een man ….


We trokken met hem door Europa al zingend

Van Polen tot Rome, Parijs, ga maar door

En laatst nog Manchester en ook Barcelona

Met hem werd Acantus het reizende koor.


Voor zo een man ….


En zo willen wij verder evolueren

Tot vreugd van onszelf en een talrijk publiek

Het is een genot met hem te musiceren

Het biedt ons de meerwaarde van de muziek.


Voor zo een man ….

Wilfried Van de Velde
Een schitterend jubileumjaar

Wat was 2017 een schitterend jubileumjaar!

‘Singet, springet, jubilieret, triumphieret’: woorden uit de Bachcantate BWV 36. Van zingen en jubileren, daar kent ons koor wat van. (Springen zal bij sommigen al wat minder gaan.) De grote instigator van onze koorjubilea is wijlen ons oud-koor Jef Londoz, jawohl. Hij had het over “ons lustrum vieren”. En effectief, onder zijn impuls vierden we goed 30 jaar geleden ons 40-jarig bestaan.

En we bleven ijverig jubilea vieren. Dat gebeurde af en toe redelijk spectaculair. Met tuinfeesten met zelf opgezette tent (2x) met barbecue en Hongaars zigeunertrio (3x), academische zitting op Cortewalle, gastkoren in de kerk (elke maand!), chique diners in de Schandpaal en Hof ten Damme, gastoptredens van het toen debuterende ‘Vier op een rij’, van pianist Jan Gruythuyzen (ter vervanging van sopraan Beatrijs De Vos), gastspreker Kamiel Cooremans, een aperitiefconcert samen met Gynaika (60 jaar Acantus),… Slechts een heel kleine greep uit een straf brokje koorgeschiedenis.

70 jaar koor is misschien een minder spectaculair jubileum, omdat … 75 al op de loer ligt?

Het pas voorbije jubileumjaar kwam wat sloom uit de startblokken, maar kende een grootse apotheose.

Eigenlijk begon ‘de viering’ pas met de door de parochie (met pastoor Etienne op kop, uiteraard) aangeboden receptie in zaal Olympia, op vrijdag 6 oktober. Dankbaar woord van de pastoor, wederwoord van de dirigent.

En toen kwamen er nog woordjes… en kantelde de receptie naar de huldiging van 35 jaar dirigentschap van onderge-tekende. Die viel om van verbazing, en was aanvankelijk zeer verveeld omdat de receptie van Etienne ‘gekaapt’ leek te worden door het koor. Nadien werd duidelijk dat Etienne mee in het complot zat. Mooie woorden door de voorzitter, door de erevoorzitter, die terugblikte hoe het 35 jaar geleden precies gegaan was, prachtig woord van onze financieel directeur Mario, mooie geschenken waaronder een prachtig beeld van… een dirigent, een lied op tekst van Wilfried, een doos vol kaartjes met hartverwarmende woorden vanwege de koorleden, videoboodschappen uit binnen- en buitenland, met ook nog een knap lied vanwege The Manchester Chorale voor het koorjubileum. Een prachtige, warme avond, vol verrassingen die me werkelijk sprakeloos maakten. Ik ben iedereen daarvoor heel erg dankbaar en erkentelijk.

Een goede maand later, op 11 november, exact op het feest van Sint-Martinus aan wie we 70 jaar geleden onze oorspronkelijke naam ontleenden, kregen we de volgende etappe in onze jubileumviering. ’s Morgens zongen we eerst nog de Missa Sancti Martini van Damijan Močnik, niet zonder patriotisme besloten met… Gaude mater Polonia en de Poolse nationale hymne. De aanwezige Poolse militairen van ‘Shape’, Axis-voorzitter Ann Cools en de burgemeester waren in hun nopjes. Wij ook . Want het feest ging nog verder. ’s Avonds vergastten de alten ons op het jaarlijkse koorfeest.

En de alten hebben hun uiterste best gedaan om hiervan een waar jubileumfeest te maken. Een prachtige uitnodiging, projectie met beelden uit vervlogen maar sterk gekoesterde tijden, uniformen en muziekjes uit ‘de oude doos’, uit onze koorhistorie.

De alten zijn er schitterend in geslaagd om van het jaarlijkse feest een echt jubileumfeest te maken.

Dank u, alten!

Alweer een goede maand later zou de apotheose komen, de spreekwoordelijke kers op de taart, het orgelpunt: jubileumconcert met het Weihnachtsoratorium van Johann Sebastian Bach.

De aanloop was goed verlopen, op het koorweekeinde te Drongen hadden we grote stappen voorwaarts gezet. De laatste repetities gingen erg goed, geen extra tijdsdruk, Erwin kwam ons op piano ondersteunen, de koorzondag eindigde zelfs een uur vroeger dan voorzien. Elke repetitie voelden we het vertrouwen groeien. De koorleden keken er ontzettend naar uit. De kaartenverkoop liep goed. Twee maal een ‘vol huis’.

“Het Weihnachtsoratorium: wij gaan dat kunnen!” Wees maar zeker dat we het konden. Het koor zette twee keer een glansprestatie neer. Het hoogtepunt van dit jubileumjaar mag terecht een hoogtepunt in de hele koorgeschiedenis genoemd worden, en dient aldus in onze archieven geboekstaafd te staan.

We zongen in een prachtig decor van Erna, met meester Bach die, 3 meter bij 6, over ons waakte, opgesmukt met ons logo met het ‘70’-bingoblokje, creatie van Nathalie.

Het orkest was een uitgelezen verzameling musici. Hier zat nogal wat kwaliteit op het podium, mensen die hun sporen hebben verdiend bij Herreweghe, Dombrecht, Van Immerseel e.a..

En onze solisten: onze Beverse nachtegaal Liesbeth, de heldere tenor van Peter Gijsbertsen, de sonore bariton van Lieven Termont…. Maar heel de wereld spreekt nog over ‘die altus’, onze Jan Wouters. Het was een schitterende cast, ook aangenaam om mee te werken. En wat een schitterend publiek ook, met bijzonder bezoek uit Manchester van Chorale-voorzitter John en zijn echtgenote.

We mochten vele lovende reacties ontvangen. Dit was een meer dan waardig jubileum-concert, een echte muzikale apotheose, een grootse prestatie zowel van de zingende leden, als de omkadering, iedereen die heeft bijgedragen tot het welslagen van dit grote project.

Acantus was 70: een ‘wereldpremière’ met de Latijnse versie van de Martinusmis van Močnik, een goede prestatie op de koorwedstrijd in Kontich, een prachtige koorreis naar Manchester, een succesvolle ‘Hemel’ met recordresultaat, een prachtreceptie met feestelijke hulde, een deugddoend en efficiënt koorweekeinde, een super ‘alten-jubileum-koorfeest’, een schitterend jubileumconcert.

En nu…? Jef Londoz zou vast zeggen dat we al moeten denken aan ons volgende lustrum. Dat is niet lang meer, hoor. We zijn al 2018. Dus over 4 jaar bestaat het koor 75 jaar. Diamant! Radium! Kroonjuwelen!

Godfried Van de Vyvere
Het altenlied

Komt vrienden in het ronde, minnaars van lied en zang.

We willen U verkonden, U wacht nu al zo lang.

En weet je wat we willen doen, we gaan t’ rug naar de TIJD VAN TOEN…


Terlierelom terla!

Wees welkom op het ALTENFIESTA, want het is nu PLATINA.

Ha, ha, ha, ha, ha, ha ,ha ha.


‘t Begon met jonge knapen, maar da’s allang passé.

Toen kwam ‘t geheime wapen, de vrouwtjes doen nu mee.

Een stem of 10 , dat deert ons niet, ’t komt allemaal goed dankzij GODFRIED.


Terlierelom terla!


Wij alten, stoere meisjes, we nodigen nu uit.

Op allerhande wijsjes, met oud en nieuw geluid.

Je kent ze of je kent ze niet, we zingen fier het hoogste lied


Terlierelom terla!


Schuif nu maar aan de feestdis aan, geniet van ‘t lustrumjaar

Drink, lach en dans straks samen, de soep staat al reeds klaar

Laat schuimen maar het blonde bier, we wensen jou nog veel plezier!


Terlierelom terla!

De alten